Η παράσταση «Surriento – Ο ΚΟΣΜΟΣ ΞΑΝΑ» μετά την περσινή μεγάλη επιτυχία που γνώρισε, επέστρεψε και φέτος στη σκηνή του Τεχνοχώρος Εργοτάξιον. Η Ιωάννα Πηλιχού και ο Στέλιος Πετράκης αναβιώνουν στη σκηνή μία δυνατή ιστορία αγάπης, σε κείμενο Θανάση Τριαρίδη και σκηνοθεσία Έφης Μεράβογλου.
Λίγο πριν την πρεμιέρα της παράστασης στις 29 Σεπτεμβρίου, συναντήσαμε την Ιωάννα Πηλιχού και τον Στέλιο Πετράκη στις πρόβες, όπου σε ένα χαλαρό κλίμα μίλησαν στο Newsbeast για τη δική τους θεατρική ιστορία αγάπης που δεν είναι ούτε γλυκανάλατη, ούτε απλή. Μια ιστορία, όπου δύο άνθρωποι συναντιούνται στο ίδιο σημείο, την ίδια ώρα, ερωτεύονται ξανά και ξανά κάθε φορά που γνωρίζονται, αλλά μόνο ένας από τους δύο μπορεί να ανατρέψει το τέλος της ιστορίας τους.
Οι δύο πρωταγωνιστές της παράστασης μάς μίλησαν για το έργο, για τη μεταξύ τους σχέση και σκηνική χημεία, για την αγάπη και όχι μόνο…
Η παράσταση ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά, μετά την επιτυχία που γνώρισε πέρυσι. Πώς είναι αυτό και ως συναίσθημα, αλλά και τεχνικά πώς είναι να επαναλαμβάνεις ένα έργο;
Στέλιος: Ξεκινάω εγώ. Κοίταξε, όταν μας ανακοινώθηκε ότι θα πάει και δεύτερη χρονιά, χαρήκαμε πάρα πολύ, πάρα πολύ όμως, γιατί είναι ένα έργο που το έχουμε αγαπήσει πάρα πολύ. Δηλαδή δεν το έχει αγαπήσει μόνο ο κόσμος, το έχουμε αγαπήσει κι εμείς πάρα πολύ. Κι εκτός αυτού με την Ιωάννα, νομίζω έχουμε καταφέρει κι έχουμε γίνει οι καλύτεροι φίλοι, παρότι δεν γνωριζόμασταν προηγουμένως.
Α, είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεστε;
Στέλιος: Ναι, η πρώτη φορά και ήρθε κι έδεσε που λένε. Κοίταξε, είναι πολύ καλό να ξέρεις ότι είσαι σε μια παράσταση που την αγαπάς πολύ και που την αγαπάει και ο κόσμος. Και αν θες και από πρακτικής άποψης, δεν απαιτεί τώρα ξανά δύο μήνες πρόβα, είναι ένα έργο που το παίζαμε όλη τη σεζόν, το ξέρουμε, ξέρουμε τους ρόλους, η σχέση μεταξύ μας είναι έτοιμη, οπότε ουσιαστικά είναι και λίγο πιο ελαφρύ το πρόγραμμα των προβών.
Διαβάζοντας για το έργο, θεώρησα ότι είναι δύσκολο ως κείμενο. Εσείς όταν πήρατε στα χέρια σας το κείμενο, ποια ήταν η πρώτη σκέψη που κάνατε;
Στέλιος: Θα σου πει η Ιωάννα τι τράβηξε μέχρι να το μάθουμε.
Ιωάννα: Η πρώτη σκέψη που εγώ έκανα ήταν: «εγώ αυτό το έργο θέλω να το παίξω».
