Στα τέλη του Δεκεμβρίου του 1963, ο Γεώργιος Παπανδρέου ζητά εκλογές.
Όλα έδειχναν πως είχε το πάνω χέρι και ο σχηματισμός αυτοδύναμης κυβέρνησης δεν θα ήταν πρόβλημα.
Η Πρωτοχρονιά του 1964 βρήκε τον υπηρεσιακό πρωθυπουργό, τον υποδιοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, Ιωάννη Παρασκευόπουλο, να υπόσχεται «εκλογάς τόσον εντίμους και τόσον αδιαβλήτους, ώστε η Ελλάς από απόψεως απροσκόπτου λειτουργίας των ελευθέρων θεσμών να μη υπολειφθή κατά τίποτε εν συγκρίσει προς τα λοιπάς χώρας του ελευθέρου κόσμου».
Στην αναμέτρηση της 16ης Φεβρουαρίου θα κονταροχτυπιόταν ο «Γέρος της Δημοκρατίας» και ο διάδοχος του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην ΕΡΕ, ο διαπρεπής πολιτικός και διανοούμενος Παναγιώτης Κανελλόπουλος. Η Ένωση Κέντρου ήταν όμως το αδιαφιλονίκητο φαβορί. Κάτι που θα επιβεβαιωνόταν ευθύς αμέσως.
«Παλιρροϊκό κύμα» χαρακτήρισε ο Τύπος της εποχής τον εκλογικό θρίαμβο Παπανδρέου με το σύστημα της αυξημένης αναλογικής. Η δυναμική του Κέντρου είχε διαφανεί από τις προηγούμενες εκλογές της 3ης Νοεμβρίου 1963, μόνο που τώρα το ρυάκι έγινε χείμαρρος.
Η Ένωση Κέντρου συγκέντρωσε το 52,71% των ψήφων και 171 έδρες! Απέσπασε ψηφοφόρους από παντού, 2.424.477 πολίτες την εμπιστεύτηκαν με την ψήφο τους, από τα δεξιά μέχρι και τα αριστερά της παράταξης, αφήνοντας τον συντηρητικό συνασπισμό της ΕΡΕ του Κανελλόπουλου και των Προοδευτικών του Σπύρου Μαρκεζίνη στις 107 έδρες και το 35,26% του εκλογικού σώματος (1.621.546 ψήφους).
Η ΕΔΑ του Πασαλίδη απέσπασε το υπόλοιπο σοβαρό ποσοστό, 11,8% (542.865 ψήφοι και 22 έδρες), και όλοι οι υπόλοιποι, ανεξάρτητοι συνδυασμοί και υποψήφιοι, έφυγαν από το ντέρμπι με ένα συνολικό 0,23% (9.951 ψήφοι).
Η σαρωτική νίκη του «Γέρου» παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα εκλογικά ποσοστά που έχει λάβει ποτέ πολιτικός σχηματισμός του τόπου μας, μια κατά κράτος επικράτηση σε όλα τα μέτωπα. Σε εκείνες τις εκλογές αναδύθηκε και το άστρο του γιου του Γεωργίου, Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος εγκατέλειψε την ακαδημαϊκή καριέρα στις ΗΠΑ για να κατέβει υποψήφιος και να εκλεγεί πρώτος σε σταυρούς στην Αχαΐα.
Το υψηλό ποσοστό που συγκέντρωσε η Ένωση Κέντρου δεν της εξασφάλισε ωστόσο ομαλή και μακρά διακυβέρνηση. Παρεμβάσεις από το παλάτι, ενδοπαραταξιακές και προσωπικές διαφορές, ανομοιογενής και ασταθής κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ο πανταχού παρών ξένος παράγων και πολλά ακόμα οδήγησαν την πολιτική ζωή σε αρρυθμία και συνεχείς αλλαγές κυβερνήσεων, δίνοντας το άλλοθι στους συνταγματάρχες να καταλύσουν τη δημοκρατία…
