Μέσα από μια φορτισμένη συναισθηματικά ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα, η Άννα Ροκοφύλλου αποχαιρέτησε τον πατέρα της, Χρήστο Ροκόφυλλο, ο οποίος έφυγε από τη ζωή τις πρώτες ώρες του Σαββάτου 24 Μαΐου, σε ηλικία 94 ετών.

Η Πρόεδρος του Ιδρύματος Νεολαίας και Δια Βίου Μάθησης (ΙΝΕΔΙΒΙΜ) έγραψε, μεταξύ άλλων: «Καλό σου ταξίδι, πατέρα μου. Η αγάπη μου για σένα είναι αιώνια. Ήσουν το πρότυπό μου για το πώς πρέπει να ζει κανείς».

Σε άλλο σημείο της ανάρτησής της, σημείωσε με συγκίνηση: «Το ανυπότακτο πνεύμα σου παρέμεινε σταθερό και ακλόνητο όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς ποτέ να παρεκκλίνει από τις Αρχές και τις Αξίες που σε καθόριζαν».

Η ανάρτησή της:

«Μπαμπά…

Ποτέ δεν είχα προετοιμαστεί για κάτι τέτοιο. Πάντα ήσουν το πρότυπό μου, ο δυνατός, ο άτρωτος, ο ρωμαλέος, ο ευγενής, ο αγωνιστής. Ήταν αυτονόητο ότι θα ζήσεις για πάντα στο πλάι μου. Και τώρα ακόμη, νιώθω ότι μιλάω για κάποιον τρίτο.
Παληκάρι στάθηκες πάντα, από τότε που κατάλαβες τον εαυτό σου. Που είδες την αδικία, που συστρατεύτηκες στους Λαμπράκηδες, που ήσουν εκεί στην 3η Σεπτέμβρη, στο πλευρό του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη. Που ατρόμητος, στάθηκες απέναντι στη Χούντα – και σε βασάνισαν γι’ αυτό. Που άνοιξες τα στήθια σου για να προστατεύσεις τη μαμά, εμένα, τον Κωνσταντή, όποτε χρειάστηκε. Που ήσουν μια αγκαλιά, μια καλοσύνη, μια πραότητα. Ακόμη και για εκείνους που σε πρόδωσαν. Που ήσουν κινητή εγκυκλοπαίδεια, με βαθιά καλλιέργεια και μόρφωση και σε θαύμαζα ακόμη περισσότερο.
Και όσα αξιώματα κι αν είδαν τα μάτια σου, έμεινες ο Χρήστος, σεμνός, ταπεινός, οικείος. Τις τιμές, τις δόξες, τα μεγαλεία, τα υπουργιλίκια, τα θεωρούσες ευθύνη και χρέος, όχι ευκαιρία ανάδειξης. ΄Ησουν υπηρέτης του λαού, αγωνιζόσουν για το δίκαιο, όχι για σένα.

Το πνεύμα σου ανυπόταχτο, όλες αυτές τις δεκαετίες, δεν πρόδωσε ποτέ τις Αρχές και τις Αξίες σου.

Και Αγωνιστής. Μέχρι το τέλος. Στο νοσοκομείο εξέπληττες ευχάριστα τους γιατρούς, κάθε φορά. Υπέμενες αγόγγυστα και κέρδιζες. Με τη γερή σου κράση και το πνεύμα σου, αντιστεκόσουν.

Μόνο σήμερα μας την έσκασες. Ήταν η μόνη φορά που «δραπέτευσες» από το χρέος και το καθήκον να είσαι πλάι μας. Ξεκουράσου μπαμπά μου. Θα σε κουβαλάω πάντα μέσα μου. Σ’ αγαπώ».