Ίσως ζούσε από πάντα εδώ, σε αυτό το μεταίχμιο μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας. Φροντίστρια και φάντασμα μαζί. Επίμονα, υπομονετικά, και στα μάτια μας μάταια, μοιάζει να προσπαθεί να κρατήσει στη ζωή κάτι/κάποιον που φεύγει. Που έχει φύγει ήδη. Χαρακτήρας. Ηθοποιός. Δημιουργός. Έργο τέχνης. Έργο της φύσης, Άνθρωπος.
Πού πάνε οι ιδέες που δεν πρόλαβαν να πάρουν οριστικό σχήμα; Οι ταινίες, οι ζωγραφικοί πίνακες, οι παρτιτούρες, τα θεατρικά έργα, τα βιβλία, τα ποιήματα που δεν ολοκληρώθηκαν; Και οι άνθρωποι που φεύγουν, πού πηγαίνουν; Τι γίνονται οι απολογισμοί που δεν έκλεισαν; Οι αποχαιρετισμοί που δεν έγιναν αγκαλιές; Μπορεί το ίχνος των απόντων να κατοικήσει το παρόν μας, ανοίγοντας ένα παράθυρο για να κοιτάξουμε στα μάτια το μέλλον;
Τα Ανολοκλήρωτα Ποιήματα (Poèmes Inachevés) σε σκηνοθεσία Μάρθας Μπουζιούρη, είναι μια παράσταση – ποιητική σκηνική σύνθεση που εμπνέεται από το ανολοκλήρωτο της καλλιτεχνικής δημιουργίας: από όλα εκείνα που μένουν σε εκκρεμότητα, κι όμως συνεχίζουν να τροφοδοτούν ως καύσιμη ύλη την τέχνη και την ίδια τη ζωή.
Μέσα από μια θραυσματική δραματουργία, οι λέξεις που άφησαν σε εκκρεμότητα οι μεγάλοι «ποιητές» – οι εικόνες, οι ήχοι, οι στίχοι, οι στοχασμοί – τρυπώνουν στις ρωγμές του σώματος της παράστασης και αναμετρώνται με την υπαρξιακή, καλλιτεχνική και πολιτική αγωνία της ζωής που φθείρεται, τελειώνει, ψηλαφώντας παράλληλα την παρηγορητική, ουμανιστική διάσταση της τέχνης.
Η Μάρθα Μπουζιούρη αναφέρει στο σκηνοθετικό της σημείωμα:
«Πότε τελειώνει ένα έργο τέχνης; Ολοκληρώνεται ποτέ; Αυτό το ερώτημα στάθηκε το δραματουργικό εκκρεμές της παράστασης Ανολοκλήρωτα Ποιήματα (Poèmes Inachevés) – όχι ως θεωρητική αισθητική απορία, αλλά ως υπαρξιακός αναστοχασμός. Ο Picasso έλεγε πως μπορείς να αφήσεις στην άκρη έναν πίνακα και να υποσχεθείς στον εαυτό σου ότι δεν θα τον ξαναγγίξεις, όμως δεν μπορείς ποτέ να γράψεις τη λέξη τέλος. Το non-finito, το ημιτελές, το ατελείωτο, γίνεται αντιληπτό όχι ως έλλειψη ή αδυναμία ή αστοχία, αλλά ως τρόπος να υπάρχεις. Είναι μια δημιουργική και οντολογική επιλογή. Μια μορφή αντίστασης απέναντι στο τετελεσμένο, το οριστικό, το αμετάκλητο. Και ταυτόχρονα μια ερωτική επιστολή στην ανατροπή, το ελάττωμα, τη φθορά: σε ό,τι τελικά παραμένει ανοιχτό στις πιθανότητες, ελεύθερο, ανυπότακτο. Εκείνο που δεν τελείωσε συνεχίζει να ζει σαν ανεκπλήρωτη επιθυμία – όχι μελαγχολική, αλλά βαθιά ανθρώπινη. Τα Ανολοκλήρωτα Ποιήματα (Poèmes Inachevés) δεν έχουν αρχή ούτε τέλος. Έχουν ρωγμές. Κι εκεί, μέσα σ’ αυτές τις ρωγμές, η ζωή συνεχίζεται επειδή δεν ξέρει τι άλλο να κάνει.
Ταυτότητα παράστασης
Δημιουργική ομάδα
Σύλληψη-Κείμενο-Δραματουργία-Σκηνοθεσία: Μάρθα Μπουζιούρη
Πρωτότυπη Μουσική – Live Sound Art: Άννα Στερεοπούλου
Φωτογραφίες-Video-Γραφιστική Επιμέλεια: Θοδωρής Πετρόπουλος
Δημιουργικός Παραγωγός-Σύμβουλος Δραματουργίας: Βασίλης Χρυσανθόπουλος
Ερμηνεύει η Ελένη Δημοπούλου
Το κείμενο της παράστασης περιέχει αποσπάσματα από/αναφορές σε ανολοκλήρωτα έργα των: Διονυσίου Σολωμού, Κ.Π. Καβάφη, Χρόνη Μίσσιου, Θόδωρου Αγγελόπουλου, Albert Camus, Wolfgang Amadeus Mozart, Franz Schubert και Michelangelo.
Θερινός Κινηματογράφος Μονής Λαζαριστών, Θεσσαλονίκη
Παραστάσεις: 24-25 Ιουλίου 2025 στις 21.00
Διάρκεια: 70’
Η παραγωγή πραγματοποιείται στο πλαίσιο του προγράμματος 2025 του θεσμού του Υπουργείου Πολιτισμού «Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός»
Η εκδήλωση προσφέρεται δωρεάν από το Υπουργείο Πολιτισμού.
Η προκράτηση θέσης είναι υποχρεωτική.
