Σε μια από τις πιο πολυαναμενόμενες παραγωγές της ερχόμενης τηλεοπτικής σεζόν, η ΕΡΤ επενδύει ξανά στη δύναμη της λογοτεχνίας . Η «Μεγάλη Χίμαιρα», η τηλεοπτική μεταφορά του εμβληματικού μυθιστορήματος του Μ. Καραγάτση, ολοκλήρωσε τα γυρίσματά της στο ιερό νησί της Δήλου, με το Newsbeast.gr να βρίσκεται παρόν στα τελευταία «cut», εξασφαλίζοντας υλικό από την τελευταία, φορτισμένη σκηνή.
Με φόντο τη δεκαετία του ’30 και άξονα την πορεία μιας γυναίκας που παλεύει να βρει τον εαυτό της σε μια ξένη χώρα και έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, η σειρά των έξι επεισοδίων αναμένεται να κάνει πρεμιέρα στην ΕΡΤ1 και στο ERTFLIX το Φθινόπωρο.
Ο Ανδρέας Κωνσταντίνου, ένας από τους πρωταγωνιστές της σειράς και ηθοποιός που έχει ταυτιστεί με ρόλους εποχής, μας μιλά για τις προκλήσεις αυτής της απαιτητικής παραγωγής, τη δική του «ανάγνωση» του χαρακτήρα που υποδύεται, αλλά και για τις δικές του χίμαιρες.
Ποια σκηνή σας δυσκόλεψε περισσότερο και γιατί;
Η σκηνή που νομίζω ότι με δυσκόλεψε εμένα περισσότερο ήταν η πρώτη σκηνή που κάναμε ever, επειδή ήταν το πρώτο μας γύρισμα. Από ένα σημείο και μετά, όταν μπαίνεις σ’ αυτή τη λειτουργία – που λέγεται όλο αυτό το πράγμα που κάναμε με τα παιδιά – αρχίζει και ρολάρει το πράγμα, και μετά το καθένα έχει τη δυσκολία και την ευκολία του.
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια σκηνή, θυμάμαι όμως ότι με δυσκόλεψε η πρώτη σκηνή, γιατί ήταν ένα πράγμα που άρχιζε – και πάντα έτσι αρχίζει – αμήχανα και άγαρμπα. Αυτή η σκηνή ήταν, όταν ο χαρακτήρας μου αγόρασε μία σκούνα, που την ονόμασε Μαρινέτα, από το όνομα της συζύγου του, της Μαρίνας, και της προτείνει να πάνε μία βόλτα στις Κυκλάδες.
Ένα κείμενο, απίστευτα μυθιστορηματικό που έχει συναρπάσει και έχει συγκινήσει χιλιάδες ανθρώπους. Τρεις νέοι ηθοποιοί, πολύ αγαπητοί, πολύ δημοφιλείς, καλείστε να μπείτε στα κοστούμια και στα παπούτσια αυτών των ηρώων και να τους φέρετε στη μικρή οθόνη. Τι ήταν αυτό που σας έκανε το “κλικ”
Όταν διάβασα αυτό το μυθιστόρημα – και για μένα είναι αγαπητό μυθιστόρημα – μάλλον αυτή ήταν η αρχή για να μπω σ’ αυτή την ιστορία. Δεν ξέρω αν υπήρχε σπίθα, δεν την αντιλαμβάνομαι. Πάντοτε διαβάζεις ένα πράγμα και κάτι σε κινεί ή δεν σε κινεί. Αυτό το πράγμα εμένα με κίνησε και έτσι έγινε.
Τι συμβολισμό κρύβει ο δικός σας ρόλος, τον βαθύτερο συμβολισμό που ο Καραγάτσης περνάει από το βιβλίο του και θα περάσει μέσα από τη σειρά;
Δεν μπορώ να το γνωρίζω.
Δεν είναι ένας τραγικός ήρωας;
Όλοι τραγικοί είναι οι ήρωες στην ιστορία αυτή. Δεν βλέπω κάποιο σύμβολο, ούτε προσπαθώ να ψάξω κάποιον συμβολισμό. Όταν το έκανα αυτό πιο μικρός, με απομάκρυνε από το να έρθω πιο κοντά, και ο σκοπός μου και ο στόχος μου είναι να έρθω πιο κοντά σ’ αυτό που πρέπει να κάνω.
Ακολουθείτε πιστά το βιβλίο σεναριακά;
Η βάση είναι αυτή.
Ένα έργο του 1930, πόσο επίκαιρο μπορεί να είναι στη σημερινή εποχή;
Είναι περισσότερο διαχρονικό παρά επίκαιρο.
Τώρα που έχουν τελειώσει τα γυρίσματα, έχετε ζήσει όλες αυτές τις σκηνές και μια διαφορετική εποχή. Πήρατε πράγματα που μπορεί εσείς να αλλάξετε στη ζωή σας; Δηλαδή, να πείτε «από αυτόν τον ρόλο έχω πάρει κάποια πράγματα που θα τα χρησιμοποιήσω κι εγώ στη ζωή μου»;
Δεν ξέρω εάν κάτι τέτοιο μπορεί να αλλάξει τη ζωή μου και την προσωπικότητά μου. Απλώς παρατηρώ πράγματα που μπορώ να κάνω αναγωγές σε ανάλογες εμπειρίες που έχω εγώ – λειτουργιών, όχι γεγονότων. Δηλαδή, για παράδειγμα, ας πούμε, το πώς απλά κάτι ανοσοποιείται εύκολα για να βολευτούν – εντός και εκτός εισαγωγικών – τα πράγματα.
– Ολοκληρώσατε σήμερα τα γυρίσματα της σειράς. Ολοκληρώνοντας μία δουλειά, είναι κάτι που μετά φεύγει από εσάς; Δηλαδή, σας απασχολεί η επόμενη μέρα; Ή είναι κάτι που τελείωσε και «ό,τι κάναμε – κάναμε»;
Για μένα τελείωσε. Ό,τι κάναμε – κάναμε.
Σας έχουμε ταυτίσει με ρόλους εποχής. Είναι λίγο πιο γοητευτικοί οι ρόλοι αυτοί ή απλώς τυχαίνει; Αυτά μου δίνουν! Αυτά μου προτείνουν, μεταξύ άλλων. Και όντως έχει τύχει να κάνω αυτά. Το ποιος ταυτίζει τι με τι δεν είναι ούτε αυτό στο χέρι μου. Εγώ παρατηρώ. Αν κάτι με συγκινεί και με παρακινεί, το κάνω. Μπορεί να είναι διαφορετικοί οι λόγοι που με παρακινούν για να πω το ναι.
Έχετε ζήσει προσωπικά ή επαγγελματικά κάποια Χίμαιρα; Α. Κ.:
Ναι, διαρκώς. Δεν κάνουμε και τίποτα άλλο, Χίμαιρες κυνηγάμε. Εννοώ και υπαρξιακά και φιλοσοφικά και ρεαλιστικά εντέλει.
