Ο Κώστας Παπακωνσταντίνου στην τελευταία του παράσταση στο θέατρο Vault, καταχειροκροτημένος και φανερά συγκινημένος, συνέστησε στους θεατές να γνωρίσουν το συγγραφικό έργο του Μιχαήλ Μητσάκη.

Γράφει η Χαρά Κιούση

Με αφορμή την συμπλήρωση 100 χρόνων από το θάνατο του πεζογράφου, ο Κ. Παπακωνσταντίνου που σκηνοθετεί και ερμηνεύει τον αριστουργηματικό μονόλογο «Αυτόχειρ», δημοσιεύθηκε το 1895 στην εφημερίδα «Ακρόπολις», μας ταξιδεύει στη Πάτρα, λίγο πριν από το 1900. Σαν ένα υπέροχο ρεπορτάζ ή ταξιδιωτικός οδηγός της όμορφης πόλης στον ίσκιο του Παναχαϊκού απ’ όπου «ο ήλιος απαραμίλλως ανέτελλε αναλλοίωτος».

Ο ίδιος ο Μ. Μητσάκης, ως ταξιδευτής και επισκέπτης της Πάτρας, φτάνει στην πόλη και καταλύει στην παμμέγιστη «Μ. Βρετανία». Εκεί συναναστρεφόμενος με τον ξενοδόχο, τη γυναίκα του, έναν φίλο του και τον αστυνομικό, καθώς κουβεντιάζουν πράγματα τετριμμένα, πληροφορείται πως κάποιος ξένος αυτοκτόνησε. Σ’ ένα του σημείωμα έγραψε «Ας μην ενοχληθεί κανείς». Αυτό προβλημάτισε τον Μιχαήλ Μητσάκη που καθώς περιπλανιέται στη πόλη, αναρωτιέται ποιος θα ενοχλείτο για το θάνατο ενός αγνώστου.

Το διήγημα, γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, σαγηνεύει με τη μεικτή του γλώσσα σε δημοτική και καθαρεύουσα. Το χαρακτηριστικό και ιδιόμορφο του ύφος, με εσωτερική συνοχή σε άψυχα και έμψυχα, μας δίνει τη δυνατότητα σύγκρισης του τότε και του σήμερα. Θέματα πολιτικά και κοινωνικά αποδίδονται με λεπτό χιούμορ και ρεαλισμό.

Ο πλαταγισμός της θάλασσας με τα «υπερύψηλα βαπόρια και το αιχμηρών φανάρι στο τέρμα του βραχίονος», το σούσουρο της πόλης, οι βόλτες στην πλατεία, ο φουστανελάς και οι φραγκοφορεμένοι, το Μαρκάτο, το Λεσχίδιον με τους «μπιλιαρδίζοντες αργίλως και τους πλαταγίζοντες τα ζούρια», το Κάστρο, το Γηροκομειό, το καφέ – σαντάν με τα βιολιά και τα κλαρίνα, αποτελούν απόηχο μιας άλλης εποχής.

Ο συγγραφέας παρατηρώντας την καθημερινότητα των ανθρώπων, αναλογίζεται ποιος θα μπορούσε να ασχοληθεί με τον θάνατο ενός αγνώστου, που έχει απλώς καταγραφεί στα συμβάντα της ημέρας.

Ο Κώστας Παπακωνσταντίνου μεταφέρει στη σκηνή τον κύκλο αυτό της ζωής και του θανάτου με μια ερμηνεία – παιχνίδι από λέξεις, ήχους, ποικίλες εκφράσεις και κινήσεις. Με πράο βλέμμα και ανοιχτόκαρδο χαμόγελο, επιφωνήματα, σιωπές και παύσεις, παρατηρεί, σκέπτεται, σχολιάζει, απορεί και θαυμάζει. Με ζωντάνια και αμεσότητα, απευθυνόμενος πότε στη λογική και πότε στο συναίσθημα κερδίζει το ενδιαφέρον του θεατή.

Μια μόνο καρέκλα, κάποιες προβαλλόμενες παλιές εικόνες της πόλης, ζεστός φωτισμός και όμορφη μουσική ολοκλήρωσαν την παράσταση που μας επιβεβαίωσε, πως ένας θάνατος δεν εμποδίζει μια πόλη να ζει. Ο ήλιος θα λάμπει πάντοτε.

Πληροφορίες παράστασης

Συντελεστές
Συγγραφέας: Μιχαήλ Μητσάκης
Σκηνοθεσία-Ερμηνεία: Κώστας Παπακωνσταντίνου
Βοηθός σκηνοθέτη: Ανδριάνα Χαλκίδη
Κινησιολογία: Μαργαρίτα Τρίκκα
Μουσική: Βασίλης Κουτσιλιέρης
Σκηνικά, κοστούμια: Ζωή Αρβανίτη
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
Βίντεο παράστασης: Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος
Φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης
Σχεδιασμός αφίσας: Σίμος Παπαναστασόπουλος