Έχεις στο ενεργητικό σου μια μεγάλη επιτυχία που έφτασε μέχρι και στις υποψηφιότητες για Όσκαρ καλύτερης ταινίας, το «Περασμένες Ζωές», που συγκίνησε βαθιά τους θεατές. Έχεις κι ένα καστ που θα το ζήλευαν όλοι – Ντακότα Τζόνσον, Πέδρο Πασκάλ και Κρις Έβανς – και μια υπόθεση που καταπιάνεται με τις αισθηματικές/ερωτικές σχέσεις.
Με λίγα λόγια, έχεις όλα τα υλικά για να κάνεις τη ρομαντική κομεντί της χρονιάς, αλλά (φευ) η Σελίνγκ Σονγκ κάπου το έχασε και το πολυαναμενόμενο «Ταιριάζουμε;» (Materialists στο πρωτότυπο) δεν έκανε αυτό το «μπαμ». Και δεν έκανε ούτε τη μεγάλη διαφορά, αν και για το είδος της, ρομαντική κομεντί, είναι διαφορετική.
Η υπόθεση
Με φόντο την πολύβουη και εκρηκτικά ζωντανή Νέα Υόρκη, μια πόλη που δεν κοιμάται ποτέ και είναι γνωστή για τις ποικίλες και δυναμικές σχέσεις της, η ταινία μας προσφέρει μια μοναδική ματιά στη ζωή της ελίτ της πόλης. Μια νεαρή, φιλόδοξη προξενήτρα της Νέας Υόρκης, που ο κόσμος χρυσοπληρώνει για τις υπηρεσίες της, βρίσκεται ξαφνικά η ίδια σε δίλημμα ανάμεσα στον «τέλειο» σύντροφο και στον όχι και τόσο ιδανικό πρώην της.
Είδαμε το «Ταιριάζουμε;» και αυτές είναι οι εντυπώσεις μας
Τα συν της ταινίας
Η Ντακότα Τζόνσον: Αν και σε αρκετά σημεία η ηρωίδα της φλυαρεί στις θεωρίες για τις σχέσεις, η ίδια είναι εξαιρετική στον ρόλο της. Η Λούσι που υποδύεται είναι μία σύγχρονη κοπέλα, προξενήτρα στο επάγγελμα, ανεξάρτητη που ψάχνει τον ιδανικό έρωτα για τους πελάτες της, αλλά και για την ίδια και η οποία κάποια στιγμή θα βρεθεί σε ένα ερωτικό σταυροδρόμι που θα πρέπει να επιλέξει κατεύθυνση. Η Λούσι δεν είναι η κλασική ηρωίδα των ρομαντικών κομεντί. Είναι περισσότερο λογική και λιγότερο συναισθηματική, αλλά ακόμη κι εκεί νιώθεις πως λειτουργεί σαν… ρομπότ. Και η Ντακότα Τζόνσον, με αυτό το εσωτερικό παίξιμο, αλλά και γενικότερα τη συνολική της εικόνα, είναι ιδανική επιλογή.
Ο Κρις Έβανς: Είχαμε καιρό να μας αρέσει σε ταινία. Αν και ο ρόλος του δεν είναι και τόσο… θελκτικός (όσο του πλούσιου Πασκάλ), ως αποτυχημένος 30άρης ηθοποιός που δουλεύει σερβιτόρος σε εταιρεία κέτερινγκ και συγκατοικεί με άλλους δύο φίλους του, καταφέρνει εντούτοις να «κλέψει» τις εντυπώσεις και να κερδίσει περισσότερο τους θεατές. Ο Έβανς, αποφεύγοντας τις υπερβολές, με το «ήσυχο» και συναισθηματικό παίξιμό του, δίνει στον ήρωά του μια αυθεντικότητα, είναι ένας καθημερινός άνθρωπος που ζει ανάμεσά μας.
