Λίγο πριν από την Ημέρα των Ευχαριστιών, μια Αμερικανίδα μητέρα ταξίδεψε στην Ελλάδα και το Ισραήλ μαζί με τον σύζυγό της και τα έξι παιδιά τους. Το ταξίδι εξελίχθηκε σε μια έντονη κοινωνική εμπειρία, όπως αναφέρουν, καθώς οι αντιδράσεις των ανθρώπων στις δύο χώρες αποκάλυψαν βαθιές πολιτισμικές διαφορές γύρω από την οικογένεια και τα παιδιά.

Στην Ελλάδα, όπου ο δείκτης γεννήσεων συγκαταλέγεται στους χαμηλότερους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οικογένεια προκάλεσε αίσθηση. Με τον μέσο όρο να βρίσκεται στα 1,3 παιδιά ανά γυναίκα, μια οικογένεια με έξι παιδιά φάνταζε σχεδόν εξωπραγματική. Όπου κι αν πήγαιναν, οι ντόπιοι τους κοιτούσαν με έκπληξη, μετρούσαν φωναχτά τα παιδιά και χαμογελούσαν με μια αίσθηση αμηχανίας και θαυμασμού. Η ίδια περιγράφει ότι ένιωθε σαν να ταξιδεύει με θίασο, σαν μια «κινητή έκθεση» μιας πραγματικότητας που μοιάζει να ανήκει στο παρελθόν. Μάλιστα, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, έμαθε ακόμα και τον αριθμό έξι στα ελληνικά, τόσες φορές που τον άκουσε.

Η εικόνα άλλαξε ριζικά όταν η οικογένεια έφτασε στο Ισραήλ. Παρότι η απόσταση είναι μικρή, η κοινωνική ατμόσφαιρα ήταν εντελώς διαφορετική. Εκεί, μια οικογένεια με έξι παιδιά δεν προκαλεί εντύπωση. Στους δρόμους της Ιερουσαλήμ, παιδιά κάθε ηλικίας βρίσκονται παντού: σε καρότσια, στους ώμους των γονιών τους, σε πατίνια και ποδήλατα. Τα παιδιά δεν αντιμετωπίζονται ως ενόχληση, αλλά ως αναπόσπαστο κομμάτι της δημόσιας ζωής.

Ο συγγραφέας Τιμ Κάρνεϊ, ο οποίος έχει περιγράψει το Ισραήλ ως μια κοινωνία όπου τα παιδιά απολαμβάνουν μεγαλύτερη ελευθερία και αποδοχή, παρατήρησε το ίδιο. Όπως έχει αναφέρει, έχει δει ανήλικους να κινούνται αυτόνομα σε δημόσιους χώρους, χωρίς την έντονη επίβλεψη που συναντάται αλλού. Η εμπειρία αυτή επιβεβαιώθηκε και από την Αμερικανίδα μητέρα, όταν είδε ένα οκτάχρονο παιδί να πηγαίνει μόνο του σε πάρκο ή ένα μωρό να μπουσουλάει σε εστιατόριο χωρίς να προκαλεί αντιδράσεις.

Αντίθετα, στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως σημειώνει, μια πολυμελής οικογένεια συχνά αντιμετωπίζεται ως βάρος. Οι γονείς αισθάνονται ότι πρέπει να απολογούνται για την παρουσία των παιδιών τους σε δημόσιο χώρο. Στο Ισραήλ, όμως, η βοήθεια από αγνώστους, οι συζητήσεις με τα παιδιά και η αποδοχή είναι αυτονόητες.

Το ταξίδι αυτό, όπως καταλήγει, ανέδειξε μια βασική διαφορά: κοινωνίες που είναι φιλικές προς τις οικογένειες δημιουργούν οικογένειες. Εκεί όπου τα παιδιά θεωρούνται το μέλλον και όχι πρόβλημα, η κοινωνία συνεχίζει να ζει και να εξελίσσεται, σύμφωνα με το δημοσίευμα της nypost.