Μια εμπειρία που ξεπερνά τα όρια της βαρύτητας, της σκέψης και της φαντασίας. Είστε έτοιμοι γι’ απογείωση; Το «The Space Cadet» προσγειώνεται ανανεωμένο στην καρδιά της Αθήνας, στη σκηνή του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη.
Η pop up παράσταση χορού που απέσπασε την τέταρτη θέση στα διεθνή βραβεία φωτισμού [d]arc awards, και έχει παρουσιαστεί σε εμβληματικές τοποθεσίες όπως το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών, τα υψίπεδα του Ψηλορείτη και την ορεινή Βωβούσα, ξεκινά νέο κύκλο παραστάσεων. Η ομάδα Third Planet γεφυρώνει ευφυώς τον σύγχρονο χορό και τη χιπ χοπ κουλτούρα με την αστροφυσική, τον αρχιτεκτονικό φωτισμό και τα εικαστικά, και μας προσκαλεί σ’ ένα μοναδικό ταξίδι στο δέος και την ησυχία του διαστήματος.
Με αφορμή την παράσταση στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη, η Χλόη Αλιγιάννη που έχει αναλάβει τη σύλληψη, χορογραφία, πρωτότυπη μουσική και σχεδιασμό του «The Space Cadet», μίλησε στο Newsbeast.
– Τι πυροδότησε την έμπνευση για τη δημιουργία του «The Space Cadet»; Και γιατί επιλέξατε αυτόν ως τίτλος, ποιος ο συμβολισμός;
Η έμπνευση για το «The Space Cadet» γεννήθηκε τo 2019 μέσα από μια εσωτερική ανάγκη ησυχίας όταν ζούσα ακόμα στο Λονδίνο και βίωνα καθημερινά πολύ έντονες αντιθέσεις. Με μια συνεχή συζήτηση στην επικαιρότητα γύρω από το διαστημικό ταξίδι πολιτών και την τεχνολογία και παράλληλα πολλή ένταση και κοινωνική ανισότητα στην καθημερινότητα της μητρόπολης, άρχισα να αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που μας κινεί προς την δράση, προς τα «έξω», όταν καλά καλά δεν φροντίζουμε το «μέσα». Παράλληλα, αναθεωρούσα και την ίδια μου την παρουσία στον «ξένο τόπο». Ξεκίνησα έτσι να πηγαίνω στο στούντιο και να μπαίνω σε αυτόν τον κόσμο του αστροναυτικού ταξιδιού και του διαστήματος χωρίς να σκοπεύω να φτιάξω κάτι συγκεκριμένο, απλά και μόνο από την ανάγκη να υπάρχω σε έναν χώρο χωρίς πολλά ερεθίσματα, μόνη, σε διάλογο με τον εαυτό μου και τον καιρό που πέρασα εκτός έδρας.
Στη συνέχεια έκανα το ταξίδι της επιστροφής στην Ελλάδα και έπειτα συνέβη ο εγκλεισμός που βιώσαμε όλοι μας στην πανδημία. Μέσα σε όλες αυτές τις καταστάσεις λοιπόν φτιάχτηκε η παράσταση. Ο τίτλος έχει διττή σημασία: κυριολεκτικά αναφέρεται στον εκπαιδευόμενο αστροναύτη – αλλά και μεταφορικά στον ονειροπόλο ή «αποσυνδεδεμένο» από την πραγματικότητα, τον σεληνιασμένο που θα λέγαμε στα ελληνικά, και τα δύο απαραίτητα συστατικά για υπερβάσεις. Συμβολίζει τον άνθρωπο που αιωρείται ανάμεσα στη λογική και τη φαντασία, την επιλογή και τη συγκυρία, ανάμεσα στον εξωτερικό και τον εσωτερικό του μικρόκοσμο. Κατά κάποιον τρόπο, τον καθέναν και την καθεμιά από εμάς – που νομίζει πως έχει τον απόλυτο έλεγχο, ενώ πολλές φορές οδηγείται από μυστήριες, εσωτερικές ή εξωτερικές εμπνεύσεις προς τα επόμενα του βήματα.
