Η Βιολέτα Ίκαρη, μία ερμηνεύτρια που δημιούργησε αίσθηση από την πρώτη της κιόλας εμφάνιση στην ελληνική δισκογραφία, με την χαρισματική φωνή της και τον πάντα ιδιαίτερο τρόπο ερμηνείας της, έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα απόλυτα προσωπικό ύφος.
Πρόσφατα, κυκλοφόρησε το νέο της τραγούδι «Σύννεφα μπαλόνια» που είναι και το πρώτο της συνεργασίας της για πρώτη φορά με τον Σταύρο Σιόλα και τον Οδυσσέα Ιωάννου – πού έδωσε και τον κεντρικό τίτλο σε αυτόν τον κύκλο τραγουδιών- και το ερμηνεύουν μαζί η Βιολέτα Ίκαρη και ο Σταύρος Σιόλας.
Με αφορμή τη νέα δισκογραφική της δουλειά, η Βιολέτα Ίκαρη μίλησε στο Newsbeast για το νέο της τραγούδι, το ξεκίνημά της από τα ικαριώτικα πανηγύρια, τη διαδρομή της στην ελληνική μουσική και αν είναι εύκολη μέχρι τώρα, στις συνεργασίες της, αλλά και για τη σύγκριση που κάνουν με την Ελένη Βιτάλη, ενώ μας εξομολογήθηκε πως πολλοί λένε πως είναι ο «θηλυκός Παπάζογλου» και τι είναι αυτό που της δίνει ελπίδα.
– Σύννεφα μπαλόνια… Όταν το άκουσα πρώτη φορά, ένιωσα μια ψυχική αγαλλίαση: να θέλω να κλείσω τα μάτια μου και να ονειρευτώ. Εσείς πώς νιώσατε όταν πήρατε το νέο σας τραγούδι στα χέρια;
Ένιωσα ακριβώς το ίδιο για πολλούς λόγους. Ήταν για μένα όνειρο ζωής να ερμηνεύσω ένα τραγούδι σε στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου και μουσική του Σταύρου Σιόλα και αυτό με βρήκε την κατάλληλη στιγμή, όπως ακριβώς το χρειαζόμουν: χαρούμενο και φωτεινό σαν όμορφο όνειρο. Είναι ωραίο να μπορείς έστω να φαντάζεσαι ότι θα μπορούσαν τα πάντα να είναι ιδανικά για όλους. Νομίζω πως, ειδικά αυτή την περίοδο, έχουμε όλοι μας πραγματικά ανάγκη για ένα καταφύγιο ψυχικής αποκατάστασης.
– Η συνεργασία σας με τον Οδυσσέα Ιωάννου και τον Σταύρο Σιόλα θα λέγαμε πως είναι ανέλπιστη; Πώς προέκυψε;
Το 2020 είχα την ευχάριστη πρόταση από τον Σταύρο να τραγουδήσουμε παρέα το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου του «Φωνές Θιάσου» και από αυτή την πρώτη μας δισκογραφική συνάντηση, μας γεννήθηκε η επιθυμία να κάνουμε παρέα μία ολοκληρωμένη δουλειά. Όταν συναντηθήκαμε για να σκεφτούμε πιθανούς στιχουργούς για αυτή τη δουλειά, ο πρώτος που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ο Οδυσσέας Ιωάννου και ο Σταύρος ενθουσιάστηκε στην ιδέα μιας τέτοιας συνύπαρξης. Με την πρώτη ευκαιρία που μου δόθηκε έκανα την πρόταση στον Οδυσσέα, ο οποίος ανταποκρίθηκε θετικά, απλώς έπρεπε να γραφτούν τα τραγούδια ενώ και οι τρεις μας είχαμε ήδη δρομολογημένα άλλα πράγματα. Μεσολάβησε και η πανδημία που μας αποσυντόνισε όλους και αφού βγήκαμε ζωντανοί, τα τραγούδια άρχισαν σιγά- σιγά να χτίζονται. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη χαρά μου όταν έφτασαν στο email μου οι πρώτοι στίχοι του Οδυσσέα.
