Ο Arash Darbandi, ένας 34χρονος φωτογράφος από το Αχβάζ του νότιου Ιράν, δεν φανταζόταν ποτέ ότι η αναζήτηση εργασίας στη Ρωσία θα τον οδηγούσε σε ένα ορύγμα στην Ουκρανία, αντιμέτωπο με τον θάνατο. Με σπουδές μηχανικού πετρελαίου αλλά πάθος για τη φωτογραφία, ο Arash βρισκόταν στην Αγία Πετρούπολη με τουριστική βίζα, βγάζοντας τα προς το ζην φωτογραφίζοντας περαστικούς.

Όλα άλλαξαν στις αρχές Φεβρουαρίου, όταν ένας καυγάς με αστυνομικό στον δρόμο έγινε η αφορμή για τη σύλληψή του. Η «δικαιοσύνη» που του προσφέρθηκε ήταν ένα σκληρό τελεσίγραφο: «Ή πας φυλακή για τρία έως πέντε χρόνια, ή υπογράφεις συμβόλαιο για τον πόλεμο». Παρά τις εκκλήσεις του ότι ως ξένος υπήκοος το μέγιστο που θα έπρεπε να αντιμετωπίσει ήταν η απέλαση, η απάντηση των αρχών ήταν κυνική: «Εδώ είναι Ρωσία, θα πας στον πόλεμο».

Εκπαίδευση με βία και αυτοτραυματισμοί από απόγνωση

Η παραμονή του σε στρατώνες και η μεταφορά του κοντά στο Μπέλγκοροντ για εκπαίδευση ήταν ένας διαρκής εφιάλτης. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποφύγει την πρώτη γραμμή, ο Arash προκάλεσε ο ίδιος κάταγμα στον ώμο του, ελπίζοντας ότι θα κριθεί ακατάλληλος. «Σύμφωνα με τον ρωσικό νόμο, αν τραυματιστείς στην υπηρεσία, απαλλάσσεσαι. Στη δική μου περίπτωση, απλώς με κράτησαν σε νοσοκομείο και μετά με έστειλαν πίσω, παρά τους πόνους μου», εξομολογείται.

Η εκπαίδευση που έλαβε ήταν υποτυπώδης και βασιζόταν στον εκφοβισμό. Όπως αναφέρει η μαρτυρία του στο UNITED24 Media, οι Ρώσοι αξιωματικοί χρησιμοποιούν τους ξένους –από την Αφρική, τον αραβικό κόσμο και τη Λατινική Αμερική– ως «αναλώσιμο υλικό» (expendable), κρατώντας τους Ρώσους στρατιώτες σε πιο ασφαλείς θέσεις στα μετόπισθεν.

Η εγκατάλειψη στο πεδίο και η διάσωση από τους Ουκρανούς

Στην πρώτη του κιόλας αποστολή, ο Arash βρέθηκε υπό καταιγισμό πυρών από ουκρανικά drones. Τραυματίστηκε σε όλο του το σώμα –στο χέρι, το μάτι, το κεφάλι και την πλάτη– και είδε τους συντρόφους του να πεθαίνουν δίπλα του. «Ήμουν εκεί για τρεις μέρες, αιμορραγώντας. Οι Ρώσοι με έβλεπαν να κουνάω το χέρι μου, αλλά κανείς δεν ήρθε να με βοηθήσει. Για αυτούς δεν είχε σημασία αν ήμουν ζωντανός ή νεκρός», περιγράφει με πικρία.

Τελικά, ήταν δύο Ουκρανοί στρατιώτες που τον εντόπισαν και τον διέσωσαν, μεταφέροντάς τον σε νοσοκομείο και αργότερα σε στρατόπεδο αιχμαλώτων. Παρά το γεγονός ότι αισθάνεται ένοχος που βρέθηκε σε ξένη γη με όπλο, τονίζει ότι δεν είχε άλλη επιλογή, καθώς οι «φρουροί» πίσω από τις θέσεις τους ήταν έτοιμοι να πυροβολήσουν όποιον υποχωρούσε.

Σήμερα, ο Arash Darbandi στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα σε όσους σκέφτονται να συνεργαστούν με τη Ρωσία για οικονομικούς λόγους: «Μην βοηθάτε ποτέ τρομοκράτες. Πάντα λένε ψέματα και σας εκμεταλλεύονται. Παρακαλώ, σταματήστε τον πόλεμο».