«Ο κόσμος πάντα μπορεί να γίνει ένα καλύτερο μέρος. Ο Ελίας Περέιρα, ο νεαρός της κατηγορίας του 99 που νίκησε τη λευχαιμία, υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με τη Σαν Λορέντσο μέχρι τον Ιούνιο του 2021». Η σημερινή ανακοίνωση συμβολαίου της «Ciclon» είχε κάτι το διαφορετικό. Ένας άντρας και μια γυναίκα ντυμένοι στα μαύρα περίμεναν τον νεαρό αμυντικό μέσο. Και όταν τελείωσαν οι φωτογραφίες, ξέσπασαν όλοι μαζί σε κλάματα. Όχι λύπης, αλλά λύτρωσης. H γυναίκα με τα μαύρα ήταν η ίδια που πέντε χρόνια πριν κρατούσε με δυσκολία τα δάκρυα στο τρένο, όταν πήγαινε μαζί με το γιο της στο νοσοκομείο και έβλεπε το αεράκι που έμπαινε από το παράθυρο να κάνει τα μαλλιά του να πέφτουν. Απόρροια της χημειοθεραπείας. Ο άντρας δούλευε 15ωρα καθημερινά, προκειμένου να συγκεντρώνει χρήματα για τους γιατρούς. Ο μικρός Ελίας ήταν 13 χρονών, όμως ένιωθε διαφορετικά από τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του. Άρρωστος, αδύναμος, δεν μπορούσε ούτε να πάει στο σχολείο. Δεν ήθελε να φάει τίποτα. Η πρώτη διάγνωση έκανε λόγο για παρωτίτιδα, του συστήθηκε θεραπεία και προσοχή, αλλά μάταια. Η κατάσταση της υγεία του δεν βελτιωνόταν. Οι γονείς του πήραν τότε την απόφαση να τον πάνε στο νοσοκομείο Γκαραάν για να υποβληθεί σε πιο αναλυτικές εξετάσεις. Ξαφνικά, τον έβαλαν σε φορείο και του τοποθέτησαν ορό. Τα φάρμακα που περνούσαν στον οργανισμό του τον εξασθένισαν, δεν μπορούσε να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά. Κάποια στιγμή κατάφερε να ξυπνήσει και είδε τους γονείς του να κλαίνε στο πλάι του. Του είπαν ότι έχει μια ασθένεια και υποβάλλεται σε χημειοθεραπεία, η οποία τον κάνει να αισθάνεται εξαντλημένος. Όταν έμαθε ότι έχει λευχαιμία, η πρώτη ερώτηση που έκανε δεν ήταν αν θα ζήσει, πόσο θα ζήσει, ή τι επιπτώσεις θα έχει η χημειοθεραπεία. «Θα μπορέσω να ξαναπαίξω ποδόσφαιρο;», είπε αφοπλιστικά, έχοντας, χωρίς να το ξέρει, βρει τη δική του σταθερά σε όλη αυτό το δύσβατο μονοπάτι που βρισκόταν μπροστά του. Έμεινε μέσα για επτά ημέρες και μετά πηγαινοερχόταν με το τρένο, δύο φορές την εβδομάδα, μαζί με κάποιον δικό του, για να κάνει την θεραπεία. Δεν μπορούσε να μείνει μέσα λόγω της μεγάλης αναμονής που υπήρχε. Αμάξι δεν είχαν, οπότε μοναδικός τρόπος ήταν το τρένο. Κάθε μέρα, σχεδόν τρεις ώρες στο βαγόνι. Η επιστροφή, μετά την εξάντληση, ήταν η χειρότερη. Μέσα στο νοσοκομείο όμως ο Περέιρα γνώρισε έναν διαφορετικό κόσμο, που σημαδεύει για πάντα την προσωπικότητα ενός παιδιού στην εύπλαστη ηλικία των 13. «Είναι σκληρό να βλέπεις παιδιά 5 ετών να περνούν την χημειοθεραπεία. Με πονούσε πολύ που τα έβλεπα να υποφέρουν, να παρακαλούν να μην τους βάλουν άλλα φάρμακα. Με πονούσε να τα βλέπω χωρίς μαλλιά. Μετά κατάλαβα ότι ήταν από τη χημειοθεραπεία και ότι εγώ ήμουν ίδιος μαζί τους. Ένα από τα πράγματα που θυμάμαι περισσότερο είναι να ξυπνάω το πρωί και να βλέπω το μαξιλάρι μου γεμάτο μαλλιά. Αυτό με σκότωνε», δήλωνε πριν από λίγο καιρό σε συνέντευξή του στο infobae. H μπάλα ήταν το μοναδικό πράγμα που βοηθούσε το μυαλό του να καθαρίσει. Παρότι σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να ζορίζεται και ενώ η μητέρα του ούρλιαζε, εκείνος το έσκαγε με τους φίλους του για να παίξει ποδόσφαιρο. Καταλάβαινε ότι ο οργανισμός του πάσχιζε, όμως δεν το έβαζε κάτω. «Ήξερα ότι θα επιστρέψω στο ποδόσφαιρο», έλεγε. Μέσα στο νοσοκομείο γνώρισε ένα παιδί που έγινε φίλος του και από ένα σημείο και μετά ξεκίνησαν να παίζουν μπάλα μέσα στο χώρο του νοσοκομείου. Ήταν η δική τους απόδραση. Και στο πλευρό του βρισκόταν η Σαν Λορέντσο. Έκανε εκστρατεία και αγώνες για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένεια, ενώ η φανέλα που του έδωσε τότε ο 36χρονος πια Λεάντρο Ρομανιόλι, κοσμεί ακόμα το δωμάτιό του. Η ευχή να φορέσει και ο ίδιος κάποια στιγμή τα αθουλγράνα κάνοντας αυτό που αγαπάει περισσότερο, να παίζει ποδόσφαιρο, τον βοήθησε να μην παρατήσει τη μάχη. Από τα οκτώ του στην Σαν Λορέντσο, η περιπέτειά του είχε ως αποτέλεσμα να μείνει περίπου δύο χρόνια εκτός γηπέδων. Επέστρεψε όμως. Δυνατότερος. «Αν έκλαιγα; Ναι, όταν ήμουν σπίτι, στο κρεβάτι. Αναρωτιόμουν γιατί συμβαίνει σε εμένα, αν έκανα ποτέ κάτι κακό. Περνάς άσχημες στιγμές, στο νοσοκομείο κλαις επειδή είσαι χάλια, το κάνεις μαζί με τους γονείς σου, κάποιες φορές διαμαρτύρεσαι στον Θεό», τονίζει. Ο Ελίας όμως ήταν από αυτούς που τα κατάφεραν. Επέστρεψε στα γήπεδα και όπως λένε οι Αργεντινοί, ήταν διαφορετικός. Το μάτι του είχε μια αλλιώτικη λάμψη. Φέτος ξεκίνησε προπονήσεις με την πρώτη ομάδα, ενώ το Σεπτέμβριο έπαιξε σε ένα φιλικό με την Ιντεπενδιέντε. Κλήθηκε παράλληλα στην εθνική Κ-20 και βρήκε την ευκαιρία σε μια προπόνηση να συναντήσει τον Μέσι. Όλα έδειχναν να έχουν πάρει το δρόμο τους. Στις 12/12 υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με την «Ciclon». Έκλαψε ξανά, όμως τα δάκρυα ήταν διαφορετικά… Πηγή: gazzetta.gr