«Η διαφορά μεταξύ μας ήταν ο Μέσι και νίκησε αυτός που τον είχε». Η αλήθεια στα λόγια του Ντιέγο Σιμεόνε μετά το 1-0 της Μπαρτσελόνα επί της Ατλέτικο την Κυριακή μεταφράζεται στο ότι: έτσι όπως κυλούσε το παιχνίδι, απλά δεν θα έβαζε κανείς γκολ, εάν ο «εξωγήινος» δεν σημάδευε ξανά εκεί που γίνεται η συγκόλληση στα δύο σίδερα της εστίας. Ειδικά στο β’ μέρος ήταν λες και έπαιζαν αντίπαλες δύο ομάδες στημένες αμφότερες από τον Τσόλο. Ναι, η Μπάρτσα έχει γίνει αυτό που οι Ισπανοί αποκαλούν «resultadista», δηλαδή ένα σύνολο που αγωνίζεται αποτελεσματικά για το αποτέλεσμα. Από το 2008 και την εμφάνιση του Πεπ Γκουαρδιόλα, πολλά έχουν αλλάξει στο ποδόσφαιρο, αλλά το 4-3-3 των Μπλαουγκράνα αντιστεκόταν. Ο Ερνέστο Βαλβέρδε όμως τόλμησε μία μετάλλαξη, ρισκάροντας την υστεροφημία του και την κατακραυγή, με το κοινό στο «Καμπ Νόου» να παλεύει να δεχτεί εύπεπτα αυτή την αγωνιστική μεταστροφή, η οποία αναμφίβολα του κακοφαίνεται και πηγαίνει κόντρα στο οπαδικό DNA της σύγχρονης εποχής του club. Με το 1-0 από τη φαουλάρα του Μέσι, ο Βαλβέρδε έδωσε την εντολή να υλοποιηθεί το plan B. Αυτό προέβλεπε την καλοδουλεμένη και οργανωμένη απόλυτα -όπως αποδεικνύεται- οπισθοχώρηση. Οι χώροι μειώθηκαν, η ομάδα πήρε βάθος και διαχειρίστηκε τρομερά εύκολα όση πίεση μπόρεσε να της ασκήσει η Ατλέτικο. Δεν ήταν η πρώτη φορά που το είδαμε φυσικά να συμβαίνει. Στο σούπερ διπλό στο «Μπερναμπέου», αλλά και σε μικρότερα παιχνίδια, όπου η Μπάρτσα πήρε εύκολο προβάδισμα και συγκέντρωσε την ενέργειά της όχι στο να χαρίσει απλόχερα θέαμα, αλλά στο να μην επιτρέψει στον εκάστοτε αντίπαλο να συμμετάσχει στο πάρτι. Οι ανασταλτικές επιδόσεις της είναι εκπληκτικές φέτος. Ο Τερ Στέγκεν ασφαλώς είναι στα καλύτερά του, μετρώντας 62 επεμβάσεις και 16 clean sheet στη La Liga, αλλά σίγουρα θα είχε δεχτεί περισσότερα από τα μόλις 13 γκολ παθητικό, εάν όλη η ομάδα δεν έκανε focus στο να τον προστατέψει. Το παράδειγμα κόντρα στην Ατλέτικο είναι τρανό και άκρως εντυπωσιακό. Σε όλο το παιχνίδι η Μπάρτσα της επέτρεψε μόνο έξι σουτ στο πουθενά και ο Γερμανός πορτιέρο έπιασε την μπάλα μονάχα σε μία καταγεγραμμένη στιγμή. Καθώς ο Βελβέρδε έδωσε το παρασύνθημα, οι παίκτες του άφησαν την μπάλα και υπέρ τους κατοχή μειώθηκε δραματικά από το 68% του α’ μέρους, στο τελικό 58,4- 41,6. Γενικότερα όμως η κατοχή της Μπαρτσελόνα για φέτος δεν ξεπερνάει το 58%. Ποσοστό σχετικά μικρό σε σχέση με τις… υπερβολές του πρόσφατου παρελθόντος. Το παράδοξο είναι ότι παρά αυτή την αμυντική προσήλωσή της, έχει το μικρότερο νούμερο από τις 20 ομάδες του πρωταθλήματος σε κοψίματα, κλεψίματα, μπλοκαρισμένα σουτ. Ολα αυτά μαζί μετράνε 699, όταν η 1η της κατηγορίας Βιγιαρεάλ έχει φτάσει τα 1.210. Αυτό σημαίνει ένα και μόνο πράγμα. Οτι αφήνει την μπάλα περισσότερο στον αντίπαλο και νιώθει πιο άνετα από ποτέ με αυτό, δίχως να τρελαίνεται να την ανακτήσει, κάτι που έκανε με παθιασμένο τρόπο. Υπάρχουν πολλά που μπορούν να προστεθούν σε αυτά και να αναλυθούν και τα περισσότερα έχουν να κάνουν με την αγωνιστική άνοδο του Ράκιτιτς, ο οποίος είναι καθοριστικός, του Ζόρντι Αλμπα και πάνω απ’ όλους του Πικέ που μοιάζει αυτοκρατορικός ως sweeper. Αναμφίβολα το 4-4-2 με την διακριτή μοιρασιά των ρόλων σε Μέσι, Λουίς Σουάρες (δεν κινείται πλέον ως καθαρός σέντερ φορ, αλλά τραβιέται πολύ στα αριστερά και ανοίγει χώρους) λειτουργεί εξαιρετικά, αλλά δεν σε σηκώνει από την καρέκλα σου να χειροκροτήσεις. Με αυτό το πλάνο και την αποτελεσματικότητά του, ακόμα και η φυγή του Νεϊμάρ φαίνεται να εξελίσσεται σε ευλογία για την εύρυθμη λειτουργία σε αυτό το νέο στιλ. Αναμφίβολα, κάποιος μπορεί να δει το ποτήρι «μισό άδειο» και να γκρινιάξει για την απουσία θεάματος σε πολλές αναμετρήσεις. Ωστόσο, για όσο ο Βαλβέρδε συνεχίζει αήττητος, τρέχει επικά ρεκόρ, έχει δικό του ήδη το πρωτάθλημα, βρίσκεται φιναλίστ στον τελικό του Κόπα ντελ Ρέι και δημιουργεί όνειρα για τρεμπλ, κανείς δεν μπορεί να φέρει αντιρρήσεις στις αγωνιστικές ιδέες του. Και με βάση αυτές, η σύγχρονη Μπαρτσελόνα έχει μετατραπεί σε ένα στιβαρό, πειθαρχημένο σύνολο που έχει ξεχάσει να επιτίθεται ακόμα και όταν νικούσε με δύο και τρία γκολ διαφορά. Πλέον το πρόσταγμα του Ερνέστο οριοθετεί ότι οι Μπλαουγκράνα έχουν κάνει στροφή προς αυτό που θα μπορούσες να ονομάσεις «ρεαλισμό». Και ο ρεαλισμός όσα θετικά και να φέρνει μαζί του, έχει πάντοτε το αρνητικό ότι δεν σου επιτρέπει να… ονειρεύεσαι το κάτι ξεχωριστό. Πηγή: gazzetta.gr