Η Μπάρμπρα Στρέιζαντ έχει γράψει ιστορία στο θέατρο, το σινεμά, αλλά και τη μουσική με το τεράστιο ταλέντο της. Τώρα, ετοιμάζεται να μοιραστεί και τη ζωή της καθώς αύριο (7/11) θα κυκλοφορήσουν τα απομνημονεύματά της.
Αποσπάσματα από το βιβλίο «My Name Is Barbra» είδαν το φως της δημοσιότητας τα τελευταία 24ωρα και σ’ ένα από αυτά αναφέρεται στα παρατσούκλια με τα οποία τη φώναζαν την περίοδο της ανόδου της στο στάτους της σταρ του Μπρόντγουεϊ και του Χόλιγουντ. «Έμοιαζα αλήθεια τόσο περίεργη;», αναρωτήθηκε εκείνη.
«Μία συμπαθής μυρμηγκοφάγος, εξαγριωμένο χάμστερ και κουνάβι» είναι μερικά από αυτά και όπως η ίδια παραδέχεται ακόμα και μετά από τόσα χρόνια αισθάνεται «ακόμα κάπως πληγωμένη από τις προσβολές». «Ο κόσμος που έλεγε να φτιάξω τη μύτη μου… Η μύτη μου απασχολούσε τον Τύπο περισσότερο από μένα», πρόσθεσε.
Η φήμη της Μπάρμπρα Στρέιζαντ ξεκίνησε με το ντεμπούτο της στο Μπρόντγουεϊ στα 19 της στο «I Can Get It for You Wholesale» το 1962. Στη συνέχεια της δεκαετίας σκαρφάλωσε στην κορυφή της βιομηχανίας του θεάματος. Ωστόσο, όπως φαινόταν, κάποιοι δεν μπορούσαν να μην ασχοληθούν με την εμφάνισή της.
Η ίδια η Μπάρμπρα Στρέιζαντ σημειώνει ότι όταν άρχισε να εμφανίζεται στο Funny Girl, ο Τύπος την περιέγραφε ως ένα είδος ανήσυχου πλάσματος του δάσους και ακόμη περισσότερο σαν μια «βαβυλωνιακή βασίλισσα» με «φαραωνικό προφίλ».
«Πρέπει να πω, ότι μου άρεσαν αυτές οι περιγραφές», λέει ειρωνικά η ίδια. Είχαν γράψει πως είχε «μάτια σκαραβαίου» και όπως λέει η Στρέιζαντ τότε υπέθεσε ότι ήταν κομπλιμέντο, αλλά παραδέχεται ότι «ένα από αυτά τα μάτια, μερικές φορές δεν κοιτάει ίσια».
«Όταν αποκτάς φήμη γίνεσαι δημόσιο κτήμα»
Με τα χρόνια, η τραγουδίστρια και ηθοποιός έμαθε να αποφεύγει κάθε σχόλιο του Τύπου για εκείνη. «Υποθέτω ότι όταν αποκτάς φήμη γίνεσαι δημόσιο κτήμα. Είσαι ένα αντικείμενο για να το εξετάσουν, να το αναλύσουν, να το φωτογραφίσουν, να το διαμελίσουν. Τις μισές φορές δεν αναγνωρίζω το πρόσωπο αυτό που περιγράφουν» λέει η ίδια.
«Εδώ και 40 χρόνια, οι συνεργάτες μου μού ζητούσαν να γράψω την αυτοβιογραφία μου», συνεχίζει, «αλλά συνέχισα να αρνούμαι γιατί προτιμώ να ζω στο παρόν παρά να μένω στο παρελθόν. Και η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι ότι μετά από έξι δεκαετίες με ανθρώπους που φτιάχνουν ιστορίες για μένα… θα πω την αλήθεια και κανείς δεν θα την πιστέψει».
