Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα για την καταπολέμηση της φτώχειας, θα μπορούσαμε να παραθέσουμε τα όσα σοφά δηλώσανε από τον πολιτικό κόσμο αλλά επιλέξαμε διαφορετικά. Επιλέξαμε να παραθέσουμε ένα κείμενο από μια οργάνωση που υπάρχει προσπαθώντας να επαγρυπνήσει τους ανθρώπους πάνω σε τέτοια ζητήματα, μια οργάνωση που έχει βρεθεί εκεί που το καθαρό νερό είναι πολυτέλεια και το ψωμί χαβιάρι… Επειδή οι πολιτικοί της φαμφάρας και του θεαθήναι μιλάνε καθήμενοι σε κάποια έδρανα και σε ακριβά σαλόνια, ας ακούσουμε αυτούς που δίνουν τη ζωή τους για τους άλλους…
«Με την Παγκόσμια Ημέρα Διατροφής και την Παγκόσμια Ημέρα για την Καταπολέμηση της Φτώχειας να «γιορτάζονται» αυτό το Σαββατοκύριακο, είναι εύλογο το ερώτημα εάν μπορεί κανείς να ξεφύγει από την απόλυτη φτώχεια, αν μπορεί να ξεφύγει από την πείνα και με ποιο τρόπο.
Τι είναι, όμως, η «απόλυτη φτώχεια»; σύμφωνα με τον ορισμό του ΟΗΕ, είναι να ζεις με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα. Ακούγεται λίγο; κι όμως σχεδόν ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι στον κόσμο ζουν έτσι. Κι όπως είναι αναμενόμενο, οι άνθρωποι αυτοί πεινούν.
Ο αριθμός 1 δισεκατομμύριο είναι τεράστιος, είναι απαράδεκτα μεγάλος. Όμως, δεν είναι λόγος να το βάζουμε κάτω. Γιατί; διότι η κατάσταση παλαιότερα ήταν χειρότερη. Σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση του Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ, μπορεί σε απόλυτους αριθμούς ο αριθμός των ανθρώπων που δεν έχουν αρκετή τροφή σε καθημερινή βάση να έχει αυξηθεί από το 1970, όμως ποσοστιαία έχει μειωθεί. Το 1970 το 33% του πληθυσμού των αναπτυσσόμενων χωρών (Τρίτο Κόσμο τον λέγαμε τότε) πεινούσε. Σήμερα το αντίστοιχο ποσοστό έχει μειωθεί στο 16%.
Πώς; με συστηματική δουλειά. Χώρες όπως η Βραζιλία, η Κίνα, το Βιετνάμ, το Μαλάουι και η Γκάνα κατέστρωσαν στρατηγικές που μεταφράστηκαν σε προγράμματα που πραγματικά υλοποιήθηκαν. Και στις πέντε χώρες η βελτίωση στην ποιότητα ζωής των κατοίκων τους ήταν εντυπωσιακή. Ταυτόχρονα, χρήματα από τις πλούσιες δωρήτριες χώρες έπιασαν πραγματικά τόπο.
Ας πάρουμε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Στο Μαλάουι, ο αριθμός των ανθρώπων που είχαν ανάγκη βοήθειας σε τροφή μειώθηκε από 4,5 εκατομμύρια το 2004 σε λιγότερους από 150.000 το 2009. Το εντυπωσιακό αυτό αποτέλεσμα επιτεύχθηκε γιατί η κυβέρνηση επένδυσε σημαντικό μέρος του προϋπολογισμού της στην ενίσχυση της μικρής κλίμακας βιώσιμης γεωργίας που είναι αυτή που θρέφει τους ντόπιους πληθυσμούς. Σκοπεύει, επίσης, να υιοθετήσει νόμο που να κατοχυρώνει την πρόσβαση στην τροφή ως δικαίωμα κάθε πολίτη καθώς και τη χρηματοδότηση ενός μεγάλου προγράμματος άρδευσης σε εκατομμύρια εκτάρια γης κοντά σε ποτάμια και λίμνες της χώρας.
Ας δώσουμε πρόσωπο στο παράδειγμα: Η Evelyn Mwafulirwa είναι αγρότισσα, καλλιεργεί πιπεριές και είναι μέλος της Συμμαχίας Αγροτισσών στο χωριό Zatepeta, στην περιοχή Rumphi του Μαλάουι. Η δημιουργία της Συμμαχίας ήταν πρωτοβουλία της ActionAid και χρηματοδοτείται από την ιρλανδική κυβέρνηση. Η Evelyn δουλεύει σε χωράφι που αναπτύχθηκε από τη τοπική ΜΚΟ FAIR, με την οποία συνεργάζεται και την οποία στηρίζει η ActionAid.
«Η οργάνωση μας έμαθε πώς να είμαστε αυτόνομοι, πώς να βασιζόμαστε στον εαυτό μας. Δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στις γυναίκες που είναι μόνες τους και τις παντρεμένες. Βγάζουν τα ίδια χρήματα όλες. Στην αρχή οι γυναίκες ήταν ντροπαλές όταν έπαιρναν ευθύνες. Φοβόντουσαν τους άνδρες, αλλά αυτό άλλαξε σιγά σιγά» εξηγεί η Evelyn.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες στα:
http://www.actionaid.org.uk/doc_lib/hungerfree_scorecard.pdf
http://www.fao.org/docrep/013/i1683e/i1683e.pdf»
