Ολο το γήπεδο ήταν στο πόδι και χειροκροτούσε με δύναμη μέχρι να πονέσουν οι παλάμες. Η σκηνή θύμιζε αποθέωση σπουδαίων ηρώων του τρανού παρελθόντος. Και μην νομίζετε ότι το κοινό του «Σαντιάγο Μπερναμπέου» είναι γαλαντόμο σε τέτοιου είδους γενναιοδωρίες. Αναγνωρίζει μόνο τους κορυφαίους, αλλά και τους αποδοκιμάζει κιόλας. Τον Μαρσέλο όμως δεν τον έχει… κράξει ποτέ. Καθώς εκείνος αποχωρούσε στο φινάλε, φιλούσε το σήμα με την κορώνα από πάνω και φορούσε το γνωστό αλέγκρο γελάκι του. Και τόσο οι οπαδοί τρελαίνονταν και συνέχιζαν… Το standing ovation ήταν κάτι σαν συγκεντρωτικό. Ενα χρωστούμενο θα μπορούσες να το πεις για όσα κάνει τα τελευταία χρόνια. Η αιτία-αφορμή όμως ήταν όλα τα τρελά που έστησε στην αριστερή πλευρά του κόντρα στην Μπάγερν το βράδυ της Τρίτης. Οι στατιστικές αναφέρουν ότι είχε περισσότερες επεμβάσεις και από τον Κέιλορ Νάβας, πως ήταν πιο επιθετικός και από τον Κριστιάνο του χατ τρικ. Πως ήταν παντού και πάντα. Η εικόνα όμως μιλάει από μόνη της και δεν έχει ανάγκη τους αριθμούς… Σου τον δείχνει να σώζει στη γραμμή στο 50′ πριν σκοράρει ο Ρόμπεν και στο 109′ να έχει τα κουράγια όλου του κόσμου στο γκάζι του. Να διασχίζει 45 μέτρα, να προσπερνάει Κίμιχ, Τιάγκο, Μπόατενγκ, απλά ανοίγοντας την μπάλα και να ντριμπλάρει ακόμα και τον ρέφερι. Αντί όμως να σκοράρει, όπως πάντα νικημένος από τον έμφυτο αλτρουισμό που κυριαρχεί στη μούρλα του, να κερνάει το 3-2 στον κολλητό του Ρονάλντο. Ετσι, γιατί γουστάρει περισσότερο να φτιάχνει τον CR7 και μετά να χορεύουν παρεάκι στον πανηγυρισμό. Είναι άπειρες οι φορές που έχει μπει στην κουβέντα ως υποψήφιος κορυφαίος αριστερός μπακ του κόσμου. Ανέκαθεν όμως η ένσταση που υπήρχε για ‘κείνον περιλάμβανε δύο σκέλη. Το βασικότερο ήταν ότι έπασχε αμυντικά και το δευτερεύον είχε να κάνει με αυτή την ειδική βραζιλιάνικη αλεγκρία που έβγαζε ανέκαθεν η παρουσία του και που ταυτόχρονα απογειώνει, αλλά και δαιμονοποιεί τους full-backs της Σελεσάο. Τα παραπάνω σε προδιέθεταν αυθόρμητα να τα συνδυάσεις με μία ενδεχόμενη έλλειψη σοβαρότητας, κάτι που δεν ίσχυε απαραίτητα. Απλά έτσι σε έκανε να σκεφτείς. Ισως επειδή ακόμα και τώρα όταν του κάνουν φάουλ, σηκώνεται και σκάει το γελάκι του σαν να μην τρέχει τίποτα. Λες και δεν τον αγγίζει στο ελάχιστο το στρες του πρωταθλητισμού, το ασήκωτο της ίσως πιο βαριάς φανέλας. Κάθε χρόνο όμως ο Μαρσέλο φαίνεται και διαφορετικός. Και φέτος πιο ώριμος από ποτέ, βελτιωμένος σε όλους τους τομείς όχι απλά να διεκδικεί, μα να… καβατζώνει για πάρτη του άνετα την κορυφή στην θέση του παγκοσμίως. Το παράδοξο όμως με την περίπτωση του σε σχέση με όλους τους άλλους είναι ότι καταφέρνει ταυτόχρονα να εμφανίζεται πιο επιθετικός, πιο δημιουργικός από κάθε άλλη φορά. Αυτό οφείλεται παράλληλα και σε μία αρχικά κρυφή και όσο περνάει ο καιρός φανερή πλέον ανάγκη. Πρόκειται για τις μειωμένες δυνάμεις του Κριστιάνο Ρονάλντο. Ο σούπερ σταρ της ομάδας μπορεί να εν μέρει να το καμουφλάρει με τα γκολ του, αλλά αγωνιστικά δεν είναι καλά. Δεν έχει τις κούρσες, τις ανάσες, τα κουράγια, τις εμπνεύσεις του πρόσφατου παρελθόντος. Από τότε που βρέθηκε χειμώνα στη Μαδρίτη ως αντικαταστάτης του Ρομπέρτο Κάρλος (σ.σ.: αποχώρησε το καλοκαίρι του 2007) ποτέ του ο Μαρσέλο δεν υπήρξε καλύτερος, πιο απαραίτητος απ’ ότι τώρα. Παίζει ασταμάτητα και δεν υπάρχει επιλογή αντικατάστασης του. Πατάει γκάζι, τρέχει μπροστά, γυρνάει, καλύπτει τη θέση του και μαζί και τις ΜΗ επιστροφές του Ρονάλντο. Είναι μία πλευρά μόνος του και βοηθάει όσο ελάχιστοι στην κυκλοφορία ως χαφ, πριν ανέβει για να σεντράρει, να συγκλίνει, να σουτάρει, να μοιράσει. Αναρχικός και υπέροχος, αφήνει αχαλίνωτη τη φαντασία του, αλλά την ίδια στιγμή δείχνει ικανός να την τιθασεύει με έναν μαγικό τρόπο στην υπηρεσία του ρεαλισμού. Επειδή αυτή η τυπάρα με το μόνιμο μειδίαμα στα χείλη και την πιο γαμάτη αφάνα των γηπέδων, γνωρίζει ότι εάν η λογική θα σε πάει από το Α στο Β, η φαντασία μπορεί να σε πάει παντού. Και έτσι αυτομάτως γίνεται αυτός που γουστάρεις να βλέπεις. Αυτός που θα ήθελες σαν τρελός να έχεις στην ομάδα σου… Πηγή: gazzetta.gr