Η ατμόσφαιρα: Αν και η ιστορία εκτυλίσσεται στη Νέα Υόρκη, έχει μία «ησυχία». Η Σονγκ γενικά, επιλέγει μία λιτή ατμόσφαιρα στην ταινία, πιο εσωτερική: από τις ενδυματολογικές επιλογές των πρωταγωνιστών, τη διακόσμηση των διαμερισμάτων, μέχρι και τα εξωτερικά πλάνα που δεν έχουν αυτή την τρέλα της Νέας Υόρκης, την οποία βλέπουμε συνήθως σε έργα.
Τα πλην της ταινίας:
Πολλή φλυαρία: Όταν λέμε φλυαρία, εννοούμε ανάλυση στις σχέσεις: ερωτικές, συναισθηματικές, ανθρώπινες. Πόση να αντέξεις μέσα σε 116 λεπτά; Κάποια στιγμή κουράζεσαι. Επίσης, ήταν τέτοιος ο καταιγισμός από ατάκες και πολλά κλισέ για τις σχέσεις που νόμιζες ότι διαβάζεις στιχάκια από κάποιο ημερολόγιο τοίχου ποιημάτων. Επίσης, αυτό το «δεν γεννήθηκες άσχημος, αλλά φτωχός» το έχουμε δει τόσες φορές στα social media και σε διάφορες εκδοχές, δεν χρειαζόταν να το ακούσουμε κι εδώ.
Πέδρο Πασκάλ: Κι όμως, ήρθε αυτή η στιγμή που πρέπει να παραδεχτούμε πως υπάρχει ταινία όπου ο Πασκάλ… πέρασε και δεν ακούμπησε. Μας πέρασε αδιάφορος. Δε λέμε, είναι και ο ρόλος τέτοιος – υποδύεται έναν υποτονικό, «ήσυχο» πλούσιο, που αναζητά και αυτός τον έρωτα – αλλά και ο ηθοποιός δεν έκανε κάτι για να τον ζωντανέψει. Δεν πειράζει, πάμε για την επόμενη παραγωγή. Ούτως ή άλλως, φέτος, σε όποια ταινία και αν κοιτάξεις, όλο και κάπου θα πετύχεις τον Πέδρο Πασκάλ στο καστ.
Η έλλειψη χημείας: Αν και στην ταινία έχουμε να κάνουμε με ένα ερωτικό τρίγωνο, στην ουσία δεν το είδαμε ποτέ. Ούτε καν… δίδυμο δεν είδαμε. Οι πρωταγωνιστές δεν έχουν χημεία μεταξύ τους. Η Ντακότα Τζόνσον, αν και εξαιρετική – όπως είπαμε – δεν «δένει» με κανέναν από τους δύο συμπρωταγωνιστές της. Και στα δύο «ταιριάσματα» μοιάζει να λείπει αυτό το κάτι, που θα κάνει τους θεατές να ταυτιστούν με τη μία ή την άλλη σχέση. Είναι λες και βλέπεις περισσότερο δύο πειράματα, παρά δύο διαφορετικούς έρωτες. Οπότε μοιραία στο ερώτημα «Ταιριάζουμε;», θα λέγαμε… μπα!
Σκηνοθεσία: Σελίν Σονγκ
Σενάριο: Σελίν Σονγκ
Μουσική: Ντάνιελ Πέμπερτον
Πρωταγωνιστούν: Ντακότα Τζόνσον, Κρις Εβανς, Πέδρο Πασκάλ, Ζόι Γουίντερς, Μάριν Αιρλαντ, Ντάσα Νεκράσοβα, Λουίζα Τζέικομπσον, Σόγιερ Σπίλμπεργκ,Εντι Κέιχιλ, Τζόζεφ Λι, Τζον Μαγκάρο, Χάλι Φάιφερ
Διάρκεια: 116 λεπτά
Η.Π.Α., 2025
Διανομή: Feelgood