– Τα «Σύννεφα μπαλόνια» είναι από τα τραγούδια εκείνα που τόσο ο στίχος, όσο και η μουσική έχουν πολλά να σου πούνε, ενώ αγγίζουν και την ψυχή σου. Για εσάς είναι ζητούμενο αυτό όταν επιλέγετε ένα τραγούδι; Μπορεί δηλαδή να περιμένετε καιρό μέχρι να βρείτε αυτό που σας ταιριάζει; Ή υπάρχει η πίεση να βγει η δισκογραφική δουλειά, οπότε ενδεχομένως να επιλέξετε και κομμάτια που δεν σας εκφράζουν απόλυτα;
Ποτέ δεν θα τραγουδούσα κάτι που δε με εκφράζει ή δεν με συγκινεί με έναν τρόπο. Αν δεν μου ερχόντουσαν «ψυχωμένα» τραγούδια δε θα έμπαινα στη διαδικασία να τα ηχογραφήσω. Δεν ένιωσα ποτέ πίεση για να κυκλοφορήσω ένα κομμάτι. Να φανταστείτε έχω πολλά δικά μου τραγούδια σε στίχους και μουσικές μου, που κάθονται στο συρτάρι γιατί ευτυχώς μου έρχονται συνεχώς άλλα ωραία, σαν δώρα, από δημιουργούς που θαυμάζω. Οπότε γενικώς δεν έχω αυτή την αγωνία, αν ποτέ βρεθεί κενό θα βγάλω ένα δίσκο με δικά μου τραγούδια.
– «Φέτος δεν είχαμε χειμώνα, είχαμε μόνο αυτό το φως» λέει ένας στίχος του τραγουδιού. Ζούμε παγκοσμίως σκοτεινές περιόδους και αναρωτιέμαι από πού μπορεί να έρθει αυτό το φως για να φωτίσει το σκοτάδι;
Από μία σκέψη, ένα στίχο, από μία μελωδία, από τις καρδιές μας, από την επιμονή μας για το ωραίο, την επιμονή μας για ζωή. Αν ονειρευτείς έναν όμορφο κόσμο έχεις ήδη το έναυσμα για να σκεφτείς τρόπους που θα σε φέρουν πιο κοντά σε αυτόν. Το σκοτάδι είναι έλλειψη φωτός. Αυτό που δεν έχουμε, αυτό αναζητάμε, το φως, την ελπίδα, ένα αντιστάθμισμα σε όλο αυτό που συμβαίνει, για να μπορούμε να στεκόμαστε στα πόδια μας και να συνεχίζουμε να ζούμε, να αγωνιζόμαστε. Μην ξεχνάμε ότι «Ο μεγάλος ερωτικός» του Χατζιδάκι γράφτηκε κατά την περίοδο της χούντας και η σημαντική του επιτυχία απέδειξε και την έντονη ανάγκη του κόσμου που υπήρχε εκείνη την εποχή για ζωή και φως.
– Ξεκινήσατε το τραγούδι από πολύ μικρή στα παραδοσιακά ικαριώτικα πανηγύρια. Ήταν για εσάς ένα καλό σχολείο;
Ήταν από τα πιο σημαντικά σχολεία για μένα. Στο ικαριώτικο πανηγύρι έμαθα να τραγουδάω παραδοσιακά νησιώτικα τραγούδια, Σμυρνέϊκα, ρεμπέτικα και λαϊκά και η ανάγκη μου για να είμαι αξιοπρεπής απέναντι σε αυτά τα σπουδαία τραγούδια, με ώθησε στη μελέτη των τραγουδιστών που τα εκπροσωπούσαν. Σε κάθε συνάντησή μου με ένα «νέο» για μένα τραγούδι, (όταν ξεκινούσα δεν ήμουν ούτε 17 χρονών) ένιωθα σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, ήθελα να μάθω για τους δημιουργούς και να αφουγκραστώ την εποχή για να μου γίνουν βίωμα, έστω και στη φαντασία.
– Αλήθεια, τι είναι αυτό που κάνει τα ικαριώτικα πανηγύρια τόσο ξεχωριστά;
Αυτή η σύμπνοια που υπάρχει για προσφορά και δημιουργία μέσω της διασκέδασης. Στο χωριό μου αν δεν πας στο πανηγύρι, την επόμενη μέρα σε κοιτάνε περίεργα στο δρόμο. Σκέφτονται ότι δεν πήγες να συνεισφέρεις και να γλεντίσεις μαζί τους, ότι δεν είσαι «της παρέας», ότι δε σε ενδιαφέρει ο κοινός σκοπός. Από τα πανηγύρια μας μαζεύονται χρήματα για κοινωφελείς σκοπούς και όλοι βοηθούν αφιλοκερδώς. Το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να δώσεις το παρών και η καλοπέραση είναι εγγυημένη.
