Ο κορυφαίος ίσως παίκτης όλων των εποχών φόρεσε τη φανέλα της Εθνικής Αργεντινής σε τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα, γράφοντας χρυσές σελίδες στην ιστορία του θεσμού.

Ο ποδοσφαιριστής που ντύθηκε με τα εθνικά χρώματα της πατρίδας του σε 91 διεθνείς αγώνες σκόραρε το εντυπωσιακό νούμερο των 34 γκολ, παραμένοντας ένας από τους παραγωγικότερους παίκτες των Μουντιάλ.

Και βέβαια κατέχει ακόμα το ρεκόρ των εμφανίσεων ως αρχηγός εθνικής ομάδας σε όλη την ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων, καθώς φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού της Αργεντινής σε 16 αγώνες.

Έχοντας κατακτήσει λοιπόν το Μουντιάλ Νέων της Ιαπωνίας το 1979 με την Εθνική Ελπίδων της Αργεντινής και αφήνοντας πίσω του την πίκρα για το Μουντιάλ του 1978, καθώς δεν επιλέχθηκε από τον ομοσπονδιακό προπονητή για τη νικητήρια εντεκάδα, έβαλε πλώρη για το πρώτο του Παγκόσμιο Κύπελλο το 1982 στη Βαρκελώνη.

Οι θεατές δεν θα έβλεπαν βέβαια τον καλύτερο ποδοσφαιρικό εαυτό του Ντιεγκίτο, παρά τα δύο γκολ που σκόραρε κατά της Ουγγαρίας στον πρώτο γύρο της διοργάνωσης. Τα σκληρά φάουλ που του έκαναν συνεχώς οι αντίπαλοι για να τον σταματήσουν παραμένουν δηλωτικά του κλίματος υποδοχής της ποδοσφαιρικής του διάνοιας: το ματς μάλιστα με την Εθνική Ιταλίας του χάρισε άλλο ένα ρεκόρ, αυτό για τα περισσότερα κερδισμένα φάουλ σε αγώνα Παγκοσμίου Κυπέλλου! Οι ιταλοί διεθνείς τον σταμάτησαν αντικανονικά 23 φορές. Ο ίδιος εξάλλου αποβλήθηκε στο ματς με τη Βραζιλία όταν, αηδιασμένος από τα αντικανονικά μαρκάρισμα των αμυντικών της Σελεσάο, ανταπέδωσε ένα αντιαθλητικό φάουλ…

Η τρανότερη επίδειξη της ποδοσφαιρικής του ιδιοφυΐας θα απαθανατιζόταν όμως στο Μουντιάλ του 1986 στο Μεξικό, το οποίο κατέκτησε τελικά με την Αργεντινή νικώντας τη Δυτική Γερμανία με 3-2 στον τελικό. Παρά το γεγονός ότι το μοτίβο των απανωτών φάουλ συνεχίστηκε και σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, χαρίζοντας έτσι άλλο ένα ρεκόρ στον Μαραντόνα, αυτό των περισσότερων κερδισμένων φάουλ σε Μουντιάλ (στο εν λόγω Παγκόσμιο Κύπελλο για να τον σταματήσουν οι αντίπαλοί του αναγκάστηκαν να υποπέσουν σε 53 παραβάσεις!), ο Μαραντόνα ήταν πια ασταμάτητος.

Το ημερολόγιο έγραφε 22 Ιουνίου 1986, ο τόπος ήταν τα γήπεδα του Μουντιάλ του Μεξικού, όταν ο Μαραντόνα θα σκόραρε το ωραιότερο γκολ στην ιστορία του θεσμού, το «Γκολ του Αιώνα», σύμφωνα με τη FIFA, περνώντας πέντε άγγλους παίκτες και τον τερματοφύλακα για να στείλει την μπάλα στο πλεχτό.

Ο Ντιέγκο τιμήθηκε με τη Χρυσή Μπάλα ως ο καλύτερος παίκτης του Μουντιάλ, σκοράροντας 5 γκολ. Και ήταν μάλιστα στο ίδιο Μουντιάλ και στο ίδιο ματς που όλος ο κόσμος θα υποκλινόταν στη μεγαλοφυΐα του, όταν έβαλε το πλέον περίφημο γκολ της ποδοσφαιρικής ιστορίας: ήταν στα προημιτελικά με την Αγγλία που χρησιμοποίησε το χέρι του για να τσιμπήσει την μπάλα από τον τερματοφύλακα Peter Shilton και να τη στείλει στα δίχτυα!

Σχολιάζοντας το διαβόητο «Γκολ του Θεού», είπε αργότερα: «Το γκολ σημειώθηκε λίγο με το χέρι του Θεού, λίγο με το κεφάλι του Μαραντόνα»…

Ο «El Pibe» ηγήθηκε της Εθνικής Αργεντινής και στο επόμενο Μουντιάλ της Ιταλίας τέσσερα χρόνια αργότερα, αν και η συνεισφορά του κουτσουρεύτηκε από σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο. Παρά ταύτα, η Αργεντινή προκρίθηκε στον τελικό, όπου χωρίς το μεγάλο της αστέρι σε καλή φόρμα δεν μπόρεσε παρά να υποταχθεί στη Δυτική Γερμανία με 1-0.

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 στις ΗΠΑ, ο Μαραντόνα έπαιξε σε μόλις δύο αγώνες, αφού δεν κατάφερε να περάσει επιτυχώς το ντόπινγκ τεστ και η FIFA τον έστειλε πρόωρα στο σπίτι του. Σε κάτι όμως που όλοι μας θυμόμαστε καλά, πρόλαβε να βάλει ένα ασύλληπτο γκολ στην εθνική μας ομάδα. Και παρά το απρόοπτο τέλος που είχε για τον ίδιο το Μουντιάλ της Αμερικής, ο Μαραντόνα κατάφερε κάτι που μόνο μια χούφτα ποδοσφαιριστές έχουν πετύχει ποτέ: να σκοράρει σε Παγκόσμια Κύπελλα που τα χωρίζουν 12 χρόνια (’82-’94)!

Τα 34 γκολ του αργεντίνου μαέστρου της μπάλας τον κατατάσσουν στη δεύτερη θέση των σκόρερ της Εθνικής Αργεντινής, πίσω μόνο από τον Μπατιστούτα. Ο Μαραντόνα έφερε ωστόσο στον κορυφαίο ποδοσφαιρικό θεσμό πολλά περισσότερα από μια αγκαλιά τέρματα, κάτι που αναγνώρισε και η FIFA όταν τον ονόμασε «Παίκτη του Αιώνα»…