Με λόγια γεμάτα πόνο η Μαρία, σύζυγος του Κώστα Μοναχού, περιγράφει την απουσία του αγαπημένου της, λέγοντας «παρακαλώ τον Θεό να με πάρει» για να ξαναβρεθούν. Η ίδια αποκαλύπτει το μέγεθος της συναισθηματικής της δοκιμασίας μετά τον θάνατό του.
Ο Κώστας Μοναχός πέθανε το Σάββατο 28 Ιουνίου σε ηλικία 76 ετών, ενώ νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Αγία Όλγα στην Αθήνα.
Η Μαρία Μοναχού μιλώντας στην εκπομπή «Το Πρωινό» του ANT1, τόνισε ότι ο Κώστας Μοναχός έφυγε από τη ζωή απογοητευμένος, καθώς τα τελευταία χρόνια βίωσε μοναξιά και απόρριψη: «Στα δύο χρόνια, είχα πάει γύρω στις 30 φορές στο νοσοκομείο. Είμαι χαρούμενη που ήμουν την τελευταία στιγμή κοντά του. Ήμουν το μόνο άτομο που ήταν δίπλα του. Και παρακαλώ τον Θεό, γιατί ήμασταν πάντα ενωμένοι, να με πάρει. Αυτό παρακαλώ, να ενωθούμε πάλι, γιατί μια ζωή είμαι μαζί του. Είναι ο καλύτερος άνθρωπος που υπάρχει στον κόσμο. Δεν το λέω γιατί έφυγε. Το πίστευα από τα 16 μου χρόνια και είμαι 55».
«Ήταν έτοιμος και ήξερε ότι θα φύγει. Δεν ήθελε κανέναν. Λέει “με ξέχασαν όλοι. Με ξέχασαν όλοι”. Και μου λέει “μην φοβάσαι”, “είσαι δυνατή”. “Θα προχωρήσεις μόνη σου”. Του λέω “δεν υπάρχει δύναμη χωρίς εσένα”. Αυτό του έλεγα, “δεν υπάρχει δύναμη χωρίς εσένα”».
Στη συνέχεια, η σύζυγός του τόνισε ότι δεν επιθυμεί να παραστεί κόσμος στην κηδεία του, καθώς εξέφρασε και εκείνη το παράπονο της, πως τα τελευταία χρόνια δεν στάθηκε κανένας στο πλευρό του τραγουδιστή: «Αυτός ήταν πάντα δυνατός και ήταν ένας έξυπνος. Δεν ήθελε να μιλάει σε κανέναν. Δεν ήθελε επικοινωνία με κανέναν. Με ρωτούν πού θα γίνει η ταφή. Θέλω να είμαι μόνη μου. Όπως επιθυμούσε και ο Κώστας».
«Δεν θέλω να έρθει κανένας. Στο τελευταίο “αντίο” θα είμαστε οι δυο μας. Δεν ξέρεις ο Θεός τι μπορεί να μας φέρει. Έφυγε ένας άνθρωπος και ένας άνθρωπος που πρόσφερε πάρα πολλά στον ελληνικό λαό. Είμαι πικραμένη από όλο τον κόσμο. Τον ξέχασαν όλοι. Δεν έπαιρνε ένας τηλέφωνο. Τώρα που πέθανε, τον θυμάται. Είναι αργά για μένα. Δεν ωφελεί. Δεν ζωντανεύουν οι νεκροί. Ένας και μοναδικός. Ο Σπύρος ήταν ο μόνος που συντηρούσε το σπίτι και έδινε όσα λεφτά χρειάζονταν. Ως και την τελευταία του κατοικία θα την πληρώσει, όλα τα έξοδα της κηδείας. Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτόν τον άνθρωπο. Ο Κώστας δεν τον έλεγε Σπύρο, τον έλεγε αδερφό, γιατί αδέρφια δεν είχε. Στα αδέρφια του ήταν μακριά».
