Ο καθένας μπορεί να αναρωτηθεί αν ο Ντέιβιντ Χιλ, chief executive της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τότε, θα προχωρούσε στην απόκτηση του 16χρονου ταλαντούχου που ξεχώριζε στη Χάβρη, αν ήξερε τι θα ακολουθούσαν στα επόμενα εννιά χρόνια. Η ιστορία του Πολ Πογκμπά και της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν είναι και τόσο μαλακή. Αρχισε με ανυπομονησία για το γεγονός ότι δεν έπαιρνε ευκαιρίες στην πρώτη ομάδα, με αποτέλεσμα να φύγει για την Ιταλία το 2012 και το κλαμπ να κατηγορήσει τον Μίνο Ραϊόλα, για να ακολουθήσει η μεταγραφή με ποσό-ρεκόρ ώστε να επιστρέψει, για να βρεθούμε στο σημείο που είμαστε τώρα. Αξιζαν τον κόπο όλα αυτά; Εχουν δικαιολογηθεί οι συζητήσεις, τα λεφτά, οι αναλύσεις; Εχοντας συμπληρώσει δύο χρόνια στην Αγγλία μετά την επιστροφή του, ο Πογκμπά παραμένει κάτι σαν αίνιγμα. Ξέρουμε όμως κάποια πράγματα. Ξέρουμε ότι όταν ο Πογκμπά είναι καλός, είναι καλή και η Γιουνάιτεντ. Ξέρουμε ότι μπορεί να κάνει πράγματα που λίγοι, αν υπάρχει κανείς άλλος βασικά, μπορούννα κάνουν, το οποίο είναι αυτό που θες από έναν ποδοσφαιριστή παγκόσμιας κλάσης. Ξέρουμε επίσης ότι έχει μια εκνευριστική συνήθεια να εξαφανίζεται. Ξέρουμε ότι δεν έχει καταφέρει να δείξει σταθερά το καλύτερο του πρόσωπο, το αναμφισβήτητο ταλέντο, την ικανότητα του να κρίνει ματς. Pogba vs Mourinho Εγινε επίσης ξεκάθαρο ότι η σχέση του χαφ με τον Ζοσέ Μουρίνιο είναι περίπλοκη. Ο Μουρίνιο θα αποθεώσει τον Πογκμπά δημοσίως, μετά θα τον αφήσει στον πάγκο ή θα τον κάνει αλλαγή. Θα διακόψει συνεντεύξεις για να χαιρετήσει τον Πογκμπά, μετά όμως θα αρνηθεί να μιλήσει για αυτόν. Θα βάλει τον Γάλλο στη θέση που οι περισσότεροι συμφωνούν ότι είναι η φυσική του, μετά θα αλλάξει την ομάδα με ένα τρόπο που δεν βολεύει τον Πογκμπά. Η αίσθηση που επικρατεί πάνω από όλα, είναι ότι πρόκειται για προπονητή που έχει έναν παίκτη που δεν ξέρει τι να κάνει με αυτόν. Είτε ο Μουρίνιο δε δείχνει πρόθυμος να βάλει τον Πογκμπά στη θέση που θέλει ή απλά δεν ξέρει ποια είναι αυτή η θέση. Ο Πορτογάλος, επίσης, δε δείχνει να ξέρει πώς να χειριστεί τον Γάλλο. Η “όλο μαστίγιο και λίγο καρότο” προσέγιση του που ήταν τόσο προβληματική με τον Λουκ Σο, φαίνεται το ίδιο και με τον Πογκμπά, αν πιστέψουμε τα ρεπορτάζ. Ο Μουρίνιο δε δείχνει να αντιλαμβάνεται τους χαφ σαν κάτι άλλο παρά μόνο σαν λειτουργικούς παίκτες. Για αυτόν είναι μέλη της δομής, υποτίιθεται ότι είναι εκεί για να κρατάνε όλους τους άλλους στη θέση τους. Οσο οι χαφ κάνουν αυτά που τους λέει, είναι ΟΚ μαζί τους. Τα ελεύθερα πνεύματα δεν είναι τα αγαπημένα του. Οπως ανέφερε και ο Miguel Delaney στον Independent πριν λίγες μέρες, αν ο Μουρίνιο μπορούσε να βάλει τρεις Νεμάνια Μάτιτς στο κέντρο, θα το έκανε. Το οποίο, μερικώς, εξηγεί τo γιατί έχει γοητευθεί από τον Σκοτ ΜακΤόμινεϊ. Αυτό οδηγεί στην ερώτηση γιατί η Γιουνάιτεντ απέκτησε τον Πογκμπά λίγο μετά την πρόσληψη Μουρίνιο. Ηταν μέρος μιας προσπάθειας να αλλάξει, να στηρίξει κάτι πιο απρόβλεπτο; Ηταν μια κίνηση πανικού όταν είδε το επίπεδο του ρόστερ της Γιουνάιτεντ; Ηταν μια λάθος κίνηση από το κλαμπ στην προσπάθεια του να αποδείξει ότι μπορεί να αποκτήσει ακόμη τους πιο επιθυμητούς παίκτες; Ηταν το γεγονός ότι είχαν αφήσει unfinished business επειδή είχε φύγει το 2012; Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε συνδυασμός από όλα αυτά. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι η Γιουνάιτεντ απέκτησε έναν ποδοσφαιριστή που ο προπονητής της, κάποιος με τον οποίο ήταν δεδομένο ότι θα δεσμευτεί το κλαμπ για τουλάχιστον τρία χρόνια, δεν ξέρει πώς να τον αξιοποιήσει στο 100%. Χαρά και απογοήτευση Για έναν οπαδό της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αυτό είναι ενδεχομένως απογοητευτικό, εκνευριστικό. Το ίδιο όμως είναι και για κάποιον ουδέτερο. Ακόμη κι όταν δεν είναι στην καλύτερη του φόρμα, υπάρχει μια απόλαυση στο να βλέπεις τον Πογκμπά να παίζει. Δεν χρειάζεται βασικά να κάνει πολλά, αλλά το να δεις πώς κινείται στο γήπεδο είναι κάτι ελαφρώς μπερδεμένο αλλά όμορφο. Επειτα από λίγη ώρα, σκέφτεσαι ότι κάποιος τόσο μεγαλόσωμος δεν θα έπρεπε να είναι τόσο χαρισματικός, να έχει αυτό τον αέρα στις κινήσεις του. Ο Γάλλος, επίσης, βλέπει πράγματα που άλλοι δεν βλέπουν. Οταν είναι σε φόρμα, οι πάσες του είναι μια απόλαυση. Αλλά όταν δεν είναι, θα κοπούν εύκολα ή θα φύγουν κατευθείαν άουτ. Εν συντομία, το να παρακολουθήσεις τον Πογκμπά μερικές φορές, σου υπενθυμίζει γιατί βλέπουμε ποδόσφαιρο. Το τελευταίο δεκαπενθήμερο είδαμε το καλύτερο και το χειρότερο από αυτόν. Σε ένα ματς, ήταν ένα θαύμα της φύσης, ικανός να κάνει την ανατροπή στο ντέρμπι κόντρα στην καλύτερη ομάδα της Premier League. Μόνο μία εβδομάδα μετά, ήταν τόσο αδύνατος κόντρα στη χειρότερη ομάδα της Premier League, ώστε να αντικατασταθεί πριν το 60ο λεπτό. Από αυτή την οπτική γωνία, είναι κατανοητό ότι ο Μουρίνιο μπορεί να εκνευριστεί. Είναι προς το συμφέρον όλων να σαρώσει στη Γιουνάιτεντ ο Πογκμπά αλλά θα το κάνει; Θεωρητικά, η λύση είναι απλή: Στήριξε τον εγωισμό του Πογκμπά, χτίσε την ομάδα γύρω του, τοποθέτησε τον σε μια θέση σαν κι αυτή που είχε στη Γιουβέντους όπου όντως σάρωσε (αριστερό χαφ σε κέντρο τριών) και συμπεριφέρσου απέναντι του με ενθάρρυνση και αγάπη. Στην πράξη, όμως, τα πράγματα δεν είναι ποτέ τόσο απλά. Ο Μουρίνιο μπορεί να αναρωτιέται γιατί ένας ποδοσφαιριστής 110 εκατ. ευρώ μπορεί να παίξει μόνο σε μία θέση, ή γιατί πρέπει να του φερθείς με… στοργή και φροντίδα για να αποδώσει. Μπορεί να είναι κατανοητή η απροθυμία του να εγκαταλείψει τις μεθόδους του, αφού θα πει ότι ήταν αρκετά καλές ώστε να κατακτήσει το πρωτάθλημα το 2015 και ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο πέρυσι. Για την ώρα όμως, αυτοί οι δύο μοιάζουν κολλημένοι μεταξύ τους. Δε φαίνεται να υπάρχει διάθεση απομάκρυνσης του Μουρίνιο, ενώ παρά τα σενάρια περί επιθυμίας του Πογκμπά να φύγει ή της διοίκησης να τον προτείνει σε άλλες ομάδες, είναι δύσκολο να πουληθεί αυτό το καλοκαίρι. Ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον κάποτε περιέγραψε τον εαυτό του και τον Μίνο Ραϊόλα «σαν το λάδι με το νερό», αλλά το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τους Πογκμπά και Μουρίνιο. Το μόνο που πρέπει να κάνει η Γιουνάιτεντ είναι να συνδυάσει αυτά τα δύο. Εύκολο. Πηγή: gazzetta.gr