Μετά την περσινή μεγάλη επιτυχία και τα συνεχόμενα sold out, η παράσταση Nomsferartu επιστρέφει, αυτή τη φορά στο Θέατρο 104. Βασισμένη σε μία από τις πιο εμβληματικές ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου τρόμου: το Nosferatu του Φ. Β. Μουρνάου, γυρισμένο το 1922, που άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στον μύθο των βρικολάκων.
Τη σκηνοθεσία και το σενάριο υπογράφει ο Johnny O, ο οποίος διασκευάζει τον γνωστό μύθο, παρουσιάζοντας τη δική του εκδοχή με τη μορφή μιας μαύρης κωμωδίας, εμπνευσμένης από την αισθητική και τον ρυθμό του βωβού κινηματογράφου.
Με αφορμή την παράσταση Nomsferartu, μιλήσαμε με έναν εκ των πρωταγωνιστών, τον ηθοποιό Γιώργο Ντούση.
– To «Nomsferatu» συνεχίζεται για 2η σεζόν στο Θέατρο 104. Γιατί πιστεύεις ότι η παράσταση κέρδισε το κοινό;
Γιατί είναι μια παράσταση που δεν μοιάζει με τις άλλες. Παίζει με το κλασικό στοιχείο του τρόμου, αλλά το κάνει με χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Δε παίρνει τον εαυτό της πολύ σοβαρά. Ο κόσμος γελάει, διασκεδάζει, και μπαίνει σε μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που θυμίζει παλιό σινεμά. Και είναι και το θέμα της που νομίζω όλους μας ιντριγκάρει το σκοτάδι, τα πλάσματά του, το κακό κτλ. Νομίζω ότι όλα αυτά έκαναν τους θεατές να την αγαπήσουν.
– Ποιος είναι ο ρόλος που υποδύεσαι στην παράσταση; Πώς τον περιγράφεις με δύο λέξεις;
Παίζω τον Τζόναθαν, τον εραστή της Μίνα και αντίπαλο δέος του Νοσφεράτου. Όποιος έχει δει την ταινία ή έχει διαβάσει το βιβλίο τον θυμάται. Ο δικός μου Τζόναθαν έχει ρομαντισμό, μια αφέλεια θα έλεγα αλλά και πάθος και αγωνία, βρίσκεται συνέχεια σε οριακές καταστάσεις συχνά τραγελαφικές και τραγικές για αυτόν.
– Η παράσταση είναι μια μαύρη κωμωδία στο στιλ του βωβού κινηματογράφου, με προβολές, έντονη κινησιολογία και ελάχιστο λόγο. Πώς επηρέασε τον τρόπο που ερμήνευσες τον χαρακτήρα σου αυτή η μορφή;
Στο σύστημα αυτό πρέπει να αναπτύξεις άλλους εκφραστικούς και αφηγηματικούς τρόπους. Να δουλέψεις το σώμα και την έκφραση με διαφορετικό τρόπο. Επειδή λέξεις δεν υπάρχουν, όλα πρέπει να περάσουν μέσα από την κίνηση, το βλέμμα, την ενέργεια. Σαν να «μιλάς» χωρίς να μιλάς. Αυτό είναι πρόκληση και παιχνίδι ταυτόχρονα. Βέβαια έχοντας τον Johnny O μαζί, έχεις έναν οδηγό πολύ έμπειρο στη γλώσσα αυτή που δε θα σε αφήσει να χαθείς στις λεπτομέρειες και στη φλυαρία.
– Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζει ένας καλλιτέχνης στην Ελλάδα του 2025;
Η μεγαλύτερη δυσκολία είναι η ανασφάλεια. Δεν ξέρεις ποτέ τι θα φέρει η επόμενη μέρα – οικονομικά, επαγγελματικά, δημιουργικά. Η κρίση έχει αφήσει βαθιά σημάδια και πολλές αποφάσεις τις πολιτείας έχουν κάνει τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα. Οι καλλιτέχνες δουλεύουμε συχνά σε συνθήκες που δεν είναι αξιοπρεπείς: αμοιβές χαμηλές, απουσία συμβάσεων, έλλειψη στήριξης από την Πολιτεία. Για να κλείσω όμως θετικά θα έλεγα ότι όλα αυτά τα στρεβλά που συμβαίνουν στο χώρο μας και όχι μόνο σε αυτόν, σε αναγκάζουν να βρεις δύναμη και τρόπους να συνεχίσεις. Κι ίσως, μέσα από αυτές τις δυσκολίες, να γεννιέται και κάτι πιο ειλικρινές και δυνατό.
