Γίνεται σε ένα άθλημα που παίζεται με τα πόδια, το πιο διάσημο γκολ όλων των εποχών να έχει σημειωθεί με το χέρι; Αν σε λένε Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα και ηγείσαι της Αργεντινής σε έναν προημιτελικό Μουντιάλ με αντίπαλο την Αγγλία και με το κλίμα να είναι πιο τεταμένο από ποτέ λόγω του πολέμου που είχε προηηθεί στα νησιά Φώκλαντ, με τους Αργεντίνους να μισούν θανάσιμα τους αποικιοκράτες Άγγλους, η απάντηση είναι «ναι, φυσικά γίνεται». Και ευτυχώς που έγινε έτσι, συμπληρώνουμε εμείς…

Το τι ακριβώς είναι δίκαιο και το πώς ορίζεται η δικαιοσύνη, είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα, στο τέλος της οποίας, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα έχουμε καταλήξει πουθενά. Κρίνοντας από όσα συμβαίνουν στον κόσμο επί δεκαετίες, δικαιοσύνη μάλλον είναι αυτό που θέλει ο δυνατός… Και στην περίπτωση των Φώκλαντ, ο δυνατός ήταν η Αγγλία. Στην περίπτωση του προημιτελικού του Μουντιάλ 1986, από την άλλη, ο δυνατός ήταν ο Ντιέγκο. Και εκείνη την ημέρα, στις 22 Ιουνίου, στο Αζτέκας του Μεξικό, θα το αποδείκνυε με εμφατικό τρόπο. Δύο φορές, μάλιστα, μέσα σε λίγα λεπτά.

Και αυτό δεν ήταν κάτι που θα έπρεπε να προκαλεί εντύπωση, κρίνοντας εκ των υστέρων. Ο τρόπος με τον οποίο στραβοκοιτάζει προς τους Άγγλους την ώρα της ανάκρουσης των Εθνικών Ύμνων, δείχνει και το πώς περίμενε αυτό το παιχνίδι ο Μαραντόνα. Ένα παιχνίδι που θα έμενε, τελικά, στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο. Δεν υπάρχει κανένας τελικός που να έχει σημαδέψει τη διοργάνωση περισσότερο από τον προημιτελικό του 1986. Δεν υπάρχει κανένα παιχνίδι στο οποίο ένας παίκτης να κάνει τόσο επιβλητικά τη διαφορά.

Για το αν δεν υπάρχει, επίσης, άλλο παιχνίδι Μουντιάλ στο οποίο να έγινε τόσο μεγάλο διαιτητικό λάθος, πάντως, δεν παίρνουμε όρκο. Γιατί υπάρχει και εκείνο το γκολ της Αγγλίας επί της Γερμανίας, στον τελικό του 1966, που η μπάλα δεν πέρασε ποτέ τη γραμμή. Μέτρησε όμως και κανείς Άγγλος δεν έκανε λόγο για αδικία… Ο Ντιέγκο, βέβαια, δεν σκεφτόταν αυτό όταν στο 51ο λεπτό σηκωνόταν για να διεκδικήσει μια χαμένη μονομαχία με τον Σίλτον, σκοράροντας τελικά με το χέρι. Σκεφτόταν απλά, όπως είπε στη συνέχεια, ότι οι συμπαίκτες του έπρεπε να τρέξουν αμέσως πανηγυρίζοντας μαζί του ώστε ο διαιτητής και ο βοηθός του να το μετρήσουν κανονικά.

Από εκεί και πέρα, το γεγονός ότι 4 λεπτά μετά αποφάσισε να βάλει ακόμη ένα γκολ αλλά αυτή τη φορά ντριμπλάροντας όλη την Αγγλία, ήταν απλά η επιβεβαίωση για το ότι έκανε ό,τι ήθελε μέσα στο γήπεδο. Κόντρα σε οποιονδήποτε. Και κόντρα στην Αγγλία δεν γινόταν να μη δείξει όλο του το ρεπερτόριο.

«Αν κλέβεις τους κλέφτες δεν είναι αμαρτία»

Μετά το τέλος του ματς, ο διεθνής Τύπος ήταν σε μια κατάσταση… αλαλούμ. Τα ΜΜΕ των ουδέτερων χωρών έκαναν λόγο για δύο γκολ που θα έμεναν, το κατάλαβαν από την πρώτη στιγμή, στην ιστορία για πάντα. Το πρώτο χαρακτηρίστηκε «το σκάνδαλο του αιώνα», το δεύτερο «το γκολ του αιώνα». Αν έπρεπε με κάποιο τρόπο ο Μαραντόνα να δείξει όλα όσα ήταν, «Θεός» και «Διάβολος», κορυφαίος και «αλήτης», δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο. Και δεν θα μπορούσε να βρει και καλύτερο αντίπαλο για να το κάνει αυτό.

«Το να κλέψεις τους κλέφτες δεν είναι αμαρτία», είναι ένα από τα ρητά που έχουν επί δεκαετίες οι Αργεντίνοι και την «κλοπή» στους Άγγλους το 1986 τη χάρηκαν, την πανηγύρισαν περισσότερο από ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Όχι γιατί πήραν την πρόκριση για τους ημιτελικούς του Μουντιάλ και έκαναν ένα ακόμη βήμα προς την κατάκτησή του, αλλά επειδή εκείνη την ημέρα ένιωσαν ότι εκδικούνται για τα Φώκλαντ. Συν, φυσικά, το γεγονός ότι εκείνη την ημέρα έμαθαν ότι ο Θεός έπαιζε μπάλα μαζί τους.

«Πώς έβαλα το γκολ; Λίγο με το κεφάλι και λίγο με το χέρι του Θεού», είπε ο ίδιος μετά το ματς…