Ένα νέο πεδίο αντιπαράθεσης άνοιξε στα social media μετά τη δημόσια τοποθέτηση της Τζένης Χειλουδάκη σχετικά με τον αριθμό των ανθρώπινων φύλων, υποστηρίζοντας ότι αυτά είναι αποκλειστικά δύο, άντρας και γυναίκα. Η δήλωση αυτή πυροδότησε έντονες αντιδράσεις, ιδιαίτερα από διφυλικά άτομα και όσους δίνουν μάχη για την κοινωνική ισότητα και τα ίσα δικαιώματα.

Η απάντηση ήρθε άμεσα και με ιδιαίτερη σφοδρότητα από την Άννα Κουρουπού, γνωστή ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των τρανς γυναικών. Μέσω του προσωπικού της λογαριασμού στο Instagram, η Κουρουπού δημοσίευσε μια αιχμηρή, γεμάτη συναισθηματική φόρτιση, ανάρτηση, η οποία ξεκινά με αναφορές στο κοινό τους παρελθόν.

«Δεν άντεχε να μη μετράται η αξία της από τα βλέμματα»

Η Άννα Κουρουπού ξεκινά την ανάρτησή της υπενθυμίζοντας τη γνωριμία τους από παιδικά χρόνια στη Ρόδο, ανακαλώντας μάλιστα ένα χαρακτηριστικό περιστατικό που, κατά την ίδια, αποδεικνύει την ανάγκη της Χειλουδάκη να είναι αποκλειστικό επίκεντρο προσοχής.

Η Κουρουπού αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Με τη Τζένη γνωριζόμαστε από παιδιά. Θυμάμαι στη Ρόδο, τότε που τα σπίτια ήταν το ένα δίπλα στο άλλο κι ακούγαμε τις ανάσες των πελατών μέσα απ’ τους τοίχους. Αν τύχαινε ένας άντρας να προτιμήσει άλλη – μεγαλύτερη, πιο “λαϊκή”, τρανς ή απλώς διαφορετική – η Τζένη έβγαινε στο μπαλκόνι και φώναζε : “Ρε πουρόφιλε, ανώμαλε ,μην τολμήσεις να ξαναέρθεις σε μένα” κλπ»

Από εκείνο το μοτίβο, η ακτιβίστρια υποστηρίζει ότι η Χειλουδάκη δεν ξέφυγε ποτέ.

Στη συνέχεια, η Άννα Κουρουπού (όπως αναφέρει η ανάρτησή της) επικεντρώνεται στην αποτυχία της Χειλουδάκη να αποδεσμευτεί από την εικόνα που έχτισε, κάνοντας λόγο για «μοτίβο μιας πλασματικής εξουσίας σε έναν μικρόκοσμο». Κατηγορεί τη Χειλουδάκη ότι εξαργύρωσε την ομορφιά της σε «δυνατά φώτα, πασαρέλες, σκάνδαλα δημιουργημένα από την ίδια», μια ορατότητα που, σύμφωνα με την Κουρουπού, «δεν ήταν και τόσο “αθώα”».

Ειδικότερα αναφέρει:

«Δεν άντεχε να μην είναι το επίκεντρο, να μη μετριέται η αξία της μέσα απ’ τα βλέμματα των άλλων.
Κι αυτό, δυστυχώς, δεν άλλαξε ποτέ. Είναι το μοτίβο μιας πλασματικής εξουσίας σε έναν μικρόκοσμο. Σε έναν μικρόκοσμο που ξαναέπεσε ως «έκπτωτος άγγελος» ,αφού εξαργύρωσε την ομορφιά της σε δυνατά φώτα, πασαρέλες, σκάνδαλα δημιουργημένα από την ίδια. Μια ορατότητα ερήμην της , άθελα της που στο τέλος της είδαμε πως δεν ήταν και τόσο «αθώα».

Όταν αυτό το σύστημα την ξέρασε, την πέταξε στα ίδια μονοπάτια. Μόνο που η φύση – που η ίδια επικαλείται ανάλογα με τις διαθέσεις της – εκδικείται. Τότε αυτός «ο άγγελος δεν είχε φύλο». Και ως έκπτωτος , γίνεται διάβολος. Όταν διαγράφεις κάθε διαφωνία , δεν είσαι ελεύθερη.

Είσαι φυλακισμένη στο ίδιο του το είδωλο. Το οποίο ξέφτισε – όπως κάθε ανθρώπου.Όταν όμως όλη η δομή είναι στηριγμένη στο είδωλο , μαθηματικά η κατάρρευση είναι ολοσχερής και επίπονη. Για λάθους λόγους. Η χθεσινή της τοποθέτηση δεν με εξέπληξε. Δεν άλλαξε τίποτα μέσα της από εκείνο το μπαλκόνι που παρακολουθούσε εμμονικά ,ποιος μπαίνει και κυρίως που.

Δεν μπορείς να μιλάς για “ψευτο-ακτιβισμούς” όταν άλλες παλεύουν ακόμα για χαρτιά,για περίθαλψη,για αξιοπρέπεια, για δυο ορμόνες παραπάνω, για επιβίωση. Αν νομίζεις πως οι πεποιθήσεις τύπου Μελέτη και λοιπών είναι μόδα και δίνει χώρο να βγεις απ την αφάνεια σου, τότε δεν κατάλαβες ποτέ γιατί ήσουν από την απέναντι πλευρά κάποτε.

Δεν κατάλαβες ποτέ γιατί πολεμήσαμε , ούτε ποιόν. Δεν ήταν πασαρέλες ρε. Ούτε ανθοδέσμες. Σκληρό τσιμέντο με πίσσα και ρόπαλα ήταν. Επιβίωση με όνομα και φωνή. Για άλλη μια φορά διάλεξες να σηκώσεις δάχτυλο, αντί να πιάσεις το χέρι. Οι καιροί άλλαξαν. Κι εμείς αλλάξαμε. Αλλά κάποιες θυμόμαστε».