Η έννοια της «death doula», δηλαδή του ανθρώπου που συνοδεύει άτομα και οικογένειες στο τέλος της ζωής, είναι ακόμα άγνωστη σε πολλούς. Όμως για τη συγγραφέα του κειμένου στη huffpost, Lisa Kanarek, αυτός ο ρόλος δεν είναι απλώς επάγγελμα – είναι προσωπική αποστολή, εμπνευσμένη από μια βαθιά, τραυματική εμπειρία με τον θάνατο του πατέρα της. Μέσα από την προσωπική της πορεία, τις στιγμές που μοιράζεται με ασθενείς και τις οικογένειές τους, αποκαλύπτει αλήθειες για τη ζωή, τον θάνατο και όσα σπάνια λέγονται – αλλά πρέπει να ειπωθούν σύμφωνα με την ίδια.
Όλα ξεκίνησαν ένα πρωινό στην κίνηση του Ντάλας, όταν είδε μια διαφήμιση για παιδικό νοσοκομείο, με μια μητέρα να κρατά το νεογέννητο μωρό της. Η εικόνα αυτή ήρθε σε αντίθεση με τον δικό της προορισμό: την επίσκεψη σε ασθενείς υπό ανακουφιστική φροντίδα, που βρίσκονται στις τελευταίες μέρες ή ώρες της ζωής τους.
Η συγγραφέας περιγράφει πώς η εμπειρία του θανάτου του πατέρα της την οδήγησε να γίνει death doula. Τότε, απροετοίμαστη και φοβισμένη, είχε κληθεί να του δώσει μορφίνη στο σπίτι, χωρίς να είναι σίγουρη αν έκανε το σωστό. Όταν εκείνος πέθανε λίγες ώρες αργότερα, η ενοχή και η αμφιβολία την κυρίευσαν. Αναζητώντας απαντήσεις, στράφηκε στην εκπαίδευση ως end-of-life doula.
Όσα έμαθε για το τέλος της ζωής των ανθρώπων, όπως τα περιγράφει
Η σχέση της με τον θάνατο άλλαξε ριζικά. Δεν είναι πια ταμπού, αλλά κομμάτι της ζωής που μπορεί –και πρέπει– να αντιμετωπιστεί με κατανόηση και προετοιμασία, αναφέρει. Η εμπειρία της στο πλευρό των ασθενών και των οικογενειών τους αποκάλυψε πολλά: ότι η ακοή είναι η τελευταία αίσθηση που φεύγει· ότι πολλοί περιμένουν να μείνουν μόνοι για να πεθάνουν· ότι το «θρόισμα» στην αναπνοή δεν σημαίνει πόνο αλλά φυσιολογική διαδικασία.
Ένας ακόμα πολύτιμος συνοδοιπόρος στην αποστολή της ήταν η Gaia, ο σκύλος που υιοθέτησε από τη γειτόνισσά της και εκπαίδευσε ως σκύλο θεραπείας. Μαζί, συντροφεύουν ανθρώπους στην πιο εύθραυστη φάση της ύπαρξής τους, προσφέροντας παρηγοριά, απαλότητα και μια ανάσα τρυφερότητας.
Η συγγραφέας πλέον έχει καταρτίσει λεπτομερώς τις δικές της επιθυμίες για το τέλος της ζωής της – από τον τόπο και τις συνθήκες θανάτου έως τα οικονομικά και νομικά έγγραφα. Μέσα από αυτή τη διαδικασία και τις εμπειρίες της ως death doula, έμαθε ότι δεν είναι ο θάνατος που πρέπει να μας φοβίζει, αλλά το να μην έχουμε ζήσει όσο θέλαμε ή να αφήσουμε τους δικούς μας απροετοίμαστους. Στόχος της δεν είναι να αλλάξει την πορεία της ζωής ή του θανάτου, αλλά να μειώσει τον φόβο και να ενισχύσει την κατανόηση. Και μέσα από αυτή την αποστολή, βρίσκει την πιο βαθιά μορφή ζωής: την ουσιαστική παρουσία.