Τι ήταν αυτό που σε ιντρίγκαρε;
Ιωάννα: Η υπόθεση έχει τρομερό ενδιαφέρον. Είναι πολύ ιντριγκαδόρικη, για το δικό μου το μυαλό. Είναι ένα έργο που έχει πολλές ποιότητες υποκριτικές, οπότε είναι ένα στοίχημα για τον ηθοποιό να μπορέσει να ανταπεξέλθει. Πραγματεύεται άμεσα και έμμεσα έννοιες και προβληματισμούς κοινωνικούς που είναι πολύ σημαντικοί. Και γενικώς τέτοια έργα για μένα είναι ο λόγος που επέλεξα να κάνω αυτή τη δουλειά. Μετά από όλα αυτά τα χρόνια, μπορώ να καταλάβω ποια έργα πραγματικά με συγκλονίζουν, με μαγνητίζουν, δηλαδή είναι σαν να με τραβάνε κοντά τους.
– Υπάρχουν πλέον τέτοια έργα, έχουμε συγγραφείς να γράψουν τέτοια έργα, με ενδιαφέρον;
Ιωάννα: Σαφέστατα έχουμε, καλά ο Θανάσης Τριαρίδης είναι top έτσι κι αλλιώς. Αλλά σαφέστατα έχουμε και νομίζω βλέπουμε και μια τάση του κόσμου να επισκέπτεται τέτοιες παραστάσεις και να γίνεται κοινωνός.
– Αρέσουν τα σύγχρονα έργα;
Ιωάννα: Νομίζω ναι και αρέσει και πολύ στο κοινό το να προβληματιστεί και να αγγίξει κάτι την ψυχούλα του. Εμένα ως ηθοποιό με ενδιαφέρει να μπορώ να αγγίξω όντως την ψυχούλα κάποιου, που θα πάει στο σπίτι του κι ενώ δεν γνωριζόμαστε, δεν έχω συμβάλλει γενικώς στην καθημερινότητά του ή σε αυτά που τον απασχολούν ως Ιωάννα, ως ρόλος όμως σε ένα έργο, ξαφνικά έχω παίξει κάποιον μεταφυσικό να το πω ρόλο στη ζωή του, κάπως έτσι. Αυτό με ενδιαφέρει. Είναι πραγμάτωση δικών μου στόχων και ονείρων. Ίσως γιατί, δεν ξέρω, ένας τομέας που είχα σκεφτεί να ασχοληθώ πριν αποφασίσω να γίνω ηθοποιός, ήταν η Ψυχολογία. Δηλαδή θα με έβλεπα πολύ ως ψυχολόγο. Οπότε μάλλον με έναν μεταφυσικό λοιπόν τρόπο, όπως είπα, μπορεί όντως να αγγίζω κάτι από την ψυχή του ανθρώπου που έρχεται να δει μία παράσταση ή κάπου αλλού που μπορεί να σε δει, σε μία ταινία, σε ένα σήριαλ και κάτι να του κάνεις, κάπως να συμβάλλεις στη ζωή του. Και όταν είναι τέτοια τα έργα, νομίζω ότι συμβάλλεις και στο να εκτονωθεί ένας άνθρωπος, επειδή έχει μία τρομερή πίεση από την καθημερινότητα, σχεδόν ο καθένας μας, από τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζει. Κι επειδή πολλές φορές προσπαθούμε να είμαστε συγκροτημένοι και να τα κρατάμε αυτά μέσα μας, για να μην χάσουμε τον εαυτό μας, το μυαλό μας, τη διαχείριση της ζωής μας, ξεχνάμε να εκτονωθούμε. Και το χρειάζεται ο οργανισμός μας.
– Και ξέρεις τι, είναι και αυτό που μου αρέσει στο θέατρο, αυτό το κομμάτι του θεάτρου, ότι δεν έχει αυτό το διδακτικό, με την έννοια του «σου κουνάω το δάχτυλο», το δασκαλίστικο.
Στέλιος: Γίνονται και τέτοιες παραστάσεις, αλλά εμείς δεν είμαστε μία από αυτές.
– Το να μιλάει στην ψυχή του θεατή, να μπορεί να τον συν-κινήσει.
