Αναβάτριες μοτοσυκλέτας που λατρεύουν την περιπέτεια, την ταχύτητα και τις συγκινήσεις αλλά με ασφάλεια είναι οι γυναίκες που αποτελούν την ομάδα Dirty Brigada.
Η Dirty Brigada είναι μια ομάδα αναβατριών μηχανών περιπέτειας που πιστεύει ότι το πάθος δεν έχει φύλο.
Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου
Πριν λίγες ημέρες διοργανώθηκε μια δυναμική off-road διαδρομή από την Ανάβυσσο προς το Σούνιο. Εκεί έλαβαν μέρος δεκάδες γυναίκες από όλη την Ελλάδα που φόρεσαν τα γάντια τους και τα κράνη τους μάρσαραν, έτρεξαν και έζησαν μια πολύ όμορφη εμπειρία
Στο Newsbeast μιλά για αυτή την ξεχωριστή δράση η αναβάτρια Ειρήνη Κανάκη.
Η Ειρήνη Κανάκη ασχολείται με την off-road οδήγηση τα τελευταία τρία χρόνια και τον τελευταίο χρόνο έχει ενταχθεί ενεργά στην Αθλητική Ομοσπονδία Μηχανοκίνητου Αθλητισμού, ενώ είναι ο ιθύνων νους της ομάδας Dirty Brigada, μια ομάδα που έχει σκοπό την ενίσχυση της γυναικείας παρουσίας στο χώρο της χωμάτινης και adventure οδήγησης στις δύο ρόδες.
Είσαι μια εκ των διοργανωτών της off-road βόλτας για γυναίκες που διεξήχθη πριν λίγες ημέρες. Ποιος ήταν ο σκοπός της διοργάνωσης;
«Ο βασικός σκοπός διοργάνωσης ήταν να δημιουργήσουμε έναν ασφαλή, οργανωμένο χώρο αποκλειστικά για γυναίκες, όπου θα μπορούσαν να δοκιμάσουν τις δυνατότητές τους στο χώμα χωρίς πίεση, χωρίς συγκρίσεις και χωρίς το «ανήκω-δεν ανήκω» που πολλές φορές νιώθουμε σε μεικτές διοργανώσεις. Θέλαμε να δείξουμε ότι το off-road δεν είναι προνόμιο λίγων «γεννημένων» αναβατών, αλλά ένας χώρος ανοιχτός σε όλους και όλες.
Ταυτόχρονα, η βόλτα λειτούργησε σαν αφορμή να συναντηθούν γυναίκες από διαφορετικές πόλεις, ηλικίες και επίπεδα εμπειρίας, να γνωριστούν μεταξύ τους και να καταλάβουν ότι δεν είναι «η μόνη τρελή που αγαπάει τις μηχανές».
Ποια ήταν η διαδρομή και γιατί επιλέχθηκε αυτή;
«Η διαδρομή ξεκίνησε από την Ανάβυσσο και κατέληξε στο Σούνιο. Ήταν μήκους 45 χιλιομέτρων και σχετικά εύκολη, ώστε να μπορούν να την απολαύσουν όλα τα επίπεδα αναβατριών. Η βροχή των προηγούμενων ημερών θεωρώ πως έκανε την διαδρομή πολύ πιο ενδιαφέρουσα, αλλά σε γενικές γραμμές ήταν προσαρμοσμένη στις ανάγκες γυναικών με διαφορετικό επίπεδο. Είχε ροή, χώμα που «διάβαζες», τεχνικά σημεία για όσες ήθελαν να πιεστούν περισσότερο και ασφαλείς διαφυγές για όσες έκαναν τα πρώτα τους βήματα.
Την επιλέξαμε γιατί θέλαμε να νιώσουν όλες ότι μπορούν να ολοκληρώσουν τον γύρο χωρίς να τρομάξουν, αλλά και ότι αν θελήσουν να δοκιμάσουν κάτι πιο απαιτητικό. Δεν ήταν αγώνας επίδειξης, ήταν βόλτα εξέλιξης, ώστε να φύγει η κάθε μία ένα «κλικ» καλύτερη και πιο σίγουρη από όταν ήρθε».
Ποια ήταν τα μηνύματα που θέλατε να περάσετε;
«Τρία βασικά:
Πρώτον, ότι η μοτοσυκλέτα δεν έχει φύλο. Έχει ευθύνη, εκπαίδευση και σεβασμό.
Δεύτερον, ότι η πρόοδος έρχεται μέσα από τη στήριξη, όχι από τον ανταγωνισμό. Ήταν ιδιαίτερα συγκινητικό και επιβραβευτικό το γεγονός ότι άγνωστες κοπέλες βρήκαν το κοινό τους σημείο και έγιναν μέλη ενός νέου community.
Τρίτον, ότι είναι απολύτως ΟΚ να ξεκινήσεις από το «μηδέν». Δεν χρειάζεται να γεννηθείς με τιμόνι στο χέρι. Μπορείς να ξεκινήσεις στα 20, στα 30, στα 40, αρκεί να το κάνεις σωστά, με εξοπλισμό, εκπαίδευση και μυαλό».
Πόσες ήταν οι συμμετέχουσες και από ποια μέρη;
«Συμμετείχαν συνολικά πάνω από 60 γυναίκες, από Αθήνα, Θεσσαλονίκη,Τρίκαλα, Κρήτη, Κω, Ξάνθη, Βόλο και Γιάννενα. Είχαμε αναβάτριες που ταξίδεψαν ώρες ολόκληρες με καράβι ή έστειλαν τη μηχανή τους με τρέιλερ, μόνο και μόνο για να ζήσουν αυτή την εμπειρία».