– Η παράσταση συνδέει τον χορό, με τη χιπ χοπ κουλτούρα, την αστροφυσική, τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό και τα εικαστικά. Πώς γεφυρώνονται όλα τα παραπάνω και ποιος ο τελικός σκοπός;
Όλα τα παραπάνω στοιχεία συγκλίνουν μέσα από την κοινή τους προσέγγιση στην έννοια της εξερεύνησης – είτε αυτή είναι σωματική, επιστημονική ή καλλιτεχνική. Το έργο μοιάζει με ένα επιστημονικό τετράδιο: συνεχώς επαναπροσδιορίζεται, καταγράφει, ρωτά, και ανακαλύπτει. Όλα τα μέσα ήρθαν κοντά τελείως οργανικά, μέσα από τις ιδέες, τους ανθρώπους, τις συμπτώσεις και τη δημιουργική διαδικασία την ίδια. Μέλημα μου είναι πάντα να βρίσκω κοινές συνισταμένες στους ανθρώπους και τα αντικείμενα τους και μου προκαλεί μεγάλο ενθουσιασμό η σύσταση μιας ομάδας ανθρώπων οι κόσμοι των οποίων υπό άλλη συνθήκη θα συναντιόντουσαν δύσκολα. Σκοπός είναι να δοθεί χώρος στη δημιουργική διαδικασία ως εμπειρία – όχι μόνο παρουσίασης, αλλά συμμετοχής. Να καλεστεί ένα ετερογενές κοινό να διαμορφώσει τη δική του ιστορία μέσα από τη θραυσματική αφήγηση της παράστασης είτε «μπει» στο έργο από μια ρίμα του Θανάσιμου, από μια πληροφορία αστροφυσικής ή από μια εικόνα που του θύμισε το Space Odyssey.
– Προσκαλείτε το κοινό να βιώσει ένα ξεχωριστό ταξίδι, στην απεραντοσύνη του σύμπαντος αλλά και στον εσώτερο εαυτό μας. Συνδέονται αυτές οι, φαινομενικά, τόσο διαφορετικές διαδρομές και αν ναι, πώς;
Για μένα αυτά τα δύο φαινομενικά αντίθετα ταξίδια είναι στην πραγματικότητα καθρέφτες το ένα του άλλου. Είμαστε όντα που ταξιδεύουμε στον πλανήτη Γη – αιωρούμενα στο σύμπαν αλλά και βυθισμένα στην πολυπλοκότητα των εσωτερικών μας κόσμων. Και τα δύο είναι εξίσου άγνωστα, απαιτούν αποδοχή της αβεβαιότητας και διάθεση για εξερεύνηση. Εξάλλου νομίζω πως αυτό που πραγματικά ψάχνουμε έμμεσα εξερευνώντας το διάστημα είναι μάλλον μια απάντηση σε θεμελιώδη υπαρξιακά ερωτήματα.
– Τι σας γοητεύει περισσότερο στην ιδέα ενός ταξιδιού;
Το στοιχείο της αβεβαιότητας, η ελεύθερη περιπλάνηση, η διαδρομή και όχι ο προορισμός. Η απόλυτη παρουσία του ταξιδιώτη στο παρόν.
– Η τεχνολογία έχει κάνει άλματα. Εμείς, σαν κοινωνία, είμαστε περισσότεροι ή λιγότερο ελεύθεροι;
Το ερώτημα της ελευθερίας δεν απαντιέται απλά σε καμία εποχή. Τι είναι και κατά πόσο υπάρχει. Όσον αφορά την τεχνολογία συγκεκριμένα βέβαια, παρόλο που έχουμε τη δυνατότητα να φτάσουμε πιο μακριά από ποτέ, η ψευδαίσθηση ελευθερίας, ή μάλλον η ατομικότητα, δε σημαίνει απαραιτήτως και ουσιαστική ελευθερία του νου και της ψυχής. Η τεχνολογία μας δίνει τη δυνατότητα να έχουμε λιγότερο ανάγκη ο ένας τον άλλον σε ανθρώπινο επίπεδο. Όμως αυτό έχει έρθει εις βάρους του περιβάλλοντος, του κοινωνικού ιστού, της ψυχικής και σωματικής μας υγείας.
