Ένα απολύτως προβλέψιμο επικοινωνιακό «ξεσάλωμα» ξεκινά καθώς πλησιάζει η προθεσμία για τη δημοσιοποίηση των λεγόμενων «αρχείων Επστάιν» από το υπουργείο Δικαιοσύνης. To Politico με άρθρο του επισημαίνει ότι «λίγη καθοδήγηση είναι απαραίτητη για όποιον θέλει να καταλάβει τι πραγματικά συμβαίνει»
Σύμφωνα λοιπόν με το Politico o νόμος που υπέγραψε ο Ντόναλντ Τραμπ υποχρεώνει το υπουργείο Δικαιοσύνης να δώσει στη δημοσιότητα τα αρχεία έως την Παρασκευή. Ακόμη όμως και πλήρης συμμόρφωση μπορεί να πάρει χρόνο, καθώς πρόκειται για πάνω από 300 gigabytes δεδομένων: υλικό από ηλεκτρονικές συσκευές, έγγραφα, αρχεία πτήσεων και ταξιδιών, οικονομικά στοιχεία, εκατοντάδες σελίδες συνεντεύξεων του FBI και εσωτερικές επικοινωνίες του υπουργείου. Σημαντικό μέρος του υλικού αφορά παιδική πορνογραφία και σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων και δεν θα δημοσιοποιηθεί.
Η δημοσιοποίηση ακατέργαστων αρχείων από μια τόσο μεγάλη ποινική έρευνα είναι πρωτοφανής και εντάσσεται στη συχνά ασταθή διαχείριση της υπόθεσης από την κυβέρνηση Τραμπ. Είναι, λοιπόν, κρίσιμο να γνωρίζουμε τι μπορεί – και τι δεν μπορεί – να μας δείξει αυτό το υλικό.
Ό,τι κι αν αποκαλυφθεί, δύσκολα θα βάλει τέλος στις θεωρίες συνωμοσίας γύρω από τον Τζέφρι Επστάιν. Άλλωστε, ένα σημαντικό ποσοστό Αμερικανών εξακολουθεί να πιστεύει ακόμη και σήμερα σε αποδεδειγμένα αβάσιμες θεωρίες. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, η δημοσιοποίηση να τροφοδοτήσει νέες.
Με αυτά κατά νου, ακολουθούν πέντε βασικοί κανόνες.
Κανόνας Νο1: Μην διαβάζετε τα αρχεία
Ο πειρασμός να αναζητήσει κανείς «ζουμερές αποκαλύψεις» είναι μεγάλος. Όμως η αποσπασματική ανάγνωση εγγράφων από έναν τεράστιο όγκο υλικού είναι εξαιρετικά επικίνδυνη.
Για ασφαλή συμπεράσματα απαιτείται πλήρης εικόνα, διασταύρωση και μαρτυρίες – κάτι αδύνατο για το ευρύ κοινό. Γι’ αυτό, η καλύτερη επιλογή είναι η εμπιστοσύνη σε έμπειρους δημοσιογράφους και αξιόπιστα μέσα που μπορούν να τοποθετήσουν τις πληροφορίες στο σωστό πλαίσιο.
Αποφύγετε τυχαίους λογαριασμούς στα social media. Το υλικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί επιλεκτικά, παραπλανητικά ή ακόμη και να παραποιηθεί για πολιτικούς ή προσωπικούς λόγους.
Κανόνας Νο2: Να ξέρετε τι είδους έγγραφα διαβάζετε
Πρόσφατες δημοσιοποιήσεις emails έδειξαν πόσο εύκολα κάποιοι παίρνουν τα λόγια του ίδιου του Epstein ως δεδομένα. Αυτό είναι σοβαρό λάθος. Ο Epstein είναι η λιγότερο αξιόπιστη πηγή και είχε κάθε λόγο να εμπλέξει ισχυρά πρόσωπα για να προστατευθεί.
Το ίδιο ισχύει και για τα σημειώματα συνεντεύξεων του FBI (302s). Πρόκειται για καταγραφές όσων ισχυρίστηκαν μάρτυρες – όχι για επιβεβαιωμένα γεγονότα. Δεν περιλαμβάνουν αξιολόγηση αξιοπιστίας, ούτε αναφέρουν αν οι ισχυρισμοί διασταυρώθηκαν.
Γι’ αυτό και τέτοια έγγραφα σπανίως δίνονται στη δημοσιότητα.
Κανόνας Νο3: Η ανήθικη συμπεριφορά δεν είναι πάντα έγκλημα
Άλλο η ποινική ευθύνη και άλλο η ηθικά αποκρουστική συμπεριφορά.
Η φιλία ή η κοινωνική συναναστροφή με τον Epstein – ακόμη και μετά την καταδίκη του – δεν αποτελεί από μόνη της έγκλημα. Ακόμη και η ηθική αδιαφορία, όσο σοκαριστική κι αν είναι, δεν συνιστά ποινικό αδίκημα χωρίς ενεργή συγκάλυψη ή διευκόλυνση.
Ο κίνδυνος της «ενοχής λόγω συναναστροφών» είναι πραγματικός και πρέπει να αποφεύγεται.
Κανόνας Νο4: Δυσπιστία στις πρώτες αποκαλύψεις
Τίποτα δεν εμποδίζει το υπουργείο Δικαιοσύνης να ελέγξει τη σειρά και το περιεχόμενο των αποκαλύψεων, πλήττοντας πρώτα πολιτικούς αντιπάλους και καθυστερώντας αθωωτικά στοιχεία.
Η κυβέρνηση Τραμπ έχει χάσει το τεκμήριο καλής πίστης, μετά από μήνες αντιφάσεων και παλινωδιών. Οι ίδιοι αξιωματούχοι που καλλιεργούσαν θεωρίες συνωμοσίας, αργότερα τις διέψευσαν.
Αυτό δεν συνιστά έντιμη και ακομμάτιστη διαφάνεια.
Κανόνας Νο5: Το κρίσιμο ερώτημα – πού είναι ο Τραμπ;
Το βασικό ερώτημα είναι απλό: πού βρίσκεται το υλικό που αφορά τον ίδιο τον Ντόναλντ Τραμπ;
Παραδόξως, αυτό είναι το υλικό που θα μπορούσε να δοθεί πρώτο, καθώς δεν αποτελεί αντικείμενο νέας έρευνας. Αν δεν δημοσιοποιηθεί εγκαίρως, υπάρχει βάσιμος λόγος να υποψιαστεί κανείς συγκάλυψη.
Αν πρόκειται να κριθεί η εγγύτητα ισχυρών προσώπων με τον Epstein, το λογικό σημείο εκκίνησης είναι ο πιο ισχυρός άνθρωπος στον κόσμο καταλήγει το Politico.