Πότε καβάλησες για πρώτη φορά μηχανή; Πώς «δέθηκες» μαζί της;
«Πρώτη φορά ανέβηκα σε μηχανή σαν συνεπιβάτης, αρκετά μικρή και θυμάμαι πιο έντονα όχι την ταχύτητα αλλά την αίσθηση της ελευθερίας και ότι ο δρόμος ξαφνικά άνοιξε. Όμως «καβάλησα» πραγματικά δική μου μηχανή αρκετά αργότερα, όταν αποφάσισα ότι δεν μου αρκεί να είμαι απλώς συνοδηγός στην ιστορία μου.
Δέθηκα μαζί της την πρώτη φορά που γύρισα σπίτι γεμάτη σκόνη, κουρασμένη, με πονεμένα χέρια, αλλά με το κεφάλι απίστευτα καθαρό. Εκεί κατάλαβα ότι η μηχανή για μένα είναι κάτι παραπάνω από μέσο, είναι εργαλείο να συναντάω τον εαυτό μου χωρίς φιλτράρισμα».
Τι σημαίνει για σένα κάθε φορά που καβαλάς μηχανή;
«Κάθε φορά που βάζω κράνος και γάντια, είναι σαν να πατάω pause σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Στη σέλα όλα γίνονται πολύ απλά: έχω μπροστά μου μια ευθεία, μια στροφή, ένα εμπόδιο, μια απόφαση. Η μηχανή δεν σε αφήνει να λες «ίσως» – πρέπει να είσαι παρούσα, ειλικρινής, συγκεντρωμένη.
Σημαίνει επίσης ότι δίνω στον εαυτό μου τον χώρο να φοβηθώ, να προσπαθήσω, να αποτύχω και μετά να ξαναπροσπαθήσω. Είναι μια μικρή επανάσταση απέναντι στην καθημερινότητα».
Οι άνδρες πώς αντιμετωπίζουν τις γυναίκες οδηγούς μηχανών;
«Έχω δει τα πάντα. Από την ειλικρινή στήριξη και τον θαυμασμό, μέχρι την κλασική, πατροπαράδοτη υποτίμηση τύπου «άσε, δεν είναι αυτά για σένα». Ευτυχώς, όσο περνούν τα χρόνια το πρώτο αρχίζει να υπερισχύει του δεύτερου.
Στο event μας είχαμε άνδρες που ήρθαν ως μηχανικοί, συνοδοί, φωτογράφοι, φίλοι και ήταν πραγματικά εκεί για να βοηθήσουν, όχι για να μας πουν «πώς πρέπει». Αυτή η αλλαγή νοοτροπίας είναι ίσως από τα πιο ελπιδοφόρα μηνύματα: ότι η παρουσία των γυναικών στη μοτοσυκλέτα δεν είναι απειλή, αλλά εμπλουτισμός της ίδιας της κουλτούρας της».
Είναι τελικά η όλη φάση… καμικάζι, αγάπη μου;
«Αν ήταν καμικάζι, δεν θα το κάναμε με τόσο πείσμα για την ασφάλεια. Η μοτοσυκλέτα για μένα δεν είναι αυτοκαταστροφή, είναι απόλυτα συνειδητή αγάπη. Φοράμε εξοπλισμό, εκπαιδευόμαστε, σεβόμαστε τα όριά μας και τις συνθήκες. Το ρίσκο υπάρχει, αλλά είναι υπολογισμένο, όπως άλλωστε σε κάθε άθλημα που έχει ταχύτητα και ένταση».
Υπήρξε στιγμή που είπες ότι δεν θα ξανακαβαλήσω μηχανή και τι σε έκανε να το πεις αυτό;
«Ναι, υπήρξε. Μετά από μια πτώση που με πόνεσε περισσότερο ψυχολογικά παρά σωματικά. Είχα θυμώσει με τον εαυτό μου, ένιωθα ότι δεν ήμουν «αρκετά καλή» και ότι ίσως δεν είναι για μένα όλο αυτό.
Το γύρισμα ήρθε όταν κατάλαβα ότι ο φόβος δεν είναι εχθρός, είναι εργαλείο. Όταν τον ακούς, σε κρατάει σε εγρήγορση. Όταν τον αφήνεις να σε κυβερνήσει, σε παραλύει. Με βοήθησε πολύ και η κοινότητα γύρω μου».
Στους αναβάτες που μας διαβάζουν, ποιο είναι το μήνυμα που στέλνεις;
«Το μήνυμα είναι απλό: καβαλήστε με σεβασμό στον εαυτό σας, στη μηχανή, στους άλλους. Μην φοβηθείτε να ζητήσετε βοήθεια, να γραφτείτε σε σχολές, να επενδύσετε σε εξοπλισμό, να ομολογήσετε ότι κάτι σας τρομάζει. Δεν σας κάνει λιγότερο αναβάτες, σας κάνει πιο ολοκληρωμένους.
Και ειδικά στις γυναίκες: μη μειώνετε τον εαυτό σας πριν καν ξεκινήσετε. Δεν χρειάζεται να αποδείξετε τίποτα σε κανέναν. Αρκεί να αποδείξετε στον εαυτό σας ότι μπορείτε να σταθείτε στη σέλα με αξιοπρέπεια, ασφάλεια και χαμόγελο. Αν αυτό το καταφέρουμε, τότε όλη η «φάση» δεν είναι ούτε καμικάζι ούτε μόδα – είναι τρόπος ζωής».
