Ποιοι στίχοι μάς ενοχλούν στ’ αλήθεια και ποιοι όχι; Γιατί μια κοινωνία μπορεί να ξεσηκώνεται με το «καθυστερημένο», αλλά να προσπερνά αδιάφορα ένα «αν με πλήγωνες θα σε σκότωνα»; Ποιος βάζει τα όρια του πολιτικά ορθού στην τραπ και με ποια κριτήρια;
Ο θόρυβος γύρω από τον Light και τους μισαναπηρικούς στίχους του νέου του τραγουδιού, με την παρέμβαση της ΕΣΑμεΑ και την δημόσια συγγνώμη και υπόσχεση για αλλαγή των στίχων από τον Light, έφεραν το ζήτημα της πολιτικής ορθότητας στη μουσική στο προσκήνιο. Κι αυτό είναι πολύ καλό. Μήπως όμως είναι και κάπως επιλεκτικό; Γιατί αν η κοινωνία παρεμβαίνει όταν θίγονται ομάδες όπως τα ΑμεΑ αλλά οι σεξιστικοί, μισογυνικοί και βίαιοι στίχοι περνάνε «αβρόχοις ποσί»; Μήπως η κοινωνία αντιδρά επιλεκτικά στο πολιτικά ορθό; Και πού ακριβώς εμπλέκεται ο ΛΕΞ σε όλα αυτά;
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Γιατί ο Light είναι σίγουρα λάθος
Το να είσαι πολιτικά ορθός έχει μεγάλο νόημα όταν έχεις δημόσιο λόγο. Πόσο μάλλον όταν το κάθε τραγούδι σου το ακούν εκατομμύρια νέοι ανά την Ελλάδα, αφού τότε διαμορφώνεις συνειδήσεις. Η δημόσια στάση ενός δημοφιλούς τραγουδιστή μπορεί να νομιμοποιήσει ή να απονομιμοποιήσει κοινωνικές συμπεριφορές.
Αυτή τη φορά ο Light κυκλοφόρησε τραγούδι με αυτούς τους στίχους:
«Το flow είναι retarded στο chain και το AP.
Σε ειδικό σχολείο πηγαίνει
Σκάμε καθυστερημένοι όμως με περιμένει».
Φυσικά και μπράβο της η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία (ΕΣΑμεΑ) αντέδρασε, καταγγέλοντας τον στίχο ως προσβλητικό και επισημαίνοντας ότι περιέχει ακραία ρητορική μίσους και προτροπή σε βία, ενώ να προσθέσουμε ότι αναπαράγει και στερεότυπα και ενισχύει τον κοινωνικό αποκλεισμό και τις διακρίσεις.
Ο κόσμος φάνηκε επίσης να αντιδρά και το θέμα πήρες διαστάσεις, ένα καλό νέο για τη συμπερίληψη.
Η αντίδραση του Light
Από τη μεριά του, ο Light δήλωσε ότι αντιλαμβάνεται το λάθος του και απηύθυνε δημόσια συγγνώμη προς τα Άτομα με Αναπηρία, με μια σειρά βίντεο στο Instagram ενώ δεσμεύθηκε ότι θα αλλάξει τους στίχους του τραγουδιού.
Πώς εμπλέκεται ο ΛΕΞ σε όλα αυτά
Μέσα σε όλα αυτά κάπου εμπλέκεται και ο ΛΕΞ που έκανε πρόσφατα συνεργασία με τον Light. Επίσης εκτός του ότι είναι hot topic μετά το sold – out ρεκόρ του (για την ακρίβεια δεν έχει υπάρξει φασαίος σε media που να σέβεται τον εαυτό του και να μην έχει γράψει τη δική του άποψη για τον ποιητή του περιθωρίου -κι ας μην τον έχει ακούσει ποτέ), έχει γενικά και το όνομα του «καλού παιδιού» στη ραπ, αφού στους στίχους του δεν προσβάλλει ποτέ κανέναν – ας το πούμε χοντρά.
Γιατί, λοιπόν, ο ΛΕΞ, ο τραγουδιστής του ενάρετου, να κάνει συνεργασία με έναν τέτοιο καλλιτέχνη;
Ας ξεκινήσουμε με το γεγονός ότι ο ΛΕΞ (κάθεστε;) δεν είναι θεός και δεν νομίζω ότι θα του άρεσε να τον βλέπει κάποιος ως τέτοιον. Ως άνθρωπος επομένως, ίσως και να κάνει λάθη, όσο κι αν σοκάρει αυτό τους υπόλοιπους ανθρώπους και ίσως να μην χρειάζεται να είμαστε τόσο πολύ αυστηροί μαζί του.