– Η παράσταση μιλάει για την ακατανίκητη λαχτάρα του ανθρώπου για ταξίδια, αλλά και για την ανάγκη επιστροφής. Εσάς ποιο είναι το καταφύγιό σας, πού θέλετε πάντα να επιστρέφετε και γιατί;
Στη μουσική, στον χορό και στις εξελισσόμενες σχέσεις με τους ανθρώπους μου μέσα στον χρόνο. Όλα αυτά με κάνουν να νιώθω ζωντανή, να εξελίσσομαι, να μαθαίνω, να νιώθω παρούσα, ευγνώμων και χρήσιμη.
Λίγα λόγια για την παράσταση
Στον ενδιάμεσο χωροχρόνο μεταξύ αφετηρίας και προορισμού, σε συνεχή μετάβαση, ο αστροναύτης ακροβατεί σε κόσμους και συνθήκες. Κι αναζητά το σημείο τομής δύο ταξιδιών: Του συλλογικού – με τη μελλοντική πορεία της ανθρωπότητας στραμμένη στην τεχνολογία και τ’ άστρα, κοιτώντας τη θέση της στο σύμπαν. Και του ατομικού ταξιδιού που σχετίζεται με την εσωτερική, προσωπική αναζήτηση του «ανήκειν» και την εύθραυστη σχέση με τη φύση, το «σπίτι», το σώμα μας, τη Γη.
Στ’ αγγλικά η σημασία του όρου «space cadet» είναι διττή: αναφέρεται στον εκπαιδευόμενο αστροναύτη, αλλά και σε εκείνον που δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα, υπογραμμίζοντας την υπέρβαση της λογικής για μετακινήσεις τέτοιων μεγεθών! Η παράσταση κινείται και στους δύο άξονες. Πώς ένα ταξίδι -εσωτερικό ή διαστημικό- μπορεί να μας μεταμορφώσει; Είναι το θεμελιώδες ερώτημα που εγείρει το έργο.
Ταυτότητα Παράστασης
Σύλληψη, χορογραφία, πρωτότυπη μουσική, σχεδιασμός: Χλόη Αλιγιάννη
Ταξιδιώτης: Γιάν Άγγελος Αποστολίδης Ισαάκ (a.k.a Fuerza Negra)
Σκιά: Κατερίνα Κατάκη
Συνδημιουργία Κινησιολογικού Υλικού: Χλόη Αλιγιάννη & Γιάν Άγγελος Αποστολίδης Ισαάκ (Fuerza Negra)
Επιμέλεια / Σύνθεση Κειμένου: Κατερίνα Κατάκη
Αφήγηση: Thanasimos (Νίκος Χατζής) & Κατερίνα Κατάκη
Επιστημονικοί συνεργάτες: Θ. Ακύλας (Αστεροσκοπείο Αθηνών), Dr. Mindy Howard (Inner Space Training)
Μέντορας μουσικής: Lee Boyd Allatson
Προβολή & Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου – We Will
Επεξεργασία κειμένων επικοινωνίας: Χριστίνα Δηλάρη
Πού: Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη, Πειραιώς 206, Ταύρος Αττικής, Τ.Κ: 177 78, 210 3418550
Πότε: Σάββατο 17 και Κυριακή 18 Μαΐου στις 21:00
Εισιτήρια: 15 € (γενική είσοδος), 10 € (μειωμένο)
Προπώληση: Ticketservices.gr
Διάρκεια: 70’ χωρίς διάλειμμα
