Καταδικασμένη να ζει στο μεταίχμιο. Σε μία γραμμή που οριοθετούσε το τίποτα και το πουθενά. Στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα, η πόλη του Ζάαρμπρικεν βρέθηκε δύο φορές να έχει με τη βία αποχωριστεί την “μητέρα” Γερμανία. Αμφότερες ήταν μετά τη λήξη των Παγκοσμίων Πολέμων. Αρχικά για 15 χρόνια (1920-’35) οι Σύμμαχοι την κατέστησαν ελεγχόμενη περιοχή (Περιοχή του Ζάαρ Μπαζίν) και στη συνέχεια για 11 χρόνια (1947-’56) ως Προτεκτοράτο του Ζάαρ. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η ομάδα της πόλης, η ομώνυμη Ζάαρμπρικεν, ξέμεινε χωρίς να θέλει να… παίξει κανείς μαζί της.
Καθώς λοιπόν το βράδυ της Τρίτης ο Ντάνιελ Μπατς έπιανε πέντε πέναλτι (1 στην κανονική διάρκεια, 4 στη διαδικασία) και έβλεπε το όνομά του να κάνει τον γύρο του κόσμου, κάνοντας την Ζάαρμπρικεν το πρώτο club 4ης κατηγορίας που φτάνει στα ημιτελικά του γερμανικού Κυπέλλου, η ιδιαίτερη ιστορία του συλλόγου εμφανιζόταν στο προσκήνιο. Πρόκειται για την αφήγηση μίας ομάδας που έμεινε χωρίς πατρίδα και δίχως ένα πρωτάθλημα που να μπορεί να συμμετάσχει. Μίας ομάδας άγνωστης που όμως τόσο ισχυρής, ώστε εκείνη την εποχή να ρίχνει τεσσάρες σε Λίβερπουλ, Ρεάλ Μαδρίτης και Μίλαν.
Μετά την ήττα των Ναζί λοιπόν, το Προτεκτοράτο του Ζάαρ βρέθηκε απομονωμένο και ποδοσφαιρικά, αλλά ελεγχόταν ουσιαστικά από τη Γαλλία. Στο γερμανικό πρωτάθλημα δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής, αλλά ούτε στο γαλλικό ήταν καλοδεχούμενη. Ο θρυλικός Ζιλ Ριμέ, ο άνθρωπος που γέννησε το Παγκόσμιο Κύπελλο, εντυπωσιασμένος από το παιχνίδι της Ζάαρμπρικεν, την οποία είχε δει σε κάποια φιλικά, εισηγήθηκε να ενταχθεί στη Ligue2. Ωστόσο, οι ομάδες της επαρχίας της Αλσατίας και Λωραίνης που μόλις είχαν επιστρέψει σε γαλλικό έλεγχο έπειτα από γερμανική κατοχή, έθεσαν βέτο και η Ζάαρμπρικεν αποβλήθηκε.
Κάπως έτσι άρχισε να περιοδεύει ανά την Ευρώπη και να δίνει σπουδαία φιλικά παιχνίδια. Το 1950 βρέθηκε στο “Ανφιλντ”, όπου διέλυσε με 1-4 τη Λίβερπουλ. Την αμέσως επόμενη χρονιά κλήθηκε στο ολοκαίνουργιο “Τσαμαρτίν” (η oνομασία πριν το Σαντιάγο Μπερναμπέου), όπου έδωσε ένα εκπληκτικό ρεσιτάλ με το 0-4 επί της Ρεάλ Μαδρίτης. Ωστόσο, αν και σε συλλογικό επίπεδο η Ζάαρμπρικεν δεν ανήκε σε κάπου πρωτάθλημα, το Προτεκτοράτο είχε αντιπροσωπευτικό συγκρότημα (σ.σ.: και οι 11 παίκτες ανήκαν στη Ζάαρμπρικεν), το οποίο εντάχθηκε στη FIFA και έπαιξε προκριματικά για το Μουντιάλ του 1954. Μάλιστα άγγιξε την πρόκριση, παίζοντας τελευταίο ματς με την “μητέρα” Δυτική Γερμανία. Τελικά πέρασε εκείνη και μετέπειτα κατέκτησε και τον παγκόσμιο τίτλο. Εκλέκτορας στο Προτεκτοράτο ήταν ο Χέλμουτ Σεν, ο προπονητής που οδήγησε τη Δυτική Γερμανία στην κατάκτηση του Μουντιάλ του 1974.
Ακόμα και χωρίς πρωτάθλημα πάντως, η UEFA έδωσε στη Ζάαρμπρικεν το δικαίωμα να αγωνιστεί στο πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών της ιστορίας. Τη σεζόν 1955-’56 λοιπόν κλήθηκε στη φάση των “16” να αντιμετωπίσει τη μεγάλη Μίλαν των τριών Σουηδών (Γκούναρ, Λίντχολμ, Νόρνταλ) και του θρυλικού Σκιαφίνο. Το απίστευτο ήταν ότι στο Μιλάνο ενώ έχανε 3-1, το γύρισε σε 3-4, αν και στη ρεβάνς ηττήθηκε 1-4 και έμεινε εκτός.
Την 1η Ιανουαρίου του 1957 και έπειτα από δημοψήφισμα, το Ζάαρ έπαψε να είναι Προτεκτοράτο και επέλεξε την ενσωμάτωσή του στη Δυτική Γερμανία. Αυτό σήμαινε ότι και η Ζάαρμπρικεν θα είχε πλέον αντιπάλους για να κοντράρεται. Και κάπως έτσι φτάσαμε στη δική μας εποχή, με το ξεχασμένο αυτό club να φτάνει για τέταρτη φορά σε ημιτελικά Κυπέλλου (1957, 1958, 1985) και να θυμίζει σε όλον τον κόσμο ότι κάποτε υπήρξε μία σπουδαία ομάδα χωρίς πατρίδα, που δεν έπαιζε κανείς μαζί της…
Πηγή: gazzetta.gr