– Υπάρχει κάποια φράση από σενάριο, θεατρικό έργο ή βιβλίο που άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο βλέπεις τον κόσμο;
Αν με ρωτούσες για ένα ολόκληρο βιβλίο θα σου απαντούσα σίγουρα το «Στον κήπο του Επίκουρου» του Γιάλομ, γιατί όντως αυτό με βοήθησε πραγματικά να δω τον κόσμο και έμενα μέσα σε αυτόν διαφορετικά. Νομίζω ότι όλοι πρέπει να αναμετρηθούν με αυτό το βιβλίο κάποια στιγμή στη ζωή τους. Με ρωτάς όμως για φράση. Ξεφύλλιζα λοιπόν πρόσφατα κάποια από τα ποιήματα του αγαπημένου μου Μπρεχτ και έπεσα σε αυτό το ανατριχιαστικά επίκαιρο απόσπασμα που με βύθισε σε σκέψεις τελικά με το πόσο και αν έχουμε προχωρήσει σαν κοινωνίες και σαν όντα. Λέει λοιπόν ο ποιητής:
«Τι εποχές είναι αυτές, όταν
Το να μιλάς για δέντρα είναι σχεδόν έγκλημα
Επειδή υπονοεί σιωπή για τόσες φρικαλεότητες;
Όταν ο άντρας εκεί πέρα που διασχίζει ήρεμα τον δρόμο
Είναι ήδη ίσως έξω από την εμβέλεια του φίλου του
Ποιοι είναι σε ανάγκη;
Μου λένε: Φάε και πιες! Να χαίρεσαι που τα έχεις!
Αλλά πώς μπορώ να φάω και να πιω αν αρπάζω αυτό που τρώω
Από τους πεινασμένους
Και αν το ποτήρι μου με το νερό ανήκει σε κάποιον που πεθαίνει από δίψα;
Κι όμως τρώω και πίνω.»
Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου
Τι είναι αυτό που κάνει μια σκιά να σέρνεται στους δρόμους, να σκαρφαλώνει στους τοίχους και να γεμίζει με ποντίκια μια κατά τα άλλα ήσυχη πόλη; Ποιος την καλεί και γιατί οι άνθρωποι παραδίδουν την ψυχή τους σε αυτήν; Ο μυστηριώδης Κόμης Όρλοκ, απομονωμένος στον πύργο του, είναι αυτή η ανατριχιαστική σκιά. Μια σκοτεινή παρουσία που κινείται ελεύθερα, διατάζει, υποτάσσει και προκαλεί τρόμο αλλά και ακατανίκητη γοητεία. Θα καταφέρει η αγνή ψυχή της Μίνα, το αντικείμενο του πόθου του, να σώσει τον κόσμο; Ή μήπως όλοι θα μετατραπούν σε μικρά τρωκτικά και θα αλληλοφαγωθούν;
Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία – Σενάριο: Johnny O
Καλλιτεχνική επιμέλεια: Αλέξης Βιδαλάκης
Σχεδιασμός και δημιουργία προβολών: Γιάννης Καραπιπερίδης
Μουσική επιμέλεια: Johnny O
Φωτογραφίες: Eleftheria IKE
Υπεύθυνη επικοινωνίας παράστασης: Γιώτα Δημητριάδη
Παραγωγή: Μ productions
Παίζουν: Johnny O, Γιώργος Ντούσης, Μαρία Μπαλούτσου, Εύη Κολιούλη, Χριστίνα Δενδρινού και Θανάσης Μεγαλόπουλος.
Πρεμιέρα: Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2025
Παραστάσεις: Τετάρτη & Πέμπτη στις 21:00
Διάρκεια: 70’
Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ κανονικό, 12 ευρώ φοιτητικό και ομαδικό, 7 ευρώ ατέλεια, και ανέργων/ Προσφορά Προπώλησης 10 ευρώ
Προπώληση: More.com
Τοποθεσία: Θέατρο 104 Ευμολπιδών 41, Αθήνα
Τηλ.: 210 3455020
