«Λοιπόν : Από την προσεκτική ανάγνωση των σχολίων στο κείμενό μου με τίτλο «Ρίκα μου αγαπημένη» καταλαβαίνω οτι άφησα κάποια σοβαρά κενά που, δικαίως, επισημαίνονται από πολλούς.Το σημαντικότερο όμως αφορά το σημείο που μοιάζω να υπονοώ οτι ο Σωκράτης (ή άλλοι δημοσιογράφοι της ακόμα νεώτερης γενιάς) “ήθελε να γίνει πετυχημένος όπως τα αφεντικά του”- δηλαδή τις πανελληνίως γνωστές “προσωπικότητες” της σημερινής δημοσιογραφίας. Εκφράστηκα λάθος. Εννοώ οτι στον αγώνα της είδησης τολμήσανε και τολμάνε πολύ περισσότερο (και πολύ πιό δυναμικά) από τις γενιές ημών των μεγάλων, ή μικρότερων (όπως το δικό μου) “ονομάτων”, των κατά καιρούς ή μονίμως βολεμένων στα κατεστημένα συγκροτήματα. Θέλουν, κάποια στιγμή, να δικαιωθούν και να ανταμειφθούν για τους αγώνες τους. Ας πούμε την αλήθεια πια να τελειώνουμε: Μάθανε οι νεότεροι εργαζόμενοι και θητεύοντες σε διάφορα «μαγαζιά» ή μέσα από την αληθινή κοινωνία και το «καθρέφτισμά» της στην δυναμική ελληνική μπλογκοκοινωνία (με όλα της τα καλά και τα κακά), πράγματα και θαύματα – και γεγονότα επικίνδυνα. Φυσικά έπρεπε να προσέξουνε πολύ πώς θα τα χειριστούν αυτά που μάθανε – και αυτό κάνουν, μέχρι να ωριμάσει η στιγμή να τα δημοσιοποιήσουν. Αυτό τους τιμά, το ότι μπήκαν «πιό βαθιά». Παράσημο τιμής είναι, δεν είναι μομφή ούτε υποτίμηση. Πόσο μάλλον που, όπως είδαμε και στην πράξη, παίζονται και ζωές ακόμα σ’ αυτό το επικίνδυνο γήπεδο».