Με μια μακροσκελή ανάρτησή του στα social media, ο δημοσιογράφος Προκόπης Δούκας, δίνει διευκρινίσεις για την ανάρτησή του για το εμβληματικό «The Wall» των Pink Floyd, η οποία προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων.
«Το δε Wall, με τα αντιδραστικά “We don’t need no education” συνέβαλε τα μάλα στην αμορφωσιά των τελευταίων δεκαετιών» έγραψε πριν από λίγες ημέρες δημοσιογράφος.
Όπως εξηγεί σήμερα, τα συγκεκριμένα tweets ήταν «βιαστικά, κακοδιατυπωμένα και προβοκατόρικα». «Mea culpa» παραδέχεται, λέγοντας πάντως ότι έσπευσε το σύστημα να τον κατασπαράξει, αγνοώντας τι πραγματικά εννοούσε.
«Αυτό που τους απασχολεί είναι να μην υπάρχει στην ΕΡΤ μια φωνή σαν τη δική μου, να φτιάξουν χαρακώματα, να στοχοποιήσουν “εχθρούς” και να τους κυνηγάνε, διατηρώντας έτσι τον λόγο ύπαρξης τους» γράφει μεταξύ άλλων ο δημοσιογράφος.
«Φυσικά, ΔΕΝ έγραψα οτι το “Wall” φταίει (αποκλειστικά κιόλας) για την αμορφωσιά των τελευταίων δεκαετιών. Κανένα καλλιτεχνικό έργο δεν μπορεί να φέρει αυτή τη βαριά ευθύνη, είτε από μόνο του, είτε μαζί με άλλα» προσθέτει ο δημοσιογράφος και καταλήγει: «Σαράντα πέντε χρόνια μετά, ο Waters αποδεικνύει καθημερινά οτι δεν είναι ένας “ασυμβίβαστος καλλιτέχνης”, αλλά κάποιος, που δεν μπορείς να του δώσεις συγχωροχάρτι».
Η ανάρτηση του Προκόπη Δούκα:
Είπα κι εγώ να τρολάρω έναν ανεκδιήγητο τύπο στο twitter, που έκανε μια ανοίκεια σύγκριση μεταξύ του Roger Waters των Pink Floyd και του Διονύση Σαββόπουλου, ότι και καλά ο ένας παραμένει ασυμβίβαστος και στην πλευρά των αδικημένων, μετά το “ανυπέρβλητο The Wall”, ενώ ο άλλος γλείφει τόσα χρόνια “κατουρημένες ποδιές της εξουσίας”. Κι έτσι, μέσα στη ραστώνη των διακοπών έγραψα 2-3 tweet, βιαστικά, κακοδιατυπωμένα και προβοκατόρικα.
Mea culpa, το παραδέχομαι. Το σύστημα των “αντισυστημικών” δεν έχασε την ευκαιρία να με κολλήσει στον τοίχο, γιατί έτσι δουλεύει στην αρένα των social media. Ουδείς, πλην 2-3 καλοπροαίρετων, αναρωτήθηκε τι ήθελα να πω και τι εννοούσα. Το τι χουλιγκανικό διάβασα, δεν περιγράφεται: Οτι δεν ξέρω από μουσική (!), οτι δεν ξέρω αγγλικά (!!), οτι είμαι αμόρφωτος, οτι δύο αρνήσεις κάνουν μια κατάφαση (άρα και το “We don’t need no education” σημαίνει “We need education”), οτι είμαι δεξιός, οτι φταίει η “κρατική μου παιδεία”, οτι είμαι υποστηρικτής της γενοκτονίας, οτι είναι οργανωμένη κίνηση από πλευράς μου για να με θυμηθεί το φιλελέ κοινό μου, οτι είμαι “ορφανό της Θάτσερ” (!!!), οτι είμαι διευθυντής του Kosmos ή και πρόεδρος της ΕΡΤ και άλλα πολλά. Κυρίως οτι είμαι χαζός και δεν έχω καταλάβει τίποτε από αυτό που αντιλαμβάνονται όλοι αυτοί οι ευφυείς οπαδοί του αντισυστημισμού και της ροκ κουλτούρας (μόνο μην τους πειράξεις τα τοτέμ τους), ακόμα κι αν γράφουν τους στίχους με οι. Και βέβαια, καζούρα, το υπέρτατο όπλο, με χιλιάδες τραγούδια κάθε στάθμης και υποστάθμης.
