Κάθε χρόνο, στις 12 Μαΐου, τιμάται η Παγκόσμια Ημέρα των Νοσηλευτών και των Νοσηλευτριών, μια ημέρα αφιερωμένη στους ανθρώπους που στέκονται καθημερινά στην πρώτη γραμμή της υγειονομικής περίθαλψης, προσφέροντας φροντίδα, υποστήριξη και ελπίδα.
Με αφορμή αυτή την ιδιαίτερη ημέρα, συνομιλήσαμε με την Ε.Κ., νοσηλεύτρια σε μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο της Αττικής, ώστε να αποτυπώσουμε την πραγματικότητα πίσω από τη στολή, τις απαιτήσεις του επαγγέλματος, αλλά και τον ρόλο των νοσηλευτών στον σύγχρονο υγειονομικό κόσμο. Μέσα από τη δική της εμπειρία, ξεδιπλώνεται η αθέατη πλευρά ενός επαγγέλματος που απαιτεί όχι μόνο γνώσεις, αλλά και ψυχική αντοχή, ανθρωπιά και ανεξάντλητη δύναμη.
Τι σας οδήγησε στο να επιλέξετε το επάγγελμα της νοσηλεύτριας;
Η Νοσηλευτική δεν ήταν η πρώτη μου επιλογή. Μπορώ να πω ότι αγάπησα το επάγγελμα όταν μπήκα στο χώρο του Νοσοκομείου ως φοιτήτρια. Αρχικά ως εκπαιδευόμενη και στη συνέχεια κάνοντας την Πρακτική μου!
Πώς είναι μια τυπική ημέρα εργασίας στο νοσοκομείο που εργάζεστε;
Μια τυπική μέρα περιλαμβάνει την παραλαβή της βάρδιας και ενημέρωση σχετικά με τους ασθενείς. Εν συνέχεια ακολουθεί η νοσηλεία και η φροντίδα. Περιλαμβάνει επίσης και τη διαχείριση των εισαγωγών, διακίνηση ασθενών, παραλαβή xειρουργημένων (xειρουργική κλινική). Σημαντικό κομμάτι είναι και το γραφειοκρατικό, όπως lογοδοσία, ενημέρωση εντύπων και λοιπά. Η βάρδια λήγει με την παράδοση στην επόμενη βάρδια.
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζετε στην καθημερινότητά σας;
Η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα είναι να ανταποκριθείς στις επαγγελματικές υποχρεώσεις ακόμα και όταν εσύ ο ίδιος δεν είσαι καλά σωματικά ή συναισθηματικά. Επιπλέον είναι πρόκληση να προσπαθείς να δώσεις το καλύτερο που μπορείς παρά τις δύσκολες συνθήκες: έλλειψη προσωπικού, έλλειψη πόρων, γραφειοκρατία.
Πώς διαχειρίζεστε δύσκολες ή συναισθηματικά φορτισμένες καταστάσεις με ασθενείς ή συγγενείς;
Επαγγελματικά, με ευγένεια και κατανόηση. Προσπαθώ να αποκλιμακώσω την ένταση και να βοηθήσω με ενσυναίσθηση να διαχειριστούν τις συναισθηματικά φορτισμένες καταστάσεις. Σε προσωπικό επίπεδο υπάρχουν 2-3 ασθενείς που δε θα ξεχάσω ποτέ!
Όσο και αν προσπαθείς, πολλές φορές λυγίζεις και μπορεί να βγεις από τον επαγγελματικό σου ρόλο. Νομίζω στους νοσηλευτές θα έπρεπε να προσφέρεται ψυχολογική υποστήριξη από την εργασία. Η καθημερινή τριβή με τον ανθρώπινο πόνο σε αποδυναμώνει πολύ συναισθηματικά. Οι συχνές άδειες και η τήρηση των ρεπό είναι πολύ σημαντικά έτσι ώστε να μπορεί ο νοσηλευτής να συνεχίζει το έργο του.
Η επαγγελματική εξουθένωση (σωματικά και συναισθηματικά) και ειδικά μετά τον Covid, καθώς και η αίσθηση της απαξίωσης, είναι οι κύριοι λόγοι που έχει αυξηθεί τον ποσοστό των νοσηλευτών που αφήνουν το επάγγελμα ακόμα και μετά από χρόνια.
Πώς κρατάτε ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής;
Αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι, όπως προανέφερα. Είναι μια πρόκληση και ένας καθημερινός αγώνας.
Τι σας δίνει δύναμη να συνεχίζετε αυτό το επάγγελμα;
Η αναγνώριση που λαμβάνω πολλές φορές από τους ίδιους τους ασθενείς μου. Το «ευχαριστώ», το «να ‘σαι καλά». Η ηθική ικανοποίηση είναι πράγματι η κινητήριος δύναμη.
Τι θα λέγατε σ’ ένα νέο άνθρωπο που σκέφτεται να ακολουθήσει αυτό το επάγγελμα;
Θα του έλεγα ότι αποτελεί μια πολύ σημαντική δέσμευση και ότι θέλει πολλά κότσια και δυνατό στομάχι.
Ποιο είναι το πιο σημαντικό μάθημα που σας έχει διδάξει ή δουλειά σας;
Ότι το «Η υγεία είναι το σημαντικότερο αγαθό» είναι αλήθεια και δε θα πρέπει ποτέ να τη θεωρούμε δεδομένη!
