Ο Δημήτρης Παπανικολάου μοιράστηκε μια συγκινητική ανάρτηση σχετικά με ένα οικογενειακό κάλεσμα που είχε πρόσφατα. Παρά το γεγονός ότι η καθημερινότητά του ως γονέας παιδιού άτυπης ανάπτυξης φέρνει συνεχώς δύσκολες αποφάσεις, η εμπειρία εκείνης της ημέρας τον γέμισε χαρά και ελπίδα.
Στην ανάρτησή του, ο πρώην μπασκετμπολίστας αναφέρεται στην ανάγκη των γονέων να δίνουν ελευθερίες, πρωτοβουλίες και εμπιστοσύνη στα παιδιά τους, αλλά και στην ευθύνη της κοινωνίας να εκπαιδεύεται ώστε να γνωρίζει διαφορετικές προσεγγίσεις και να υποστηρίζει τα παιδιά αυτά. Ο ίδιος παραδέχεται πως ακόμα και όταν προσπαθεί να χαλαρώσει, η αγωνία παραμένει όταν δεν έχει οπτική επαφή με το παιδί του.
Το βράδυ εκείνο, όμως, η εμπειρία του πήρε μια όμορφη στροφή: είδε την κόρη του να χορεύει με μια καλή κυρία και ένιωσε μια «μικρή προσωρινή δικαίωση». Αντί να προσπαθεί να προλάβει την κοροϊδία ή τον φόβο, έτρεξε να προλάβει τη χαρά και τον χορό.
Ο Παπανικολάου υπογραμμίζει πως ο στόχος της δημοσιοποίησης τέτοιων προσωπικών θεμάτων είναι η ενεργοποίηση της κοινωνίας για να προστατεύσει τα παιδιά και να στηρίξει όσους έχουν ανάγκη.
Η ανάρτηση του Δημήτρη Παπανικολάου:
«Μία ημέρα μετά από καιρό είχαμε ένα οικογενειακό κάλεσμα λίγο πιο χαλαρό.
Είπα και εκεί 2 λόγια, αφού σπάνια χάνω την ευκαιρία σε λίγους ή πολλούς, αλλά η ατμόσφαιρα γενικά ήταν σε φιλικό περιβάλλον.
Εκεί λοιπόν όπως και παντού, εκτός σπιτιού, εμείς οι γονείς παιδιών άτυπης ανάπτυξης, έχουμε να πάρουμε κι άλλες δύσκολες αποφάσεις.
Πρέπει από μια ηλικία και μετά, να δίνουμε ελευθερίες, πρωτοβουλίες, εμπιστοσύνη. Αλλωστε δεν θα είμαστε για πάντα εδώ.
Αλλά για να γίνουν αυτά, θα πρέπει να είναι και η κοινωνία εκπαιδευμένη. Να γνωρίζει ο πληθυσμός μια διαφορετική προσέγγιση.
Η γυναίκα μου προσπαθεί να με βοηθήσει σε αυτό, αλλά προσωπικά δεν έχω καταφέρει να μην αγχώνομαι όταν δεν είμαι εκεί γύρω. Αλλά και όταν είμαι και δεν έχω οπτική επαφή μετά από κάποια λεπτά, πάλι δεν είναι το καλύτερο μου.
Εκείνο το βράδυ λοιπόν είχαν περάσει 15 λεπτά χωρίς να γνωρίζω που είναι και πήγα να τσεκάρω.
Και την είδα με μια καλή κυρία να χορεύει. Δεν έχω χορέψει σχεδόν ποτέ στην ζωή μου.
Αλλά εκείνο το βράδυ μπήκα και ήθελα να αποθανατίσω και την στιγμή.
Από εκεί που έτρεχα από πίσω να προλάβω την κοροϊδία, τώρα έτρεξα να προλάβω τον χορό.
Ένοιωσα μια μικρή προσωρινή δικαίωση…
Γιατί δεν υπάρχει τέλεια απόφαση. Ο δρόμος του να κλείνουμε τα θέματα στους 4 τοίχους είναι εντελώς λάθος.
Αλλά και στην άλλη άκρη, αυτός της δημοσιότητας και της εκθέσης δεν είναι εύκολος και μπορεί και να παρεξηγηθεί.
Από την πρώτη στιγμή που έκανα δημόσιο το θέμα, ο στόχος μου ήταν όχι η τιμωρία των «κακών» αλλά η ενεργοποίηση των καλών.
Ένιωθα μετά από πολλές δύσκολες στιγμές πως αν γίνει δημόσιο το θέμα, η κοινωνία θα την προστατέψει και ταυτόχρονα χιλιάδες άλλους.
Πως αν κάνω κάποιο καλό, αυτό θα γυρίσει και σε μας.
Και το χαμόγελο επέστρεψε. Με πολύ κόπο, με πολύ αγώνα.
Και στο τέλος της ημέρας, ο στόχος δεν είναι μόνο η επιτυχία.
Αλλά κυρίως η ευτυχία. Θα συνεχίσουμε να δουλεύουμε για αυτή.
Πάντα να χορεύεις και να χαμογελάς @ariapapanikolaou
Ο μπαμπάς».