Στο τέλος έσβησα το επίμαχο, γιατί κουράστηκα να μπλοκάρω τρολάκια και μποτάκια. Για κάποιο λόγο, εκτός από να σε βρίσουν και να σε ταπεινώσουν με κάθε τρόπο, αυτό το θεωρούν νίκη τους. Απέκρουσαν τον “εχθρό” στα χαρακώματα. Τον “δεξιό” εχθρό φυσικά (αναρωτιέμαι αν κανείς ποτέ θα έχει το θάρρος να στοιχηματίσει 5 χιλιάρικα οτι δεν ψήφισα κάτι (πολύ) αντιδεξιό στις τελευταίες (ευρω)εκλογές και να τα χάσει, αφού ακούσει τη μαρτυρία των συναδέλφων στο Kosmos, με τους οποίους έχουμε συζητήσει πολλές φορές τι ψηφίσαμε).
Είκοσι-τριάντα άνθρωποι στο twitter, με δεκάδες λογαριασμούς ο καθένας, φτάνουν για να δώσουν την εντύπωση της “παλλαϊκής κατακραυγής”, φυσικά ακολούθως παίρνει μέρος και το κάθε φυσικό πρόσωπο που διαβάζει κάτι που τον ξενίζει – και συμμετέχει στην επίθεση του όχλου. Μετά αναλαμβάνουν οι “θεσμικοί παίκτες” (μιας αριστεράς που δεν έμαθε ποτέ οτι αριστερά πρωτίστως σημαίνει ήθος), να κάνουν τα tweets δημοσιεύματα και να τα διαχύσουν σε αυτούς που τους ακολουθούν τυφλά – και μετά στο ευρύ κοινό.
Μιλάμε τώρα έναν τύπο που έχει site για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση και μέσα σε αυτό περνάει όλες τις πολιτικές του απόψεις (αλλά εγώ απαγορεύεται να το κάνω αυτό στην εκπομπή μου, γιατί έχει εφεύρει στο μυαλό του οτι η δημοσιογραφία πρέπει να γίνεται αλλιώς στα δημόσια μέσα από τα ιδιωτικά). Μιλάμε για έναν στρατευμένο δημοσιογράφο (contradiction in terms) που με κατηγορεί (https://www.enimerosi24.gr/…/%CE%BF-%CF%80%CF%81%CE%BF…/) οτι δουλεύω σε πολλά (!) από τα μέσα των οποίων διαβάζω άρθρα στην εκπομπή μου (στην Athens Voice γράφω μόνο καμιά δεκαριά άρθρα το χρόνο – και άντε να παίρνω κανένα 500άρικο, συμβολικά), τόσο στρατευμένο και ακτινοβόλο πνεύμα που τα είχε βάλει με τη Wind το 2015 οτι κάνει καμπάνια υπέρ του “Nαι” επειδή είχε κάποιο ερωτηματολόγιο για τους πελάτες της. Και βέβαια διάφορα λούμπεν ανθυποσάϊτ, που έκαναν εμβριθείς αναλύσεις για το τι έγραψα, (και) παραποιώντας τα λεγόμενα μου. Όλοι τους συγκοινωνούντα δοχεία, γιατί βέβαια, αυτό που τους απασχολεί είναι να μην υπάρχει στην ΕΡΤ μια φωνή σαν τη δική μου, να φτιάξουν χαρακώματα, να στοχοποιήσουν “εχθρούς” και να τους κυνηγάνε, διατηρώντας έτσι τον λόγο ύπαρξης τους (προφανώς δεν απαξιώνω κάποιες σοβαρές απόψεις, που ίσως ακούστηκαν, δεν τις γνωρίζω άλλωστε όλες).
