Στο τέλος μιας οδού, κάτω από τη σκιά της Πεντέλης,  που αν και φαινομενικά είναι αδιέξοδο, από εκεί ξεκινά ο κόσμος του Θόδωρου Πανταλέων, ενός εκ των διακεκριμένων Ελλήνων ζωγράφων που έφυγε από τη ζωή την προηγούμενη Τρίτη, αφήνοντας πίσω του ένα πλούσιο και σημαντικό εικαστικό έργο, για την Ελλάδα.

Στη δεξιά μεριά του δρόμου, σε μια φαινομενικά απλή μεζονέτα, στον ισόγειο όροφο του κτιρίου βρισκόταν κατά σειρά πρώτα το γραφείο του, όπου μαζεύονταν φίλοι μέχρι αργά το βράδυ και δίπλα ακριβώς μια πόρτα οδηγούσε στο άβατο του εργαστηρίου του, που εκεί ο διακεκριμένος ζωγράφος ερχόταν σε επαφή με τον δικό του κόσμο που όμως ήταν γεμάτος παραλληλισμούς της εποχής που ζούμε.

Μπροστά στο κεντρικό καβαλέτο ένας πίνακας περίμενε να τελειώσει και γύρω-γύρω υπήρχαν βιβλία αλφαβητάρια από μικρά και μεγάλα πουλιά της Ελλάδος, προκειμένου ο Θόδωρος Πανταλέων να τα εξερευνήσει και στη συνέχεια να τα εντάξει σε κάποιον από τους πίνακες τους.

Γεννημένος στο ζώδιο των ιχθύων, αγαπούσε το μπλε χρώμα σε όλες τις αποχρώσεις και πάντα είχε στα χέρια του ένα μπλε μολύβι προκειμένου να αποδώσει το ονειρικό πρόσωπο της γυναίκας που «πρωταγωνιστούσε» στους περισσότερους από τους πίνακες του που σήμερα βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές και μουσεία. Η άλλη μεγάλη του αγάπη ήταν η κόρη του.

«Ο Πανταλέων ζωγραφίζοντας κάνει το κέφι του και αυτό το κέφι χαρίζει στα έργα του σπάνια αυθεντικότητα» είχε αναφέρει ο Ιστορικός Τέχνης Μάνος Στεφανής για το ζωγράφο στη μεγάλη έκθεση του που είχε πραγματοποιηθεί στην γκαλερί «TITANIUM» και συνεχίζει λέγοντας: «Ζωγραφίζει, επαναλαμβάνω, για προσωπικούς λόγους και “κρύβει” μέσα στις εικόνες τους τρόμους του, τις αγάπες του, τις επιθυμίες του».

Τους οποίους μοιραζόταν απλόχερα θα συμπληρώσω εγώ με όσους είχαν περάσει το κατώφλι του ατελιέ του, που βρισκόταν μπροστά από το γκαράζ της κατοικίας του.

Μια από τις επιθυμίες του που δεν μπόρεσε ποτέ να πραγματοποιήσει ήταν και η γνωριμία που δεν κατάφερε ποτέ να κάνει με τον Αλέξανδρο Ιόλα που θεωρούσε αναμφισβήτητα μεγάλο κεφάλαιο ανάμεσα στους εικαστικούς, όχι για την προώθηση των έργων του,  αλλά για το εύρος και τις πληροφορίες που μπορούσε να «μαζέψει» από αυτήν. Καθώς ο Θόδωρος Πανταλέων θαύμαζε πολλούς από τους Έλληνες ζωγράφους, ακόμη και από την εποχή  του, πράγμα ιδιαίτερα σπάνιο, και το μοιραζόταν αυτό με τους φίλους του, χωρίς ίχνος σνομπισμού και υπέρμετρου «εγώ». Ήταν άλλωστε εκείνη η δύναμη του αστερισμού των ιχθύων στον οποίο είχε γεννηθεί που το επέτρεπε να θαυμάζει κάτι, ακόμη και όταν αυτό δεν ήταν δικό του!