Στέλιος: Ακριβώς. Εδώ η μεγάλη μας χαρά αν θες, είναι αυτό που είπε η Ιωάννα, ότι καταλαβαίνουμε ότι ο κόσμος μάς περιμένει μετά την παράσταση και είναι βουρκωμένοι όλοι. Έχουμε ένα θεατή, έναν φανταστικό άνθρωπο, πλέον έχει γίνει γνωστός μας, ήρθε πέρυσι και είδε 8 φορές την παράσταση. Και μας είπε αυτό που είπε η Ιωάννα «παιδιά, εμένα αυτό το πράγμα που είδα, μίλησε στη ψυχή μου». Και αν δεν είναι αυτή η αποστολή του θεάτρου, τότε ποια είναι;
Ιωάννα: Οπότε είναι μαγικό το να μπορείς να έχεις την πρώτη ύλη και να είναι εξαιρετική, γιατί από εκεί ξεκινάνε όλα, από το κείμενο, «έν αρχή ην ο Λόγος», ξεκάθαρα. Παίρνεις την πρώτη ύλη και είναι μαγική, σε ιντριγκάρει και λες θέλω να το κάνω. Και μετά οι υπόλοιπες παράμετροι που μπαίνουν στο παιχνίδι, που είναι ο συνάδελφος με τον οποίο θα παίξω, η σκηνοθέτις που θα έχουμε, ο χώρος που θα το ανεβάσουμε, πόσο ατμοσφαιρικός επίσης είναι, με πόση αγάπη έχει γίνει, με πόσο μεράκι. Οι άνθρωποι που πλαισιώνουν αυτό το χώρο, από τον τεχνικό μας, από τον βοηθό σκηνοθέτη, από τους ανθρώπους που δουλεύουν εδώ στο θέατρο. Όταν όλα αυτά με ένα μαγικό τρόπο γίνονται μια καταπληκτική συνταγή, ειλικρινά δέκα χρόνια να μου λέγανε να παίξω το έργο, θα έλεγα ναι, γιατί είναι οι συνθήκες ιδανικές.
Στέλιος: Κι εγώ, αλλά μόνο μαζί σου Ιωάννα.
Ιωάννα: Καλά ναι, με αυτές τις συνθήκες προφανώς.
– Επειδή είστε οι δυο σας πάνω στη σκηνή, εάν δεν υπήρχε χημεία μεταξύ σας, αυτό πόσο δύσκολο θα ήταν;
Στέλιος: Κοίταξε, αυτό εκ των πραγμάτων ως κείμενο και γραφή, είναι τεχνικά πολύ δύσκολο. Με την Ιωάννα από την πρώτη ανάγνωση που κάναμε, εδώ ακριβώς που καθόμαστε, ήταν λες και είμαστε θεατρικό ζευγάρι και παίζουμε χρόνια μαζί.
Ιωάννα: Ναι, ναι, σαν να παίζουμε δεκαετίες μαζί. Είναι μαγικό. Και ξέρεις τι γίνεται, υπάρχει αυτή η ατάκα που λένε «περνάμε καλά στα καμαρίνια και αυτό βγαίνει προς τα έξω». Ισχύει. Ισχύει, όντως. Απλώς σε ένα τόσο δύσκολο έργο, τεχνικά και υποκριτικά, που πρέπει να είναι άρτιο, δεν μπορεί κανένας να καταλάβει πόσο σημαντικό είναι για τον ηθοποιό που εκτίθεται να νιώθει δίπλα του ότι έχει ασφάλεια. Να νιώθει τη σανίδα σωτηρίας του για το οτιδήποτε. Να μπορεί να ακουμπήσει ο ένας επάνω στον άλλον. Ότι αν κάτι θα συμβεί, θα το σώσω εγώ, αν κάτι άλλο συμβεί, θα το σώσεις εσύ. Αυτή η ασφάλεια, που για μένα είναι ζητούμενο στη ζωή μου γενικότερα, στις επαφές μου με τους ανθρώπους που επιλέγω, αν δεν έχω αίσθημα ασφάλειας δεν μπορώ να λειτουργήσω. Αντίστοιχα, σε μια τέτοια δουλειά και τόσο απαιτητική και με τόσο δύσκολο κείμενο, θα ήταν τρομακτικά δύσκολο να το κάνουμε, αν εγώ και ο Στέλιος δεν είχαμε τις σχέσεις που έχουμε.