Το “Comfortably Numb” είναι βεβαίως ένα υπέροχο κομμάτι, στην ίδια αισθητική με την προηγούμενη θεματική των αριστουργημάτων των Pink Floyd (“Did they get you to trade your heroes for ghosts” – απέξω το ξέρω το “Wish You Were Here” και ανατριχιάζω κάθε φορά που το τραγουδάω). Αλλά δεν φτάνει. Ανυπέρβλητα είναι άλλα, προηγούμενα άλμπουμ του συγκροτήματος. Το “Wall” για μένα σήμανε το διαζύγιο μου με τους Pink Floyd (λίγο αργότερα σήμανε και το εσωτερικό δικό τους, όχι τυχαία, διαβάστε για τον εμφύλιο τους: https://www.lifo.gr/…/o-emfylios-polemos-ton-pink-floyd…). Από την αισθητική του εξωφύλλου (πού είναι τα τρομερά εξώφυλλα της Hipgnosis), μέχρι το πιασάρικο, σχεδόν ποπ, ανούσιο και βαρετό μουσικά “Another Brick In The Wall”, με τους επίμαχους στίχους, δεν μου πήγε ποτέ. Επειδή το έζησα ως μαθητής, το βρήκα πολύ κατώτερο των δυνατοτήτων και της ιστορίας τους.
Πρέπει να συμφιλιωθούμε με την ιδέα οτι πολλές φορές, ακόμα και οι πιο μεγάλοι καλλιτέχνες λαϊκίζουν, παίρνουν τον εύκολο δρόμο, χαϊδεύουν τα αυτιά (με την κακή έννοια) και τα χαμηλά μας ένστικτα. Πόσα ιερά τέρατα δεν τραγούδησαν για πάθη και μικρότητες, λάνσαραν χωρίς σκέψη επιβλαβή συνθήματα, πήραν ψεκασμένες θέσεις (πχ κατά των εμβολίων) είπαν μηδενιστικές αρλούμπες. Αλλά τις περισσότερες φορές τους αγαπάμε και διαχωρίζουμε την καλλιτεχνική τους ακτινοβολία από την αρνητική τους επίδραση στην κοινωνία.
Το παραδέχεται και στο παρακάτω (https://www.youtube.com/watch?v=-2wXLJ887Vs) απόσπασμα ο κιθαρίστας David Gilmour, στην ερώτηση του δημοσιογράφου, που χρησιμοποιεί μάλιστα και το ίδιο επίθετο που χρησιμοποίησα κι εγώ, χωρίς να το ξέρω (αντιδραστικό). Ό,τι και να ήθελε να εννοήσει ο Waters, που έγραψε το άλμπουμ από την αρχή ως το τέλος, (υποτίθεται το εκπαιδευτικό σύστημα στα boarding schools της μεταπολεμικής εποχής στη Βρετανία ή ακόμα και την απόσταση, το τείχος, ανάμεσα σε αυτούς και το κοινό στα στάδια των συναυλιών, πάντως όχι το τείχος του Βερολίνου) φανταστείτε ένα συγκρότημα, που είναι στα 7 μεγαλύτερα ονόματα της δισκογραφίας παγκοσμίως, να βγάζει ως single, ένα κομμάτι, το οποίο έδωσε σε μια ολόκληρη γενιά ένα εύπεπτο σλόγκαν άρνησης της (και καλά κατευθυνόμενης) εκπαίδευσης, κάνοντας το εύκολη σημαία για όλους τους οπαδούς της ήσσονος προσπάθειας και της κουτοπόνηρης αντισυστημικής προπαγάνδας: “We don’t need no education, we don’t need no thoughts control, no dark sarcasm in the classroom, teacher leave them kids alone”.
“We all do need education” είναι η απάντηση του Gilmour. Αυτός είναι προοδευτικός και αριστερός στίχος, σύντροφοι – και δεν είμαι εγώ ο συντηρητικός, εσείς είστε.
Φυσικά, ΔΕΝ έγραψα οτι το “Wall” φταίει (αποκλειστικά κιόλας) για την αμορφωσιά των τελευταίων δεκαετιών. Κανένα καλλιτεχνικό έργο δεν μπορεί να φέρει αυτή τη βαριά ευθύνη, είτε από μόνο του, είτε μαζί με άλλα. Ούτε μπορεί κανείς να τεκμηριώσει σχέση αιτίου και αιτιατού. Συνέβαλε όμως και αυτό, όπως και πολλά ακόμα, στο να διαδοθεί και να χρησιμοποιηθεί στρεβλά ένα μήνυμα, από αυτούς που το βρήκαν βολικό και το εκμεταλλεύτηκαν. Κι εκεί η ευθύνη του κάθε καλλιτέχνη, ανάλογα με το μέγεθος του, είναι μεγάλη. Η άνοδος του λαϊκισμού παγκοσμίως, που μας οδήγησε στο Brexit (ευτυχώς ο Waters ήταν εναντίον του) και στον τραμπισμό, δεν έγινε από μόνη της, χτίστηκε πάνω σε μυριάδες τουβλάκια δημαγωγίας και εύκολων τσιτάτων, για να κάνουμε κι έναν παραλληλισμό με το ύφος του άλμπουμ.
