Η ζωή μπορεί να γράψει τα πιο περίεργα σενάρια και ο Μορένο Τοριτσέλι το ξέρει πολύ καλά αυτό.
Παιδί φτωχής οικογένειας, λάτρευε το ποδόσφαιρο και στα 16 του χρόνια δοκιμάστηκε στην Κόμο, στις μικρότερες κατηγορίες του ιταλικού ποδοσφαίρου, όπου και απορρίφθηκε. Πίκρα, αλλά παράλληλα και ευκαιρία για μια σημαντική απόφαση: Το ποδόσφαιρο θα ήταν το χόμπι και η κανονική δουλειά θα ήταν αυτή του ξυλουργού σε μια βιομηχανία επίπλων.
Εκεί περνούσε τις περισσότερες ώρες του, ενώ τρεις φορές την εβδομάδα έκανε προπόνηση με την ερασιτεχνική Καρατέζε, στην οποία υπέγραψε το 1990. Και από τη στιγμή που υπέγραψε, στάθηκε τυχερός δύο φορές: Η πρώτη ήταν όταν ανέλαβε ως προπονητής ο Ρομπέρτο Αντονέλι, πρώην παίκτης της Μίλαν, ο οποίος από λίμπερο τον έκανε πλάγιο μπακ, βάζοντας την άμυνα σε ευθεία. Η δεύτερη ήταν όταν τον είδε σε έναν αγώνα ο Κλαούντιο Τζεντίλε, ο οποίος ήταν αθλητικός διευθυντής της Λέκο και ο οποίος ενημέρωσε αμέσως τον Τζιοβάνι Τραπατόνι. Και κάπως έτσι, το 1992, ο 22χρονος Τοριτσέλι θα βρεθεί στη Γιουβέντους για να δοκιμαστεί σε κάποια φιλικά και τελικά να κερδίσει συμβόλαιο!
Όχι και ό,τι πιο συνηθισμένο το να είσαι ξυλουργός και στα 22 σου, ενώ έχεις αποδεχθεί ότι δε θα παίξεις σε επαγγελματική ομάδα, να υπογράφεις τελικά στους μπιανκονέρι. Κι όμως, ο Μορένο το έκανε και στη συνέχεια κέρδισε τους πάντες με την όρεξή του για δουλειά, το πάθος του, τη συνεχή βελτίωσή του, τον χαρακτήρα του.
Στα αποδυτήρια τον αποκαλούσαν «Τζεπέτο» λόγω της προηγούμενης δουλειάς του, προσωνύμιο που τού έβγαλε ο Ρομπέρτο Μπάτζιο, και οι οπαδοί τον λάτρεψαν όχι μόνο για την προσπάθειά του και τις εμφανίσεις του, αλλά και λόγω της ιστορίας του, της πορείας του από τα πολύ χαμηλά στα πολύ ψηλά. Μέχρι που έφτασε, στις 22 Μαΐου 1996, στην κορυφή της Ευρώπης.
Στον τελικό του Champions League στη Ρώμη, όπου η Γιουβέντους νίκησε τον Άγιαξ και κατέκτησε την κούπα με τα μεγάλα αυτιά, ο Τοριτσέλι έκανε το ματς της ζωής του, ολοκληρώνοντας έτσι μια πορεία που θύμιζε παραμύθι. Μια ιστορία μοναδική σε αυτό το επίπεδο.