Στέλιος: Γιατί είμαστε και οι δύο, καθόλη τη διάρκεια της παράστασης, πάνω στη σκηνή και ο ρυθμός είναι καταιγιστικός. Δηλαδή δεν είναι μόνο θέμα επικοινωνίας, είναι και θέμα εμπιστοσύνης με τον συνάδελφό σου. Και με την Πηλίχού δεν μπορούσα να ευχηθώ για τίποτα καλύτερο και περισσότερο.
Ιωάννα: Το ίδιο και εγώ. Γι’ αυτό λέμε ότι είναι ιδανικές οι συνθήκες. Από κάθε άποψη.
Στέλιος: Είναι λες και γράφτηκε το έργο, για να γίνει με εμάς, πραγματικά.
– Και γι’ αυτό είχε επιτυχία και πηγαίνει για δεύτερη χρονιά. Σίγουρα παίζουν όλα αυτά ρόλο, σωστά;
Στέλιος: Και είναι και ο Θανάσης Τριαρίδης πάρα πολύ ευχαριστημένος και στηρίζει την παράσταση πάρα πολύ.
Ιωάννα: Και τον αγαπάμε και πάρα πολύ. Και ειλικρινά είναι, νομίζω, ένας άνθρωπος που έχει έρθει σε αυτό το πλανήτη για να επιτελέσει πραγματικό έργο. Αυτό αισθάνομαι για αυτόν τον άνθρωπο. Δηλαδή, έχει ένα άστρο αυτός ο άνθρωπος. Είναι σαν να ήρθε για κάποιο συγκεκριμένο σκοπό σε αυτόν τον πλανήτη.
– Και εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ιστορία αγάπης, αλλά όχι με μια απλή ιστορία αγάπης.
Ιωάννα: Ναι, δεν θα έρθουν να δουν μια απλή ιστορία αγάπης.
– Τι ιστορία αγάπης θα δουν;
Ιωάννα: Σίγουρα περνάει από μύρια κύματα μέχρι να καταλήξει να γίνει όντως ιστορία αγάπης. Έχει πολλές διαφορετικές ποιότητες, πολλές διαφορετικές φάσεις.
Στέλιος: Και έχει ανατροπή στην υπόθεση. Δεν κάνουμε spoiler τώρα, αλλά πάνω που ξεκινάμε και ο κόσμος λέει «Α, είναι ένα ζευγάρι που γνωρίζονται και ερωτεύονται», στην πορεία διαπιστώνουν ότι δεν είναι αυτό που βλέπουμε.
Ιωάννα: Έχει πάρει αρκετές ανατροπές στην πορεία. Και το πολύ ωραίο είναι ότι καταλαβαίνεις τι στίγμα μπορεί να σου αφήσει η παρουσία ενός ανθρώπου στη ζωή σου, είτε είναι μετά σε αυτήν, είτε δεν είναι, για τον οποίο λόγο. Δηλαδή, υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή σου σαν κομήτες και όντως θα αφήσουν ένα τόσο ηχηρό αποτύπωμα στην ψυχή σου, που δεν θα ξεχαστούν ποτέ, που θα σε οδηγήσουν αντίστοιχα σε πράξεις που θα κάνεις εσύ αργότερα. Δεν θα πάψουν ποτέ να υφίστανται μέσα σου. Αυτό είναι μαγικό. Και αυτοί οι δύο ήρωες το έχουν κατακτήσει αυτό.
Στέλιος: Αγάπησαν και αγαπήθηκαν στον απόλυτο βαθμό.
– Αυτές οι μεγάλες αγάπες έχουν και πολύ πόνο;
Ιωάννα: Πάρα πολύ. Πάρα πολύ πόνο.
Στέλιος: Αυτά πάνε χέρι-χέρι. Τα μεγάλα συναισθήματα, ξέρεις, πάνε χέρι-χέρι. Αν αγαπήσεις πάρα πολύ, θα πονέσεις και πάρα πολύ.
– Happy end έχουν αυτές οι μεγάλες αγάπες ή είναι καταδικασμένες να μην έχουν, γι’ αυτό και αποτυπώνονται μέσα σου;
Ιωάννα: Στη συγκεκριμένη παράσταση είναι με ένα μεταφορικό τρόπο το happy end. Στην ουσία δεν είναι happy end. Αλλά με ένα μεταφορικό τρόπο, στην πραγματικότητα βρίσκουν ένα ιδανικό για τις συνθήκες happy end.
Στέλιος: Δηλαδή το τέλος δραματολογικά είναι τραγικό. Αλλά αυτό το τραγικό τέλος είναι και το happy end, είναι και η λύτρωση των χαρακτήρων.
– Διάβαζα στη σημείωση για την παραπραγματικότητα και την πραγματική ζωή. Αυτό λίγο μου το εξηγείτε, τι ακριβώς είναι και τι εννοεί;
Ιωάννα: Το έργο στην πραγματικότητα είναι σε μία άλλη χρονολογία. Δηλαδή η πραγματική χρονολογία της εποχής που βλέπουμε είναι το 2055. Μιλάμε για έναν κόσμο που ουσιαστικά είναι πολύ δυστοπικό μέλλον. Έχει καταστραφεί ο κόσμος όπως τον γνωρίζουμε σήμερα. Και οι άνθρωποι εκεί δεν περνάνε πολύ καλά στην καθημερινότητά τους. Γι’ αυτό το λόγο, επειδή η τεχνολογία έχει αναπτυχθεί πάρα πολύ, τους δίνεται η δυνατότητα να καλωδιωθούν σε ένα μηχάνημα και να επιλέξουν να ζήσουν εγκεφαλικά μία άλλη δική τους πραγματικότητα. Μπορεί να είναι μία τελείως άλλη πραγματικότητα. Δηλαδή έχουν τη δυνατότητα να γίνουν όποιοι επιθυμούν σε αυτή τη γη, σε όποια χρονολογία και να είναι, να τοποθετήσουν τα πράγματα του περιβάλλοντος όπως τα θέλουν εκείνοι, επιλέγουν ουσιαστικά και για δύο ώρες έχουν τη δυνατότητα να κάνουν ένα ταξίδι εγκεφαλικό και να ζήσουν μέσα εκεί αυτό που θέλουν. Ο ήρωας λοιπόν του συγκεκριμένου έργου αυτό ακριβώς κάνει, αλλά η επιλογή του δεν είναι να κάνει ένα τελείως διαφορετικό σκηνικό, που δεν το έχει βιώσει ποτέ. Η επιλογή του είναι να γυρίσει στη στιγμή που συνάντησε τη μεγάλη αγάπη της ζωής του, τότε που πρωτογνωρίστηκαν. Ταυτόχρονα, βέβαια έχει βάλει γύρω να τους περιβάλλουν τοπία που επισκέφθηκε στην πραγματική του ζωή με τη σύντροφό του. Δηλαδή το γύρω σκηνικό είναι διαφορετικό από αυτό που ήταν στην πραγματικότητα.
Στέλιος: Ξεκινάς και όσο αποκαλύπτεται το setting ας πούμε, ο θεατής λέει «τι γίνεται». Αυτό δεν είναι έτσι κανονικά. Και στην πορεία αποκαλύπτεται ότι είναι ένα δομημένο περιβάλλον, στο οποίο γίνεται αυτή η συνθήκη. Αλλά το συγκινητικό είναι αυτό. Δηλαδή το σημείο κίνησης, αν θες, είναι αυτό. Ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν αγαπηθεί τόσο πολύ που ενώ μπορεί να επιλέξει να γίνει βασιλιάς, αυτοκράτορας, σε οποιαδήποτε εποχή, αυτός επιλέγει να βρεθεί με τη γυναίκα που σημάδεψε τη ζωή του. Να ξαναζήσει στιγμές μαζί της.
– Οπότε βλέπεις ότι ακόμα και σε μια δυστοπική κοινωνία, δεν έχει χαθεί το συναίσθημα. Άρα, αυτό είναι και λίγο ελπιδοφόρο, πως ό,τι και να γίνει, το συναίσθημα το έχουμε μέσα μας, έτσι;
Ιωάννα: Το συναίσθημα νομίζω γενικώς μας κατευθύνει και διαμορφώνει τη ζωή μας γενικότερα, γιατί είναι πολύ σημαντικό για τον άνθρωπο. Είναι πολύ δύσκολο δηλαδή πραγματικά να κλείσεις τις πόρτες του συναισθήματος και να πας μόνο με βάση τη λογική. Και είναι μαγική μια φράση που λέγεται κατά τη διάρκεια του έργου, όταν τον ρωτάει η ηρωίδα «τι θες εδώ, τι κάνεις εδώ λοιπόν;» και απαντάει ο ήρωας ότι «αυτή ήταν η ζωή μου, δεν έχω πού αλλού να πάω». Είναι συγκλονιστικό να σκεφτείς ότι αυτός ο άνθρωπος, αυτό που ζει στο 2055, η μόνη του διαφυγή και σωτηρία είναι αυτές οι δύο ώρες που μπαίνει σε αυτό το μηχάνημα και πάει και ξανασυναντάει την αγάπη της ζωής του.
Στέλιος: Οι μνήμες στην ψυχή, οι κοινές μνήμες που έχουν μαζί.
Ιωάννα: Ψυχολογικά δηλαδή το έργο ειλικρινά είναι πραγματικά αριστουργηματικό. Θίγει δηλαδή έμμεσα τόσα πολλά πράγματα που έχουν να κάνουν με το σοκ που θα υποστεί η ανθρώπινη ψυχή σε μία απώλεια, σε μία δυσκολία, το πώς συμπεριφέρεται, αν έχει τη δύναμη ο άνθρωπος ή αν μπορεί να τη βρει, να κάνει «delete» κάποιων καταστάσεων της ζωής του ή αν αυτές τον ακολουθούν αργότερα. Δηλαδή έμμεσα, μέσα από αυτή την ιστορία θίγονται πολύ σημαντικές επιστημονικές ουσιαστικά πραγματικότητες.
Στέλιος: Κι ενώ είναι μία ιστορία τεράστιας, πολύ δυνατής αγάπης, το πλαίσιο στο οποίο την έχει βάλει ο Τριαρίδης, αναφέρεται και σε άλλα πράγματα. Έχει να κάνει με την ψυχική νόσο. Έχει να κάνει με το μέλλον, με το πώς είναι ο κόσμος που έρχεται, πώς είναι όλα αυτά που ζούμε τώρα, η Τεχνητή Νοημοσύνη.
– Και μετά όταν τελειώνει η παράσταση πώς νιώθετε;
Στέλιος: Συνήθως όταν τελειώνει η παράσταση έχουμε πονοκέφαλο και οι δύο και μάτια πρησμένα από το κλάμα.
Ιωάννα: Για εμένα είναι ζητούμενο να έρθω, να δω τους ανθρώπους να χαμογελάσω, να τους χαιρετήσω με χαρά. Αυτό το να πηγαίνεις στη δουλειά σου και να συμβαίνει, είναι σπάνιο και είναι ευλογία.
– Σου έχει συμβεί να πηγαίνεις κάπου και να μην περνάς καλά;
Ιωάννα: Πιστεύω σε όλο τον κόσμο έχει συμβεί και σε όλα τα επαγγέλματα.
– Αλήθεια, θα μπορούσε να γίνει και ταινία το συγκεκριμένο έργο;
Ιωάννα: Άνετα, πολύ άνετα. Και θα ήταν πάρα πολύ ωραία.
Στέλιος: Αλλά μόνο με εμένα και την Πηλιχού (γέλια)
– Είναι κάποια έργα που δεν είναι αυστηρά θεατρικά, όπως αυτό, έτσι;
Στέλιος: Πράγματι, κάποια κείμενα σε σημαδεύουν.