Επίσης, είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε (και κυρίως όσοι είναι και λίγο άσχετοι με αυτό το είδος της μουσικής) ότι η ραπ και η τραπ έχουν ένα βασικό κοινό: Είναι οι μουσικές του «ξεκίνησα από χαμηλά και έφτασα ψηλά». Είναι οι μουσικές που θέλουν να σου πουν ότι ακόμα κι αν έρχεσαι από τα γκέτο, από τα κατώτερα στρώματα, μπορείς να τα καταφέρεις. Επομένως, είναι λογικό να υπάρχουν και τέτοιες συνεργασίες και ας μην ταιριάζουν οι καλλιτέχνες σε όλα. Ακόμη να αναφερθεί ότι συχνά η πολλή ηθικολογία στη μουσική ή το να προσπαθείς με κάποιον τρόπο όλο αυτό να το φέρεις στα μέτρα σου, είναι λογικό να αποτυγχάνει.
Στο μεταξύ, σύμφωνα με την εκπομπή «Ακόμα δεν είδες τίποτα», «άτομο από το περιβάλλον του ΛΕΞ» (τι σημαίνει αυτό, δεν ξέρω) δήλωσε ότι «ήξερε μόνο για το τραγούδι που ηχογράφησε μαζί με τον Light, δεν ήξερε το περιεχόμενο των υπόλοιπων τραγουδιών, δεν όφειλε να το γνωρίζει, και από εκεί και πέρα είναι τελείως αντίθετος με όλο αυτό που έγινε και δεν ταιριάζει όλο αυτό με τη φιλοσοφία, την αισθητική του και τα δικά του τραγούδια».
Το ακούμε.
Το πολιτικά ορθό στα μέτρα μας
Όλοι συμφωνούμε ότι τέτοιοι στίχοι δεν έχουν θέση σε ένα τραγούδι. Πόσο μάλλον σε ένα που παίζει σε repeat στο Spotify με εκατοντάδες χιλιάδες ακροάσεις. Το θέμα όμως τελειώνει κάπου εδώ; Γιατί η συγγνώμη και η απόσυρση, όσο απαραίτητες κι αν είναι, δεν αρκούν για να αλλάξει η τραπ.
Η ελληνική κοινωνία έχει δείξει τα τελευταία χρόνια αξιοσημείωτη πρόοδο στην ενσυναίσθηση και την ευαισθητοποίηση απέναντι στα ΑμεΑ. Κι αυτό είναι κάτι πολύ θετικό. Αλλά με τις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες τι γίνεται; Γιατί οι σεξιστικοί, μισογυνικοί και βίαιοι στίχοι περνάνε «αβρόχοις ποσί»; Και μιλάμε για πολύ μισογυνισμό, βία, ομοφοβισμό, πατριαρχία. Θα μπορούσε η τραπ να υπάρξει καν χωρίς αυτά; Ή μήπως το να φανταστείς μια τραπ χωρίς έμφυλη βία είναι σαν να φανταστείς μια τραπ χωρίς εγκληματικότητα και πόζα; Μπορεί να αλλάξει η νοοτροπία στη μουσική βιομηχανία, στα media, στο διαδίκτυο, στην κοινωνία; Ίσως είναι μία καλή ευκαιρία να προχωρήσει κάποια βήματα παρακάτω αυτή η συζήτηση.
Παραδείγματα από τον ίδιο καλλιτέχνη:
«Πείτε στην πουτ*** μη ξαναμιλήσει
Γιατί έχει ξύλο και μετά γ*** (woa!)»
«Ξέρεις ότι θα σε σκότωνα
Αν με πλήγωνες θα το ‘κανα
Αν με κάποιον άλλο σ’ έπιανα
Ξέρεις ότι θα το τελείωνα
O.J., O.J., O.J. (yah, yah)».
«Όπου και να πάω θα την ψάχνω παντού
Μήπως η π***** μου έχει κάνει voodoo».
«Παριστάνουν κάποιον άλλον τα πουσ****
Μου θυμίζουνε τον Τάκη Ζαχαράτο».«Την έχω μόνο για γα***
Μόλις χύσω σήκω φύγε, περιμένει το ταξί σου, woah»«Άμα θέλει μεγαλύτερα titties
Τότε ο Light θα της τ’ αγοράσει»«Τα πουτ**** όλα κλαίνε για μένα
Στέλνουν τα μου*** τους στο Messenger μου»
Καταλήγουμε με θυμό όχι μόνο για τους συγκεκριμένους στίχους του Light, αλλά για μια ολόκληρη κανονικοποίηση τοξικότητας που περνάει μέσα από αυτά τα τραγούδια. Ας ελπίσουμε πάντως ότι μια μέρα θα λέμε «καλά, τι ακούγαμε τότε; επιτρέπονταν αυτά;».