(Ανεξαρτήτως των Pink Floyd, διαβάστε εδώ, από τον καθηγητή Ρωμανό Γεροδήμο, μια ανατομία των λόγων για τους οποίους το εκπαιδευτικό σύστημα στη Βρετανία έχει καταρρεύσει, με αφορμή την τηλεοπτική σειρά “Adolescence”: https://www.athensvoice.gr/…/adolescence-i-upokrisia…/)
Μα οι Pink Floyd σε ενόχλησαν – κι όχι όλα τα προϊόντα της υποκουλτούρας, απανταχού της γης; Από την ποιότητα των Pink Floyd έχω απαιτήσεις, είναι η απάντηση.
Και φτάνουμε στο αρχικό tweet, το οποίο κανένας δεν τόλμησε να θίξει στην ανθρωποφαγική επίθεση, γιατί δεν συμφέρει – κι εδώ τα στοιχεία είναι αδιάψευστα: Σαράντα πέντε χρόνια μετά, ο Waters αποδεικνύει καθημερινά οτι δεν είναι ένας “ασυμβίβαστος καλλιτέχνης”, αλλά κάποιος, που δεν μπορείς να του δώσεις συγχωροχάρτι. Δεν αρκείται στο να φωνάζει για τη Γάζα, όπως έχει κάθε δικαίωμα και υποχρέωση να κάνει, αλλά υιοθετεί κάθε πιθανή θεωρία συνωμοσίας και (δυστυχώς) και αυτούσια τη ρωσική προπαγάνδα.
Έχει κατηγορηθεί βέβαια πολλάκις για αντισημιτισμό κι έχουν ακυρωθεί εκδηλώσεις του. Σταχυολογώντας μερικές από τις δηλώσεις του (εδώ: https://en.wikipedia.org/wiki/Roger_Waters”), ανακαλύπτει κανείς έναν εξτρεμιστή που το έχει “κάψει” τόσο πολύ, ώστε κατηγόρησε τον Bono, γιατί αφιέρωσε ένα κομμάτι στα θύματα της επίθεσης της 7ης Οκτωβρίου, επειδή “δεν υπήρξαν ποτέ αποδείξεις σεξουαλικής κακοποίησης από τη Χαμάς” και γιατί “τις επιθέσεις τις έκαναν οι ίδιοι οι Ισραηλινοί”.
Όχι μόνο απέρριπτε πεισματικά την πιθανότητα εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, αλλά όταν αυτή έγινε, επέρριψε τις ευθύνες στον Joe Biden. Η Ουκρανία δεν ήταν ποτέ πραγματική χώρα, η Ρωσία “προκλήθηκε” να εισβάλει – και “ο Πούτιν ηγείται της χώρας του, με τον καλύτερο τρόπο για τον λαό του”. Όλα αυτά για έναν αιμοσταγή δικτάτορα εισβολέα, από έναν καλλιτέχνη, που παριστάνει τον προοδευτικό.
Αυτό είναι λοιπόν που ενόχλησε, γιατί χαλάει το αφήγημα και τους “ήρωες”, αλλά κανείς δεν έχει επιχειρήματα για να το αποκρούσει. Γι αυτό και το ρίξαμε στην καζούρα, για το κακοδιατυπωμένο tweet. Κι έτσι δημιουργήθηκε μια τρικυμία εν ποτηρίω. Πράγματι, έγινα viral για λάθος λόγους. Αλλά συνήθως έτσι γίνεται, όταν υπάρχει κανιβαλισμός.
Ευχαριστώ τους συναδέλφους που μου συμπαραστάθηκαν, συμφωνώντας μαζί μου. Όσο για αυτούς που έσπευσαν να ειρωνευτούν άκριτα, χωρίς να κάνουν λίγο παραπάνω έρευνα, ας σκεφτούν οτι όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος, όχι μόνο εγώ. Άντε, γιατί έχουμε και πολύ πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθούμε – και ανάγκη από διακοπές.