– Surriento τι σημαίνει;
Στέλιος: Είναι παράφραση του Σορρέντο, που είναι ένας εξαιρετικά τουριστικός και δημοφιλής προορισμός στην Ιταλία. Είναι ένα από τα μέρη που είχαν επισκεφτεί ως ζευγάρι και που είχαν παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στη σχέση τους. Και που τα είχαν επισκεφτεί για πολύ συγκεκριμένο λόγο που δεν θα σας το πούμε.
Ιωάννα: Μέγα spoiler. Το μόνο που μπορούμε να πούμε, κι έχει ένα διαφέρον να το γνωρίζει ο κόσμος, είναι ότι η ηρωίδα πάσχει από μια ψυχική νόσο. Και αυτό πραγματεύεται ο Τριαρίδης μέσα στο έργο. Γιατί ουσιαστικά η σχέση τους σημαδεύεται από την ψυχική της νόσο και ταυτόχρονα δείχνει και το τι έχουν κάνει αυτοί οι άνθρωποι, προσπαθώντας να καταπολεμήσουν την ψυχική νόσο. Και επίσης είναι και ωραίο ότι το παρουσιάζει με τέτοιο τρόπο που λέει «παιδιά, είναι στην καθημερινότητά μας αυτό». Δηλαδή μην το δαιμονοποιούμε. Δεν είναι ταμπού. Μπορεί να συμβεί. Το θέμα είναι τι κάνεις από εκεί και πέρα. Ζούμε τόσο δύσκολες συνθήκες που υπάρχει πάρα πολύ μεγάλη περίπτωση κάποιος άνθρωπος να βασανίζεται από κάποια μορφή ψυχικής νόσου.
Στέλιος: Κι ας είναι επιτυχημένος, να έχει την καλύτερη ζωή. Δεν ξέρεις ποτέ μέσα του πώς νιώθει ο άνθρωπος.
Ιωάννα: Η ψυχή είναι ένα πράγμα, πώς να το πω αδέσμευτο, δεν έχει όρια. Δεν ξέρεις δηλαδή τι ταξίδια θα ακολουθήσει. Με το μυαλό σου, με τη ζωή σου, με τη δουλειά σου, με τις σχέσεις σου με τους ανθρώπους. Και είναι πολύ ωραίο αυτό το κομμάτι που θίγει ο Τριαρίδης μέσα σε αυτό το έργο.
– Είναι όμως ωραίο ότι πλέον όλο και περισσότεροι μιλάνε ανοιχτά.
Στέλιος: Έχουν γίνει βήματα προόδου, είναι η αλήθεια. Μικρά μεν, αλλά έχουν γίνει, αλλά έτσι κι αλλιώς για να μετασχηματιστούν οι κοινωνίες, είναι μια διαδικασία που παίρνει πάρα πολλά χρόνια, δεν γίνεται απ’ τη μια μέρα στην άλλη. Παρ’ όλα αυτά τα σημάδια είναι θετικά.
– Νομίζω ότι και αυτό το «τι θα πει ο άλλος», δεν το αποβάλουμε εύκολα από μέσα μας.
