Η συζήτηση για την επόμενη ημέρα στην Τουρκία μετά τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αποκτά ολοένα και μεγαλύτερη ένταση, καθώς δημοσκοπήσεις και πολιτικές αναλύσεις προσπαθούν να σκιαγραφήσουν το τοπίο της διαδοχής. Παρά τη μακρόχρονη κυριαρχία του προέδρου, τα δεδομένα δείχνουν ότι η κοινωνία και η κομματική βάση του AKP δεν είναι έτοιμες να αποδεχθούν εύκολα μια οικογενειακή συνέχεια.
Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση, ο γιος του Ερντογάν, Μπιλάλ Ερντογάν, καταγράφεται αρκετά πίσω από κορυφαία κυβερνητικά στελέχη, γεγονός που αποτυπώνει ξεκάθαρα τη διαφορά ανάμεσα στη δημόσια συζήτηση περί «διαδοχής» και στις πραγματικές προτιμήσεις των ψηφοφόρων.
Η εικόνα αυτή ενισχύει την εκτίμηση ότι, παρά τη φημολογία, η πολιτική νομιμοποίηση στην Τουρκία εξακολουθεί να περνά μέσα από πρόσωπα με θεσμική εμπειρία και ενεργό ρόλο στο κράτος.
Ποιοι προηγούνται στη μάχη για τη διαδοχή Ερντογάν
Ο υπουργός Εξωτερικών Χακάν Φιντάν και ο πανίσχυρος και διαβόητος πρώην υπουργός Εσωτερικών Σουλεϊμάν Σοϊλού εμφανίζονται ως τα φαβορί για την επόμενη ηγεσία του AKP. Και οι δύο διαθέτουν ισχυρό αποτύπωμα στο κράτος και απευθύνονται σε ψηφοφόρους που ζητούν συνέχεια, σταθερότητα και ασφάλεια μετά τον Ερντογάν.
Αντίθετα, ο κατά πολλούς ελλιπής Μπιλάλ Ερντογάν, παρότι γνωστός στο ευρύ κοινό, δεν φαίνεται να συγκεντρώνει την ίδια πολιτική αποδοχή. Η απόσταση που τον χωρίζει από τους δύο πρώτους υποψηφίους καταδεικνύει ότι το επώνυμο από μόνο του δεν αρκεί για να διασφαλίσει πολιτική κυριαρχία.
Ο Ερντογάν, ο γιος του και το όριο της δυναστικής πολιτικής
Η αυξημένη προβολή του Μπιλάλ Ερντογάν έχει αναζωπυρώσει τις ανησυχίες περί δυναστικής πολιτικής στην Τουρκία. Παρά τη συμμετοχή του σε ιδρύματα και οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, η απουσία του από εκλεγμένα αξιώματα λειτουργεί ανασταλτικά στην πολιτική του αποδοχή.
Παράλληλα, οι παλαιότερες διεθνείς υποθέσεις και καταγγελίες, ακόμη κι αν δεν οδήγησαν σε καταδίκες, συνεχίζουν να επηρεάζουν την εικόνα του στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Αυτό καθιστά δύσκολη τη μετατροπή της δημόσιας παρουσίας σε καθαρή πολιτική δυναμική.
Το βασικό ερώτημα που παραμένει είναι αν το πολιτικό σύστημα της Τουρκίας μπορεί να κινηθεί πέρα από το πρόσωπο του Ερντογάν χωρίς να διολισθήσει σε μια μορφή οικογενειακής συνέχειας. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι, προς το παρόν, οι ψηφοφόροι προτιμούν θεσμική εμπειρία αντί για πολιτική κληρονομικότητα.
Καθώς η εποχή Ερντογάν πλησιάζει σταδιακά προς το τέλος της, η μάχη για την επόμενη ηγεσία δεν αφορά μόνο πρόσωπα, αλλά και το μοντέλο εξουσίας που θα κυριαρχήσει στην Τουρκία τα επόμενα χρόνια.
