«Όταν πατήθηκε το κουμπί πανικού, έπρεπε να επέμβω». Θα περίμενε κανείς αυτή τη φράση να ειπωθεί από έναν φρουρό ασφαλείας ή έναν αστυνομικό. Αντίθετα, ανήκει στην Κρίσταλ Γκάλτρι, πρώην «μαντάμ» σε έναν νόμιμο οίκο ανοχής στη Μελβούρνη, όπως αναφέρει η nypost.
Η Γκάλτρι, που πλέον δηλώνει επιτυχημένη δημιουργός στο OnlyFans, αποφάσισε να μιλήσει ανοιχτά για τον χρόνο που πέρασε στον κόσμο της νόμιμης σεξουαλικής εργασίας, προσφέροντας μία αληθινή, ανθρώπινη ματιά σε έναν χώρο που συχνά παραμένει παρεξηγημένος και καλυμμένος από σκιές και στερεότυπα.
Η είσοδός της στον χώρο αυτό δεν ήταν προσχεδιασμένη. Στη διάρκεια της πανδημίας, όπως τόσοι άλλοι, βρέθηκε χωρίς δουλειά και χωρίς εισόδημα, όπως λέει η ίδια. Ένα βράδυ, γνώρισε έναν διοργανωτή εκδηλώσεων που της πρότεινε “δουλειά με μετρητά”, ζητώντας της μόνο να φορέσει μαύρα και να δείχνει «ευπαρουσίαστη».
Η Γκάλτρι έμαθε μόλις έφτασε στο χώρο ότι επρόκειτο για πόστο σε οίκο ανοχής — αρχικά ως door girl, αργότερα ως «μαντάμ». Η εκπαίδευση ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. «Με πέταξαν στα βαθιά με ένα πρόχειρο brief», περιγράφει.
Τα σκοτεινά μυστικά του επαγγέλματος
Κάθε βραδιά ήταν και μια νέα εμπειρία. Η βάρδιά της ξεκινούσε με την υποδοχή πελατών και τη μεταφορά τους στο “intro room”, έναν χώρο όπου οι εργαζόμενες παρουσιάζονταν μία-μία, ώστε ο πελάτης να διαλέξει.
Η Γκάλτρι λειτουργούσε σαν ενδιάμεσος. Συχνά διαπραγματευόταν υπηρεσίες, διάρκεια και αμοιβές, καθώς οι πελάτες ένιωθαν πιο άνετα να μιλήσουν μαζί της αντί με τις ίδιες τις εργαζόμενες.
Αφού ολοκληρωνόταν η επιλογή, η «μαντάμ» συγκέντρωνε την πληρωμή, ενημέρωνε την εργαζόμενη και φρόντιζε για την ασφάλεια, τον εξοπλισμό και τη γενική επίβλεψη.
Οι κανόνες στο χώρο ήταν αυστηροί. Αν κάποιος πελάτης παραβίαζε συμφωνημένες υπηρεσίες, αρνούνταν τη χρήση προφυλακτικού ή ξεπερνούσε τα όρια, υπήρχε το περιβόητο κουμπί πανικού (panic button).
«Τότε έμπαινα εγώ στο δωμάτιο και διέκοπτα το session», λέει. Κι αν ο πελάτης δεν συμμορφωνόταν; «Φώναζα τις υπόλοιπες κοπέλες. Δεν υπάρχει πιο τρομακτικό πράγμα από μια ομάδα θυμωμένων σεξεργατριών».
Παρόλο που η εικόνα θυμίζει κινηματογραφικό σκηνικό, η Γκάλτρι δηλώνει πως ποτέ δεν ένιωσε πραγματικά απειλή — το αντίθετο: «Ήμασταν ένα ισχυρό, δεμένο γυναικείο περιβάλλον. Το θέμα ήταν η ασφάλεια και η υποστήριξη».
Οι πελάτες-έκπληξη
Η Κρίσταλ έμεινε έκπληκτη με το ποιοι περνούσαν την πόρτα του οίκου. Όχι, δεν ήταν «περιθωριακοί» ή παραβατικοί τύποι. Αντιθέτως: υψηλόβαθμα στελέχη, παντρεμένοι άνδρες, επιχειρηματίες, πελάτες-έκπληξη όπως τους χαρακτηρίζει.
Πολλοί εξ αυτών ζητούσαν κυριαρχικές υπηρεσίες, εξευτελιστικά σενάρια ή φαντασιώσεις «εκβιασμού» — προσφέροντας ακόμα και το τηλέφωνο της γυναίκας τους ως «υλικό».
«Ήθελαν να νιώσουν αδύναμοι, να παραδοθούν. Όταν η ζωή σου είναι γεμάτη εξουσία, αυτό που σε ελκύει είναι να την αποποιηθείς», εξηγεί. Κάποιοι ζητούσαν να φορούν κολάρα, να σέρνονται με λουρί ή να ντύνονται με γυναικεία ρούχα. Άλλοι είχαν ακόμη πιο… καυτά αιτήματα.
Πίσω από όλα αυτά, όμως, η Κρίσταλ διακρίνει μια κοινή ανάγκη: ανθρώπινη επαφή. «Το σεξ ήταν η αφορμή. Αυτό που αναζητούσαν ήταν η τρυφερότητα, η αποδοχή, η σύνδεση χωρίς κρίση ή προσδοκίες».
Η σεξουαλική εργασία είναι νόμιμη στην Αυστραλία, υπό αυστηρές προδιαγραφές. Οι έλεγχοι από την υγειονομική και δημοτική αρχή είναι τακτικοί και αυστηροί. Παρ’ όλα αυτά, η σκιά της παρανομίας παραμένει. Η Γκάλτρι αναφέρει πως συχνά έβλεπε πελάτες με εμφανή σύνδεση με συμμορίες μηχανόβιων – χωρίς να εμπλέκονται άμεσα, αλλά λειτουργώντας στο παρασκήνιο.
«Ήταν μια πραγματικότητα που μαθαίνεις απλώς να την αποδέχεσαι».
