«Έχω προσπαθήσει να μην είμαι τίποτα από τα δύο, σε διάφορες φάσεις της ζωής μου, αλλά δεν μπορώ άλλο να αποκλείσω ούτε την έννοια της σχέσης με τον Θεό ούτε να αρνηθώ τα αισθήματά μου απέναντι στο ίδιο φύλο». Με τις λέξεις αυτές ξεκινά ένα κείμενο που δημοσιεύεται στη βρετανική Guardian με τον τίτλο «Τι πραγματικά σκέφτομαι: ο ομοφυλόφιλος Χριστιανός». Συντάκτης του κειμένου ο «Ανώνυμος». Συνεχίζει λοιπόν το ίδιο κείμενο: «Θα ήθελα να μπορώ να πω ότι αυτό σημαίνει πως είμαι απολύτως άνετος και με τις δύο ταυτότητες, και ορισμένες φορές είμαι. Για να είμαι ειλικρινής, όμως, ακόμη νιώθω τρομαγμένος όποτε συναντώ κάποιον που γνωρίζω ότι είναι Χριστιανός. Το να αποκαλυφθώ σε αυτούς είναι κάτι που το αισθάνομαι ριψοκίνδυνο. Θα το επικρίνουν; Θα μου πουν ότι θα πάω στην κόλαση; Θα ανησυχήσουν ότι θα είμαι ολέθριος κίνδυνος για τα παιδιά τους; Οι περισσότεροι Χριστιανοί που ξέρω δεν είναι έτσι καθόλου και είμαι χαρούμενος που είμαι μέλος μιας τοπικής εκκλησίας, όπου αισθάνομαι ασφαλής. Αλλά όταν είχες μια θρησκευτική ανατροφή που σου μαθαίνει να βλέπεις τον εαυτό σου ως απογοήτευση στην καλύτερη περίπτωση και κίνδυνο στη χειρότερη, είναι πραγματικά δύσκολο να κρατήσεις το κεφάλι ψηλά και να αισθάνεσαι περήφανος ως ομοφυλόφιλος. Πιστεύω στην καρδιά μου και την ψυχή μου ότι ο Θεός με αγαπά όπως είμαι – αλλά ακόμη φοβάμαι άλλους Χριστιανούς. Και είναι συχνά δύσκολο να παραδεχτώ στους ομοφυλόφιλους φίλους μου ότι είμαι Χριστιανός. Αυτό που βλέπουν απ’ έξω είναι μια εκκλησία που μοιάζει απολύτως άσχετη με τις ζωές τους, που βιάζεται να κρίνει την ώρα που δρα εγκληματικά αργά όσον αφορά τη δική της σκοτεινή ιστορία διακρίσεων και κακοποίησης. “Δεν είμαστε όλοι έτσι”, θέλω να πω και κάποιος φορές το κάνω. Αλλά δεν τους κατηγορώ που είναι τόσο καχύποπτοι. Δεν ντρέπομαι για την πίστη μου στον Θεό, εύχομαι όμως να μπορούσα να αισθάνομαι περισσότερο περήφανος να αποκαλυφθώ ενώ είμαι Χριστιανός».