Ιωάννα: Δεν το αποβάλλουμε εύκολα, αλλά ξέρεις, ίσως γίνεται ένα βήμα πρώτο να καταλάβει ένας άνθρωπος ο ίδιος ότι μπορεί να μην είναι καλά. Μπορεί να αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα που δεν μπορεί να το διαχειριστεί μόνος του. Αυτό ας πούμε είναι μια πολύ σημαντική συνειδητοποίηση. Ή αντίστοιχα οι γύρω του άνθρωποι, αυτοί που τον περιβάλλουν, να αναρωτηθούν ρε εσύ μήπως δεν είναι καλά. Να τον βοηθήσουμε τον άνθρωπο. Πώς μπορούμε να τον βοηθήσουμε. Γιατί οι ψυχικές νόσοι είναι όντως υπαρκτές. Δηλαδή δεν γίνεται να κάνεις ότι δεν υπάρχουν. Άρα το νόημα ποιο είναι; Αν κάτι εντοπίζουμε, είτε εμείς οι ίδιοι, είτε οι γύρω, πρέπει με έναν τρόπο να βοηθηθούν οι άνθρωποι να βγουν από αυτή τη λούπα που έχουν μπει και ουσιαστικά βυθίζονται. Αυτό είναι το πολύ σημαντικό μήνυμα και σε αυτό το κομμάτι της παράστασης. Να σημειώσω εδώ, πως η παράσταση έχει και αρκετά κωμικά στοιχεία, δεν είναι, δηλαδή, μόνο κλάμα. Έχει πολύ έντονα κωμικές ατάκες, αστείες καταστάσεων κλπ και καταλήγει στην αποκάλυψη των πραγμάτων, να πάρει τη δραματική τροπή. Οπότε, νομίζω ότι ακροβατεί πολύ όμορφα ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό για να καταλήξει σε κάτι που πραγματικά έχει ουσία.
Στέλιος: Όπως και στη ζωή, το τραγικό πάει χέρι-χέρι με το κωμικό
Ιωάννα: Η ηρωίδα, ας πούμε, έχει πολύ καυστικό χιούμορ, ενώ αντίστοιχα ο ήρωας έχει μια ωραία… αφέλεια, κι έχει τόσο ενδιαφέρον αυτό το «πάντρεμα» διαφορετικών χαρακτήρων.
Στέλιος: Και αυτός με τη σειρά του την ερωτεύτηκε γιατί αφενός είναι η Πηλιχού (γέλια) και αφετέρου γιατί είναι ακριβώς το αντίθετο από εκείνον.
– Έχετε κοινά στοιχεία με τους χαρακτήρες σας; Ας πούμε για την Ιωάννα είμαι σίγουρη ότι έχει καυστικό χιούμορ. Κάνω λάθος;
Ιωάννα: Έχω πολλές φορές καυστικό χιούμορ και νομίζω πως και ως ο ηθοποιός, ο τρόπος που αποδίδω την κωμωδία είναι αυτός. Και δυναμική προσωπικότητα νομίζω πως είμαι, οπότε αυτά τα δύο στοιχεία μπορώ να πω πως είναι κοινά με την ηρωίδα. Επιστήμονας δεν είμαι (γέλια)
Στέλιος: Ναι, αλλά ως ηθοποιός δουλεύει επιστημονικά. Είναι τόσο μεθοδική στη δουλειά της, όσο και η ηρωίδα. Όσο αφορά εμένα, παρά είμαι ονειροπόλος, περισσότερο από τον ήρωα του έργου.
Λίγα λόγια για την υπόθεση
Δυστοπικός κόσμος, σε συνθήκες περιβαλλοντικής καταστροφής και κατακλυσμικής πτώσης της κοινωνίας. Χρόνια πριν η ανθρωπότητα ετοιμαζόταν γι’ αυτή την καταστροφή και γνώριζε ότι το μέλλον θα είναι δυσοίωνο. Όλες οι έρευνες και τα πειράματα γίνονται για την μακροζωία του ανθρώπου και για τον πλήρη έλεγχο του εγκεφάλου.
Μία συγκλονιστική ιστορία αγάπης… Δύο άνθρωποι συναντιούνται στο ίδιο σημείο, την ίδια ώρα, ερωτεύονται ξανά και ξανά κάθε φορά που γνωρίζονται, αλλά μόνο ένας από τους δύο μπορεί να ανατρέψει το τέλος της ιστορίας τους.
Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία – Μουσική επιμέλεια: Έφη Μεράβογλου
Πρωτότυπη μουσική: Ρωξάνη Χατζηδημητρίου
Φωτογραφίες: Grid Fox
Ερμηνεύουν: Στέλιος Πετράκης, Ιωάννα Πηλιχού
Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη, στις 21:15
Προπώληση: more.com
Τεχνοχώρος Εργοτάξιον
Διογένους 1, Άγιος Δημήτριος (πλησίον σταθμού μετρό «Δάφνη»)
