Αύριο συμπληρώνονται δύο χρόνια από τον ξυλοδαρμό μέχρι θανάτου του Ντουζόν Ζάμιτ στη Μύκονο. Ο 20χρονος τότε Αυστραλός που διασκέδαζε με φίλους του σε μπαρ του νησιού, δέχθηκε αλλεπάλληλα χτυπήματα στο κεφάλι από τους μπράβους του μαγαζιού. Μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο Κέντρο Υγείας του νησιού κι από εκεί στο «Ερρίκος Ντυνάν». Ζούσε μόνο με μηχανική υποστήριξη. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να τον επαναφέρουν. Κι ο πατέρας του, Όλιβερ, που πονούσε περισσότερο από τον καθένα, πήρε τη μεγάλη απόφαση. Να πει στους γιατρούς να σταματήσουν τη μηχανική υποστήριξη του παιδιού του. Και να δωρίσει την καρδιά του γιου του σε κάποιον που θα μπορούσε να σωθεί. Από την άλλη, ο δημοσιογράφος Κώστας Γρίμπιλας που νοσηλευόταν στο Ωνάσειο μετρούσε αντίστροφα τις ημέρες. Οι γιατροί δεν του έδιναν πολλές ελπίδες. Του ανακοίνωσαν μάλιστα στις 28 Ιουλίου 2008, ακριβώς την ίδια ημέρα που χτυπήθηκε ο Αυστραλός, ότι η κατάστασή του είναι πάρα πολύ σοβαρή. Εκείνος όμως από το «κρεβάτι του θανάτου» όπως χαρακτηρίζει την κλίνη του νοσοκομείου, παρακολουθούσε τις εξελίξεις στην τηλεόραση και ήταν εξοργισμένος για αυτό που είχε συμβεί στον Ντουζόν. Ποτέ δεν φανταζόταν ότι θα ζούσε με την καρδιά του παιδιού αυτού. Σήμερα, δύο χρόνια μετά, ο Κώστας Γρίμπιλας ανοίγει την «καρδιά» του στο newsbeast.gr και μιλά για τα συναισθήματά του, τον πόνο που ένιωσε για το συμβάν και την αγάπη που έχει προς την οικογένεια του Ντουζόν. Την οποία θεωρεί δική του οικογένεια. Αναφέρεται επίσης και στους ανθρώπους που περιμένουν στην ουρά για μεταμόσχευση. «Στις 28 Ιουλίου, εκείνη την ημέρα που χτυπήθηκε ο Ντουζόν, οι γιατροί στο Ωνάσειο μου ανακοίνωναν ότι η κατάστασή μου είναι πάρα πολύ σοβαρή. Από το κρεβάτι του θανάτου παρακολουθούσα τις εξελίξεις. Με είχε αγγίξει το θέμα και ήμουν πολύ εξοργισμένος. Δύο χρόνια μετά ένα μεγάλο μέρος της σκέψης είναι στην οικογένεια του Ντουζόν», λέει ο κ. Γρίμπιλας. Για να συνεχίσει: «Έχω καθημερινή επικοινωνία με την οικογένεια μου. Την οικογένεια του Ντουζόν. Στις 27 Δεκεμβρίου του 2009 παντρεύτηκα στην Αυστραλία με κουμπάρο τον πατέρα του Ντουζόν, ο οποίος εκτός από κουμπάρος μου είναι και πατέρας μου». Ο δημοσιογράφος αναφέρει ότι δεν έχει σκέψεις και συνήθειες του Ντουζόν επειδή ζει με την καρδιά του, αλλά μετά από τη μεταμόσχευση έχει γίνει άλλος άνθρωπος. «Έχω αλλάξει τελείως σαν άνθρωπος. Σκέφτομαι τελείως διαφορετικά». Κι αυτό που συμβουλεύει τους ανθρώπους είναι να καλούν στο 1147, τον τετραψήφιο αριθμό του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων, να λαμβάνουν μία κάρτα και να γίνονται δωρητές οργάνων. «Δεν πρέπει οι άνθρωποι να σκέφτονται ότι αν πραγματοποιήσουν αυτή την κλήση, κάποιος θα τους σκοτώσει για να πάρει τα όργανά τους. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, δεν θα έβαζα τους γονείς μου να το κάνουν. Δεν θα έλεγα στην σύζυγό μου την Πόπη να το κάνει. Δεν θα το έκανα ούτε εγώ». Και παροτρύνει τους ανθρώπους που βρίσκονται στην αναμονή για μεταμόσχευση, να μην το βάλουν κάτω και να έχουν πίστη στο Θεό. «Όσο άσχημη κι αν είναι η κατάστασή τους, πάντα υπάρχει ελπίδα, αρκεί να έχεις πίστη στο Θεό. Υπομονή και κουράγιο. Να παίρνουν εμένα ως παράδειγμα που μετρούσα αντίστροφα τις ημέρες αλλά τα κατάφερα. Δύο χρόνια τώρα είμαι καλά και δηλώνω παρών. Δεν έχω ούτε μία επιπλοκή. Και γι’ αυτό λέω σε όλους τους ανθρώπους να μην το βάζουν κάτω». Συνέντευξη στη Βάσω Ασμανίδου