«Λένε ότι είναι προτιμότερο να γράφεις για πράγματα που ξέρεις, γιατί τότε φαίνεται η αλήθεια» λέει ο Αμερικανός σκηνοθέτης Μάικ Μιλς. «Ο Φελίνι έγραψε το “8 ” όταν ένιωσε ότι η ζωή του περνούσε σε ένα μεταβατικό στάδιο, ο Γούντι ‘Αλεν το ίδιο με τον “Νευρικό εραστή”.Δεν έχει σημασία το αν γράφεις για κάτι που εσύ ξέρεις καλά αλλά για τους άλλους είναι μυστήριο.Αν η ιστορία είναι καλή,θα αρέσει».

Ο Μιλς, 46 ετών σήμερα, αποφάσισε να γράψει όταν ο πατέρας του τού ανακοίνωσε ότι ήταν ομοφυλόφιλος. Κατά κάποιον τρόπο τότε ήταν που ο Μιλς άρχισε να γυρίζει τους «Πρωτάρηδες» («Τhe beginners»), έστω και αν η ταινία στην πράξη γυρίστηκε αρκετά χρόνια αργότερα, μετά τον θάνατο του πατέρα του. «Οταν ο πατέρας μου “βγήκε από την ντουλάπα” ήταν 75 ετών και το παρελθόν του έδειχνε 45 χρόνια έγγαμου βίου με τη μητέρα μου η οποία είχε μόλις πεθάνει» λέει ο Μιλς.

«Η ανάγκη του να αλλάξει εντελώς τη ζωή του ήταν συγχρόνως επώδυνη,πολύ αστεία αλλά και αρκετά ενθουσιώδης. Η αλλαγή και η ειλικρίνεια μπορούν να συμβούν όταν δεν το περιμένεις.Ακόμη και όταν υπέφερε από καρκίνο, πέντε χρόνια αργότερα, ο μπαμπάς ήταν βουτηγμένος στην ενέργεια,δεν ήταν με κανέναν τρόπο “τελειωμένος”».

Ο Μιλς άρχισε να καταγράφει στο μυαλό του ό,τι συνέβαινε γύρω από τη ζωή του πατέρα του. «Αντιλήφθηκα ότι ήταν κάτι πολύ προσωπικό αλλά την ίδια στιγμή μπορούσε να αφορά τους πάντες. Οι μικρές λεπτομέρειες της ζωής του, οι αληθινοί αγώνες του, η αγάπη που έδειχνε για τον σύντροφό του, την οποία ομολογώ ότι ζήλευα εκείνη την εποχή, ήταν τα υλικά που έδωσαν ζωή στο σενάριο των “Πρωτάρηδων”».

Στην ταινία ένας νεαρός άνδρας, ο Ολιβερ ( Γιούαν Μακ Γκρέγκορ ) γνωρίζει μια απρόβλεπτη κοπέλα, την Αννα ( Μελανί Λοράν ), λίγους μήνες μετά τον θάνατο του πατέρα του ( Κρίστοφερ Πλάμερ ). Ο έρωτας που θα αναπτυχθεί μεταξύ τους θα γεμίσει τον Ολιβερ με αναμνήσεις του πατέρα του, ο οποίος- μετά τον θάνατο της συζύγου του και σε ηλικία 75 ετών- αποκάλυψε στον γιο του τις ομοφυλοφιλικές τάσεις του, συνάπτοντας μάλιστα σχέση με έναν νεότερό του άνδρα. Αυτή η ειλικρίνεια ανάμεσα σε πατέρα και γιο είναι που τελικά, έστω και πολύ αργά, θα τους φέρει για πρώτη φορά κοντά.

«Υπάρχουν στιγμές που, ενώ νομίζω ότι ο θρήνος για τον χαμό του πατέρα μου έχει κλείσει τον κύκλο του, κάτι συμβαίνει για να μου υπενθυμίσει ότι ο κύκλος δεν έχει κλείσει και ενδεχομένως να μην κλείσει ποτέ» απαντά ο Μιλς στο «Βήμα της Κυριακής» στην ερώτηση αν η διαδικασία δημιουργίας της ταινίας υπήρξε θεραπευτική για τον ίδιο. «Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει επειδή οι πραγματικές συζητήσεις μας,οι ουσιαστικές συζητήσεις μας, άρχισαν να λαμβάνουν χώρα αφού παραδέχθηκε την ομοφυλοφιλία του. Τότε, για παράδειγμα, μιλήσαμε ανοιχτά για το τι σημαίνει αγάπη και πώς την αντιλαμβάνεται ο καθένας μας. Ηταν μια αποκάλυψη για μένα και μετά τον θάνατό του οι συζητήσεις μας αυτές εξακολούθησαν να τριγυρνούν στη σκέψη μου. Σήμερα αντιλαμβάνομαι το μέγεθος του ρίσκου που ο πατέρας μου πήρε προκειμένου να ζήσει τα τελευταία χρόνια του ευτυχισμένος».