Αυτά που αγαπάμε, είναι αυτά που μας καθορίζουν

«Κοίτα, μαμά! Δεν είναι το πιο μεγάλο κάστρο που έχεις δει»;

Η φωνή του γιου μου ακολουθούσε τους παφλασμούς των κυμάτων, καθώς μου έδειχνε περήφανος και λαχανιασμένος το παλάτι που έχτισε στην αμμουδιά.

Γράφει η Ελεάνα Κηπουρού

Το ζεστό μεσημέρι έδινε τη θέση του στο απόγευμα και εμείς ήμασταν ακόμη για μπάνιο στην παραλία. Καθώς τον παρακολουθούσα να κολυμπάει, έκανα τη δική μου βουτιά στις αναμνήσεις και ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη μου.

Ο νους μου πήγε στην ίδια παραλία στο αγαπημένο μου χωριό, 20 χρόνια πριν όταν και εγώ με τη σειρά μου είχα πρωτοπαίξει και βουτήξει εκεί και είχα χτίσει τα δικά μου κάστρα στην ακροθαλασσιά.

Το καλοκαιρινό μου βασίλειο ήταν το σπίτι της γιαγιάς, από τον Ιούνιο που έκλειναν τα σχολεία μέχρι το σούρουπο του Αυγούστου.

Εκεί απολάμβανα τις πρώτες ανάσες ανεξαρτησίας, μακριά από τους γονείς και το σχολείο και τα διαβάσματα. Για εκείνους τους μήνες, η καθημερινότητά μου ήταν πασπαλισμένη με ξεγνοιασιά και μπόλικη φαντασία.

Από το πρωί που ξυπνούσα και απολάμβανα την πεντανόστιμη μαρμελάδα ροδάκινο με το φρέσκο ψωμί από το φούρνο, μέχρι το βράδυ που κατάκοπη ρουφούσα τον καθαρό αέρα λίγο πριν με πάρει ο ύπνος.

Με τις κότες να με ξυπνούν αντί για το ξυπνητήρι, η μόνη μου έγνοια ήταν το μπάνιο δύο φορές την ημέρα, γιατί ποιος χορταίνει άλλωστε τη θάλασσα;

Η γλυκιά εξάντληση από τις βουτιές ξεχνιόταν μονομιάς όταν στην επιστροφή έβλεπα το τραπέζι στρωμένο στην αυλή κάτω από τη μουριά. Πλύσιμο χέρια – πόδια με το λάστιχο και βουρ στο φαγητό της γιαγιάς, που ακόμη και σήμερα είναι ότι πιο νόστιμο έχω δοκιμάσει στη ζωή μου.

Τα απογεύματα όταν ξέφευγα από τον υποχρεωτικό ύπνο, ο Τρελαντώνης ήταν η αγαπημένη μου συντροφιά, λίγο πριν καβαλήσω το ποδήλατο και αλωνίσω όλο το χωριό.

Κι ύστερα, η στάση στη βρύση του χωριού, που αποτελούσε ιεροτελεστία πριν συνεχίσω για το σπίτι του θείου και με γεμίσει με βασιλόσυκα για την γλυκιά επιστροφή.

Όλες μου οι παιδικές αναμνήσεις έχουν τη μυρωδιά, τους ήχους και τις γεύσεις της Πελοποννήσου. Τα γλυκά καρπούζια, τα μοσχομυριστά καλαμπόκια, ο ήχος από τα τζιτζίκια που συνόδευε κάθε μου στιγμή…

Όλες αυτές οι μικρές στιγμές μέσα στην ξεγνοιασιά των παιδικών μου χρόνων, ήταν τελικά για εμένα οι πιο μεγάλες και οι πιο σημαντικές.

Αυτές οι πολύτιμες μνήμες δεν λησμονιούνται, έρχονται απροειδοποίητα και ζωντανεύουν, αφήνοντας την πιο γλυκιά γεύση.

Τις αναμνήσεις της παιδικής μου εποχής, μου θύμισε με τον πιο όμορφο τρόπο το νέο, συγκινητικό βίντεο της Generali, σε facebook και youtube που ήδη έχει αγγίξει τις 3 εκατομμύρια θεάσεις.

«Αυτό που κάποτε ήμασταν με αυτό που κάποτε θα γίνουμε, συναντιούνται στις στιγμές που αγαπάμε»

Αυτή η φράση κρύβει μέσα της, την πιο μεγάλη μας αλήθεια. Οι στιγμές της παιδικής μας ηλικίας που χωρίς να το συνειδητοποιούμε μας καθόρισαν και μας διαμόρφωσαν.

Αυτή την αίσθηση της ασφάλειας και της θαλπωρής που πρωτοβιώσαμε μικροί, σήμερα ασυναίσθητα την αναζητάμε, επαναλαμβάνοντας χωρίς να το καταλαβαίνουμε τις ίδιες κινήσεις.

Μέσα από την ακούσια αυτή επανάληψη ψάχνουμε ενδεχομένως το ίδιο πλαίσιο σταθερότητας που υπήρξε συνοδοιπόρος στις αρχετυπικές μας στιγμές προστασίας και φροντίδας, δίπλα στην οικογένειά μας.

Αυτά που αγαπήσαμε τότε είναι αυτά που θέλουμε να ξαναζούμε σήμερα με τους ανθρώπους που αγαπάμε… με όσο το δυνατόν την ίδια αίσθηση ασφάλειας.

Για όλα αυτά, στέκεται δίπλα μας σήμερα η Generali. Για να φυλάξει όσα αγαπάμε σε όλη την πορεία της ζωής μας.