– Παρατηρώ, πάντως, πως ο κόσμος και ειδικά οι νέοι, πηγαίνουν στα πανηγύρια, διασκεδάζουν με την ψυχή τους. Είναι αυτό κατά κάποιο τρόπο μια ανάγκη για επιστροφή στις ρίζες μας; Τα πανηγύρια είναι άλλωστε αναπόσπαστο κομμάτι της λαϊκής κουλτούρας μας, έτσι δεν είναι;
Είναι η ανάγκη για το φως που λέγαμε προηγουμένως, για το κέφι, για το γλέντι, τη χαρά, τη συνύπαρξη στη χαρά. Και πού αλλού θα συναντηθούν και θα πιαστούν στο χορό χέρι-χέρι, σαν αδέρφια, ακροατές όλων των ειδών μουσικής που υπάρχουν στον κόσμο, αν δεν συναντηθούν στα παραδοσιακά τους γλέντια; Η κοινή μας ρίζα είναι που μας κρατάει δεμένους.
– Αν κλείσω τα μάτια μου και σας ακούσω, αμέσως θα πω «αυτή είναι η Βιολέτα Ίκαρη». Έχετε μια χαρακτηριστική και ξεχωριστή λαϊκή χροιά και το δικό σας προσωπικό ύφος. Αν και είχα διαβάσει κάπου να λένε για εσάς ότι είστε η «νέα Βιτάλη». Αλήθεια, μια τέτοια σύγκριση σάς βαραίνει;
Βασικά με έχουν αποκαλέσει και θηλυκό Παπάζογλου και δεν ξέρω πώς να το πάρω, που του έχω λατρεία! Όταν πρωτοακούμε μία φωνή έχουμε την τάση να κάνουμε προβολές σε γνώριμες φωνές και να τις κατατάσσουμε σε ποιοτικές κατηγορίες, πχ η Χαρούλα Αλεξίου, η Ελένη Βιτάλη και η Βίκυ Μοσχολιού ποιοτικά ανήκουν στην ίδια κατηγορία αυτό δεν σημαίνει πως η κάθε μία δεν είναι μοναδική. Θα έλεγα ότι περισσότερο φέρω αυτή τη σύγκριση ως παράσημο καθώς η Ελένη είναι μία από τις πιο αγαπημένες μου φωνές αλλά η αλήθεια είναι ότι απλώς οι φωνές μας έχουν κάποια μακρινή ποιοτική συγγένεια. Μακάρι να είχα τις δυνατότητές της, τεχνικά αυτή η γυναίκα αγγίζει το θείο.
– Μέχρι τώρα η μουσική σας διαδρομή είναι εύκολη; Υπήρξαν άνθρωποι που σας βοήθησαν περισσότερο για να φτάσετε μέχρι εδώ; Συναντήσατε, ενδεχομένως, εμπόδια;
Στάθηκα πολύ τυχερή καθώς με καλοδέχτηκε όλος ο καλλιτεχνικός κόσμος. Από το ξεκίνημά μου στη δισκογραφία πέφτω από αγκαλιά σε αγκαλιά, δεν έχω παράπονο. Στους συναδέλφους μου και στους συνεργάτες μου χρωστάω την ύπαρξή μου στον χώρο, το λέω και συγκινούμαι. Δεν υπάρχουν εμπόδια για κάποιον που είναι δοσμένος στην τέχνη του και υπηρετεί το τραγούδι με σεβασμό. Κανείς δε μπορεί να σου κόψει την τύχη, μόνο ο εαυτός σου.
– Κλείνοντας, θα ήθελα να μου πείτε τι είναι αυτό που σας δίνει ελπίδα…
Η κόρη μου και γενικά η γέννηση κάθε παιδιού πάντα με φέρνει στη σκέψη ότι αυτό θα τα καταφέρει καλύτερα από εμάς.
Σύννεφα μπαλόνια
Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Σταύρος Σιόλας
Τύμπανα: Βασίλης Γιασλακιώτης
Μπάσο / Κιθάρες: Κώστας Παρίσσης
Πλήκτρα / Κρουστά: Σταύρος Σιόλας
Ηχογράφηση / Μίξη / Master: Studio Praxis, Κώστας Παρίσσης
music video/Σκηνοθεσία: Πάνος Ζενίδης
Διαθέσιμο σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες
