Η τραγωδία στο Μάτι δεν τελείωσε την ημέρα που έσβησε η φωτιά. Η Πανελλήνια Ημέρα Πρόληψης Εγκαυμάτων που ήταν στις 16 Δεκεμβρίου, μας θυμίζει ότι οι ιστορίες των ανθρώπων που βίωσαν την κόλαση στις 23 Ιουλίου του 2018 συνεχίζουν να ξεδιπλώνονται μέσα από τις μνήμες, τις πληγές και τις συνέπειες που άφησε πίσω της η φονική πυρκαγιά – και όχι μόνο.

Αρχικά, η Κατερίνα Μαλά, επιζήσασα της τραγωδίας και μία από τους κατοίκους του Ματιού, που εκείνη την ημέρα βοήθησαν δεκάδες ανθρώπους να ξεφύγουν από την πύρινη λαίλαπα, και στη συνέχεια η Μαρίνα Καρύδα, επίσης κάτοικος Ματιού και επιζήσασα, η οποία έχει επιτελέσει σημαντικό έργο στην περίθαλψη των εγκαυματιών της τραγωδίας, μίλησαν στο Newsbeast για όσα έζησαν και για τον αγώνα που συνεχίζεται, ώστε η αλήθεια να παραμείνει στο φως και να μην κρυφτεί πίσω από τις στάχτες.

-Ας γυρίσουμε τον χρόνο πίσω κ. Μαλά. Πώς βιώσατε την ημέρα που ξέσπασε η φονική πυρκαγιά στο Μάτι;

Την ημέρα της φονικής πυρκαγιάς, ήμουν στη Ραφήνα αρχικά και επιστρέψαμε στο Μάτι στις 17:20. Ήμουν σε επιφυλακή για το αν ακούγεται κάτι, τι συμβαίνει… Δεν υπήρχε σειρήνα, ακούγονταν μόνο τζιτζίκια μέχρι που η φωτιά έφτασε πέντε μέτρα μακριά από τα σπίτια μας. Κατεβαίνουμε στον παραλιακό δρόμο και συνειδητοποιήσαμε ότι οι δύο πολυκατοικίες που ήταν κοντά στο σπίτι μας δεν είχαν αδειάσει και καθίσαμε εκεί. Βοηθήσαμε τον κόσμο, τους κρατήσαμε  ήρεμους. Ήταν όλοι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας και τους λέγαμε να γυρίσουν τα αυτοκίνητά τους προς τη Μάκρη, για να είναι έτοιμοι να φύγουν.

Περάσαμε δύο δικαστήρια προσπαθώντας να μας πείσουν ότι δεν μπορούσαν να μπουν μέσα στο Μάτι και εγώ έμεινα μέχρι τις 19:20 στον παραλιακό δρόμο, ώστε να οργανώσουμε την απομάκρυνση των ανθρώπων αυτών και να αποκλείσουμε τον δρόμο, να εμποδίσουμε τον κόσμο να περάσει. Και αυτό, γιατί συνειδητοποιήσαμε ότι συνέχιζαν να επιτρέπουν την είσοδο των αυτοκινήτων από τον παραλιακό δρόμο -δηλαδή από τη Μάκρη προς το Μάτι-, οπότε φωνάζαμε στους διερχόμενους οδηγούς και τους λέγαμε ότι «από εδώ δεν περνάει κανένας, γυρίστε όλοι προς τα πίσω!». Με λίγα λόγια, έκανα αυτό που έπρεπε κανονικά να κάνουν οι Αρχές. Αυτοί που κρατήσαμε τον δρόμο κλειστό ήμασταν μόνο εγώ και τα παιδιά μου.

Ζω ακόμα με τις ενοχές ότι κάτι δεν έκανα σωστά ή ότι ίσως θα μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω, παρότι προσπάθησα να κάνω το καλύτερο δυνατό.

-Τι πιστεύετε ότι αναδεικνύεται από εκείνη την τραγική ημέρα στο Μάτι;

Το μεγάλο πρόβλημα που αναδεικνύεται είναι ότι τα στελέχη του κρατικού μηχανισμού επιλέγουν να μην αναλαμβάνουν την ευθύνη της δράσης. Είναι πιο ασφαλές να μην πάρεις καμία απόφαση, παρά να αναλάβεις την ευθύνη και να σου τύχει η στραβή. Είναι προτιμότερο να μην πεις τίποτα και να αρχίσει η διάχυση της ευθύνης, παρά να πεις «παιδιά, από εδώ πρέπει να απομακρυνθεί ο κόσμος», γιατί τότε θα επωμιστείς το βάρος αυτής της απόφασης.

Θεωρώ ότι δεν τους περνούσε καν από το μυαλό πως μια ολόκληρη κοινότητα ανθρώπων, η οποία από την επόμενη κιόλας μέρα δέχτηκε τον πιο ανήθικο και τον πιο ντροπιαστικό πόλεμο προπαγάνδας -έναν πόλεμο που κανείς δεν μπορεί να μου βγάλει από το μυαλό ότι ήταν απολύτως οργανωμένος και κεντρικά καθοδηγούμενος- θα στεκόταν όρθια. Διακινήθηκε η προπαγάνδα ότι για την καταστροφή στο Μάτι έφταιγε η άναρχη δόμηση, τα πεύκα, η ρυμοτομία. Τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Και το πιο σημαντικό: στο δικαστήριο δεν το υποστήριξε κανείς αυτό. Κανένας. Από την επόμενη κιόλας ημέρα της φωτιάς, όλο το Facebook γέμισε με αναρτήσεις σαν να ήθελαν να περάσουν το μήνυμα «παιδιά εμείς προσπαθήσαμε, αλλά τελικά δεν σωζόταν», ότι φταίει ο τόπος.

Με αυτόν τον πόλεμο στην πλάτη, αυτή τη ρετσινιά, καταφέραμε και κλείσαμε στη φυλακή ολόκληρη την ηγεσία ενός Σώματος. Κλείσαμε στη φυλακή τον αρχηγό, τον υπαρχηγό, τον διοικητή του συντονιστικού κέντρου και τον πολιτικό τους προϊστάμενο, γιατί στη φυλακή είναι και ο γενικός γραμματέας πολιτικής προστασίας. Όσους μπορούσαν να τους καλύψουν, τους κάλυψαν. Αυτούς δεν μπορούσαν, δεν γινόταν.

Θεωρώ ότι εδώ που έχουμε φτάσει θα πρέπει πια να έχουμε την ωριμότητα να δούμε τι σημαίνει η τραγωδία στο Μάτι, στα Τέμπη, η Κυριακή Γρίβα, ο άνθρωπος που πέθανε στην Κρήτη, ο οποίος περίμενε 23 ώρες να σωθεί από επιχείρηση διάσωσης. Ποιος είναι ο κοινός παρονομαστής σε όλα αυτά και γιατί κινδυνεύουν τα παιδιά μας; Γιατί δεν παίρνει κανείς την ατομική επιχειρησιακή ευθύνη που του αναλογεί, σύμφωνα με τη θέση στην οποία βρίσκεται; Είναι μία παθογενής νοοτροπία.

-Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή που κληθήκατε να διαχειριστείτε;

Μια πραγματικά πολύ δύσκολη ημέρα ήταν όταν βγήκε το πόρισμα του δικαστικού πραγματογνώμονα, το οποίο απέδιδε ευθύνες σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Τότε πλέον είχαμε κάτι να πούμε, ότι δεν είμαστε ελέφαντες και ότι δεν ισχύει αυτό το παραμύθι που μας είχαν ταΐσει περί άναρχης δόμησης και τα λοιπά, ότι τα πράγματα δεν έγιναν έτσι όπως τα παρουσίαζαν.

Εκείνη την περίοδο είχα δώσει μια συνέντευξη σε μια εκπομπή, όπου εξήγησα πώς ακριβώς έγιναν τα γεγονότα. Όταν θεώρησαν ότι έκλεισαν τη σύνδεση, άκουσα έναν δημοσιογράφο να λέει: «Πάντως, πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι ότι το Μάτι ήταν φτιαγμένο για να καεί». Ντράπηκα τόσο πολύ, δεν έχω ντραπεί περισσότερο στη ζωή μου. Ένιωσα ότι έπρεπε να υπερασπιστώ τον τόπο μου. Τότε ήταν που κατάλαβα πως ο τόπος μου χρειάζεται υποστήριξη και αγώνα για να πείσουμε για την αλήθεια μας.

Μια άλλη δύσκολη συνθήκη ήταν το αίσθημα της ενοχής που έπρεπε να επεξεργαστούμε για όσα δεν είχαμε χάσει. Ενοχή επειδή ο διπλανός μου καταστράφηκε ολοκληρωτικά κι εγώ, συγκριτικά, δεν είχα πάθει τίποτα. Ο ένας έλεγε «εγώ έχασα το σπίτι μου», αλλά ο άλλος δεν μπορούσε να το πει, γιατί ο διπλανός του είχε χάσει τη μητέρα του. Κι εκείνος που είχε χάσει τη μητέρα του δεν μπορούσε να μιλήσει, γιατί ο διπλανός του είχε χάσει τα παιδιά του. Όλοι νιώθαμε ενοχές. Όποιος είχε χάσει κάτι που το θεωρούσε «λιγότερο» από αυτό του διπλανού του κουβαλούσε ενοχές.

-Τι θα θέλατε να γνωρίζει ο κόσμος για τους ανθρώπους που έζησαν την τραγωδία; Υπάρχει κάτι που θεωρείτε ότι δεν έχει ειπωθεί με τη δυναμική που θα έπρεπε;

Όλοι οι νεκροί είναι ίδιοι, δεν υπάρχουν διαφορετικά είδη τραγωδιών. Οι τραγωδίες έχουν πάντα -όπως είπα και προηγουμένως- έναν κοινό παρονομαστή: την έλλειψη της ατομικής ευθύνης. Αν το ψάξουμε, θα δούμε ότι διαχρονικά υπάρχει ένα παρακράτος επιτελικό, επιχειρησιακό, το οποίο επί της ουσίας συνδιαλέγεται με το κράτος και με την εξουσία, αλλά με έναν τρόπο απολύτως παθογενή. Και αν παρατηρήσουμε αυτά που συμβαίνουν, αυτό είναι που τελικά μας κυβερνά. Μας κυβερνά και θέτει τα παιδιά μας σε έναν διαρκή κίνδυνο. Όλοι έχουμε ευθύνη, δεν φταίει ένα αόρατο κράτος μόνο του. Όλοι κουβαλάμε το μερίδιό μας. Κι αν πραγματικά αναγνωρίζαμε αυτό το μερίδιο, όλα θα ήταν καλύτερα, γιατί θα μπορούσαμε έτσι να απαιτήσουμε αυτό που μας αξίζει.

Δεν μας αξίζει το μέτριο. Γιατί να μου αξίζει εμένα το μέτριο σε σχέση με τον Βέλγο, τον Ολλανδό, τον Γάλλο; Δεν λέω ότι δεν υπάρχει διαφθορά και σε άλλες χώρες, παντού υπάρχει. Αλλά ο αυτόματος μηχανισμός της συγκάλυψης που ενεργοποιείται εδώ δεν νομίζω ότι υπάρχει πουθενά αλλού.

-Η κυβέρνηση ανακοίνωσε πρόσφατα νέα μέτρα στήριξης για τους πληγέντες στο Μάτι, όπως η μηνιαία ενίσχυση των 1.700 ευρώ, οι διαγραφές οφειλών και η πλήρης υγειονομική κάλυψη. Πώς αξιολογείτε αυτά τα μέτρα;

Έτσι έπρεπε να γίνει. Δεν μπορούμε καθόλου να φανταστούμε την ταλαιπωρία που έχουν περάσει αυτοί οι άνθρωποι, ειδικά την ταλαιπωρία των εγκαυματιών, τον γολγοθά που περνάνε. Κάποιοι από αυτούς δεν θα ξαναδουλέψουν, κάποιοι άλλοι έχουν βαριά προβλήματα υγείας. Με τα μέτρα αυτά, θεωρώ ότι είναι ο τρόπος της πολιτείας να αναγνωρίσει την ευθύνη της.

-O Αλέξης Τσίπρας έκανε αναφορά στην τραγωδία στο Μάτι μέσα από το βιβλίο του «Ιθάκη». Σε ανάρτησή σας στο Facebook είχατε σχολιάσει – μεταξύ άλλων: «Ο κύριος Τσίπρας νομίζει πως στο Μάτι μπορεί να αναφέρεται με ύφος μυθιστοριογράφου βιβλίων τύπου Άρλεκιν αλλά με δραματικό τέλος». Πώς σας έκανε να αισθανθείτε αυτή η αναφορά του;

Ένιωσα ντροπή για αυτό που διάβασα. Μου έστειλαν σε φωτογραφίες τις επτά σελίδες που έγραψε ο κ. Τσίπρας για το Μάτι. Στην αρχή δεν άνοιγα τις φωτογραφίες, γιατί νόμιζα ότι είχαν σταλεί μόνο κάποιες και περίμενα να μου στείλουν και τις υπόλοιπες για να το διαβάσω όλο μαζί. Μετά κατάλαβα ότι δεν υπήρχαν άλλες, ήταν μόνο αυτές οι επτά.

Θα ήταν πολύ πιο τίμιο για τον κ. Τσίπρα, αν στο κεφάλαιο που αφορά το Μάτι είχε βάλει απλώς μια κατάμαυρη σελίδα. Δεν θα ήταν πιο ειλικρινές αυτό, από το να γράφει ότι ήταν ανίκανος να πάρει τις πληροφορίες που ήθελε από τα στελέχη και τους υπουργούς του; Τι εικόνα παρουσιάζεις; Λες ότι τους δίνεις χρόνο και ότι, αφού φύγει η κάμερα, τους λες «πείτε μου τώρα…», αλλά εκείνοι δεν σου λένε, μετά παραδέχεσαι ότι δεν υπήρχε σχέδιο διαχείρισης κρίσεων και ύστερα αναφέρεις ότι δεν υπήρχε ούτε το 112. Αν αυτό δεν είναι ομολογία ευθύνης, τότε τι είναι; Και γιατί δεν μου μιλάς για τα στελέχη σου, τα οποία συνέβαλαν σε αυτή την καταστροφή; Πιστεύεις ότι θα μπεις στη βάρκα της κάθαρσης και με επτά σελίδες ξεπέτα θα βγεις στο φως; Πού ζεις; Αυτά που γράφει δεν είναι ανάληψη ευθυνών, είναι αναγνώριση. Εξήγησέ μου γιατί τον υπαρχηγό επιχειρήσεων τον κάνεις αρχηγό 15 ημέρες μετά την τραγωδία στο Μάτι; Ζήτα μια συγγνώμη, αν θες να είσαι ειλικρινής. Μου το αφήνει σε μια λυρική περιγραφή στην οποία δεν ξέρει και τι θέλει να πει ακριβώς, δεν καταλαβαίνουμε.

Ήσουν πρωθυπουργός και γράφεις ένα βιβλίο για να αναγνωρίσεις κάποια πράγματα, να τα εξηγήσεις. Υποτίθεται ότι θέλεις να πας και παρακάτω, δεν γράφεις τα απομνημονεύματά σου. Πώς αφήνεις αυτή την εκκρεμότητα; Γράψαμε αυτές τις επτά σελίδες και καθαρίσαμε τώρα, τελειώσαμε; Εγώ θέλω επτά σελίδες για να γράψω μόνο τα ονόματα των ανθρώπων που έχουν φύγει και των εγκαυματιών.

-Πιστεύετε ότι τα κόμματα, ανάλογα με τη θέση που έχουν, πολιτικοποιούν το θέμα; Πώς δέχεστε το γεγονός της πολιτικοποίησης τέτοιων θεμάτων;

Το πιο γελοίο από όλα δεν είναι ότι τα κόμματα πολιτικοποιούν την τραγωδία, αλλά το ότι σαν πολίτες χωριζόμαστε σε στρατόπεδα. Αυτό δεν είναι το πιο γελοίο; Πιστεύουν πολλοί ότι είναι άλλο το δράμα όταν έχεις αριστερή κυβέρνηση και άλλο χρώμα έχουν τα φέρετρα όταν έχεις δεξιά κυβέρνηση. Εγώ δεν διαχωρίζω τίποτα, η τραγωδία είναι τραγωδία.

Εγώ, σαν πολίτης, τι περιμένω από τον κ. Τσίπρα, από τον κ. Μητσοτάκη, από όποιον είναι στη θέση του πρωθυπουργού; Περιμένω διαφάνεια και να πει στους εμπλεκόμενους της όποιας τραγωδίας: «Εγώ κάνω ένα βήμα πίσω, είμαι εγγυητής των θεσμών, θα λειτουργήσουν όλα τέλεια. Μπαίνουν μπροστά αυτοί που πρέπει, ώστε να ερευνηθεί σωστά το θέμα. Είναι μία έρευνα που πρέπει να γίνει και θα γίνει. Σεβαστείτε το».

Ας κάνουμε, λοιπόν, ό,τι μπορούμε ο καθένας από τη μεριά του, ας πιέσουμε σε δράσεις που πάνε τον τόπο μας μπροστά, ας μην είμαστε τόσο κολλημένοι με τα κομματικά… πραγματικά στεναχωριέμαι πάρα πολύ με αυτή την ιστορία, ότι πρέπει να δίνουμε χρώμα στις τραγωδίες. Τι χρώμα να δώσω; Είναι δυνατόν να λένε ότι το ένα έγκλημα έγινε επί Νέας Δημοκρατίας, το άλλο έγινε επί ΣΥΡΙΖΑ και γι’ αυτόν τον λόγο έχουν διαφορετική διαχείριση και διαφορετικές αντιδράσεις; Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι κάθε έγκλημα είναι έγκλημα, τέλος.

«Ήταν τελείως τυχαίο γεγονός για την κάθε οικογένεια το ποιος έζησε εκείνη την ημέρα»

Από την πλευρά της, η Μαρίνα Καρύδα, κάτοικος του Ματιού και επιζήσασα της φονικής πυρκαγιάς που έχει επιτελέσει ένα εξαιρετικά σημαντικό έργο στην περίθαλψη των εγκαυματιών της φονικής πυρκαγιάς εκείνης της ημέρας – και όχι μόνο, μιλά για τη δική της εμπειρία.

-Πού βρισκόσασταν στις 23 Ιουλίου του 2018;

Ήμουν στο σπίτι μου, στο Μάτι. Στις 18:20, όταν άρχισε να γίνεται η ατμόσφαιρα αποπνικτική από τον καπνό, είπαμε να φύγουμε από το σπίτι, απλώς προληπτικά. Από τις 17:30 καίγονταν άνθρωποι και εμείς δεν είχαμε καταλάβει τίποτα, λόγω της έλλειψης ενημέρωσης. Οπότε, όταν είδαμε τις φλόγες και τρέχαμε να σωθούμε, δεν ξέραμε προς τα πού υπάρχει φωτιά και πηγαίναμε εκεί όπου ήταν και άλλοι άνθρωποι, που καίγονταν. Δεν υπήρχε ενημέρωση για την ασφαλή διαφυγή μας. Ήταν τελείως τυχαίο γεγονός για την κάθε οικογένεια το ποιος έζησε εκείνη την ημέρα… Εκείνη την ημέρα ρίξαμε όλοι από μια ζαριά σε σχέση με το πού στρίψαμε: αν έστριβες αριστερά ζούσες, αν έστριβες δεξιά καιγόσουν.

Σκεφτείτε ότι, όταν εγώ μπήκα στο αυτοκίνητο για να φύγω «προληπτικά», είδα τα δύο σπίτια πριν από το δικό μου να καίγονται. Αλλά μέσα στο σπίτι μου δεν είχα καταλάβει τίποτα, δεν είχαμε ακούσει σειρήνες, δεν είχαμε ακούσει κάτι το οποίο να μας κάνει να θορυβηθούμε και να ανησυχήσουμε. Η κόρη μου εγκλωβίστηκε στις φλόγες, από τύχη κατάφερε να κάνει αναστροφή με το αυτοκίνητό της και να έρθει προς το σημείο που ήμουν και εγώ, δηλαδή προς τη Νέα Μάκρη.

-Πώς μπήκατε στη ζωή των εγκαυματιών;

Μία μερίδα κατοίκων ασχολήθηκαν με την αποκατάσταση εθελοντικά μετά τη φωτιά και κάποιοι, προς τον Σεπτέμβριο πια, άρχισαν να ψάξουν τους εγκαυματίες και κάπως έτσι ενεπλάκην και εγώ. Με αφορμή μία δωρεά από την Αυστραλία που έπρεπε να βρούμε όλους τους εγκαυματίες, ξεκίνησα να ασχολούμαι με αυτό. Όταν τους βρήκαμε πια, άρχισαν να μας λένε τι ακριβώς χρειάζονται και προέκυψαν διάφορες ανάγκες, οι οποίες δεν καλύπτονταν από το κράτος τότε, για παράδειγμα, τα πιεστικά ενδύματα που χρειάζονταν, οι κρέμες. Οι εθελοντές που ασχοληθήκαμε με τους εγκαυματίες αρχίσαμε να προσπαθούμε σε συναντήσεις με τον τότε υπουργείο Υγείας, ώστε να καλύψουμε αυτές τις ανάγκες και το υπουργείο μάς έφερε σε επαφή με το ίδρυμα Λάτση, για να καλύψει αυτά που χρειαζόμασταν.

Τα ιδρύματα, όμως, κάποια στιγμή σταματούν τη χρηματοδότηση, αλλά εμείς συνεχίσαμε να αγωνιζόμαστε, γιατί οι ανάγκες των ανθρώπων αυτών είναι εφ’ όρου ζωής. Έτσι, περάσαμε επί Κικίλια ένα νομοσχέδιο με το οποίο καλύπτονταν από το ΕΟΠΠΥ αυτά που χρειάζονταν οι εγκαυματίες από δασικές πυρκαγιές, συμπεριλαμβανομένων οποιωνδήποτε δασικών πυρκαγιών από τότε, δηλαδή από το 2020. Στην πορεία, το 2022, διεκδικήσαμε το νομοσχέδιο «Γιατρός για Όλους» να αφορά όλους τους εγκαυματίες στην Ελλάδα, ανεξαρτήτου αιτίας. Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος που θα καεί από ατύχημα στο σπίτι, που είναι και περισσότερες αιτίες εγκαυμάτων, θα έπρεπε και εκείνος να δικαιούται αυτού του είδους την περίθαλψη, που είναι πολύ σημαντική για τον εγκαυματία.

Με την υποστήριξη του Ιδρύματος Λάτση, που τότε μας βοήθησε ως προς το εθελοντικό μας κομμάτι, δημιουργήσαμε και μια οργάνωση υποστήριξης εγκαυματιών, που λέγεται «Salvia Burn Association», με την οποία ασχολούμαστε γενικά πλέον με εγκαυματίες στην Ελλάδα. Είμαστε η γραμμή επικοινωνίας του ασθενή, δηλαδή αν δεν μπορεί κάποιος να βρει τον γιατρό του, είμαστε αυτοί με τους οποίους μπορεί να μιλάει κάθε μέρα όλη μέρα, κάτι που δεν μπορεί να το κάνει με έναν γιατρό δημόσιου νοσοκομείου.

Επίσης, έχουμε θεσπίσει την Πανελλήνια Ημέρα Πρόληψης Εγκαυμάτων που είναι στις 16 Δεκεμβρίου. Δεν υπήρχε τέτοια ημέρα αναφοράς στην Ελλάδα και είναι πολύ σημαντικό, ώστε να μπορούμε να μιλάμε και για την πρόληψη.

–Πώς αξιολογείτε τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση πριν από λίγες ημέρες για τους πληγέντες της πυρκαγιάς;

Οι εγκαυματίες στο Μάτι δεν στερήθηκαν την πλήρη υγειονομική κάλυψη, είτε γιατί την κάλυψε το Ίδρυμα Λάτση αρχικά, είτε γιατί την κάλυψε το κράτος στη συνέχεια. Αυτό που στερήθηκαν οι εγκαυματίες στο Μάτι και που η κυβέρνηση όφειλε πλέον να το κάνει για την ισονομία των πολιτών, ήταν κάποια μέτρα που πάρθηκαν με αφορμή την τραγωδία στα Τέμπη.

Η οικονομική στήριξη στους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών δόθηκε από την πρώτη στιγμή και όχι επτά χρόνια μετά που δίνεται στους ανθρώπους που έζησαν την καταστροφή στο Μάτι. Ένα παράδειγμα είναι ότι στους ανθρώπους που επλήγησαν από το δυστύχημα στα Τέμπη αναγνωρίστηκε η δυνατότητα αποκατάστασης στο εξωτερικό, η επιλογή κέντρου αποκατάστασης εκτός Ελλάδας, καθώς και η πρόσβαση σε ιδιωτικές χειρουργικές επεμβάσεις. Αντίθετα, οι εγκαυματίες από το Μάτι δεν είχαν αυτές τις παροχές. Δυστυχώς, τα μέτρα αυτά άργησαν να ληφθούν, παρότι υπήρχε ήδη το δεδικασμένο ότι όσα συνέβησαν αποτελούσαν ευθύνη του κράτους.

Παρ’ όλα αυτά, οφείλω να πω ότι η ορατότητα των αναγκών έγινε αποδεκτή από το 2021 και μετά. Μετά το 2019 που έγινε το πρώτο μητρώο εγκαυματιών. Δεν είναι κομματική τοποθέτηση, αλλά είναι η αλήθεια.

-Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να στείλετε;

Δεν είναι δυνατό ως κοινωνία να διαχωρίζουμε θύματα και καταστάσεις ανάλογα με τις κομματικές μας προτιμήσεις. Η τραγωδία είναι τραγωδία. Έχουμε υποστεί τρελό μπούλινγκ όσοι μιλάμε για το Μάτι και αυτό είναι κάτι το οποίο μας έχει πληγώσει όλους. Έχουμε τόσες τραγικές καταστάσεις στο Μάτι: ομαδικό τάφο, αταυτοποίητες σορούς, το επόμενο πρωί της τραγωδίας ήρθαν και μάζεψαν τα καμένα αυτοκίνητα χωρίς καν να ψάξουν για σορούς μέσα, δεν τηρήθηκε κανένα πρωτόκολλο…

Δεν μπορεί να κάνουν λόγο για μπάζωμα στα Τέμπη, τη στιγμή που δεν δέχονται ότι έγινε μπάζωμα και συγκάλυψη και στο Μάτι. Όλα αυτά για τα οποία φωνάζουν οι άνθρωποι για τα Τέμπη και νομίζουν ότι έχουν γίνει τώρα για πρώτη φορά και ότι είναι πρωτοφανή, αυτά ακριβώς έχουν γίνει και έχουν ξαναγίνει.