Από το ξέσπασμα της αμερικανικής τραπεζικής κρίσης το 2006, ο κόσμος, μπήκε, εν αγνοία του, σε μια επώδυνη και πολυετή προσπάθεια διάσωσης των τραπεζών.
Όπως αναφέρει σε άρθρο του στο περιοδικό «Επίκαιρα», που βρίσκεται από την Πέμπτη στα περίπτερα, ο Πάνος Παναγιώτου (χρηματιστηριακός, τεχνικός αναλυτής), ακόμη και σε χώρες όπως η Ελλάδα, όπου έγινε η μέγιστη προσπάθεια να φανεί πως η κρίση δεν ήταν σε καμία περίπτωση τραπεζική, τα κράτη είναι τελικά που προχωρούν στη διάσωση των τραπεζών, υποχρεώνοντας τους πολίτες τους να επωμιστούν βάρη που θα σηκώνουν άδικα επί δεκαετίες.
Η κρίση που ξέσπασε στην Ελλάδα στα τέλη του 2009 θα μπορούσε να έχει ξεκινήσει ένα χρόνο νωρίτερα.
Είναι αλήθεια πως στα τέλη του 2008 τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων είχαν καταγράψει απότομη άνοδο αγγίζοντας το 5,5%, αυτό, όμως, δεν ήταν ελληνικό φαινόμενο αλλά διεθνές καθώς συνέβαινε ταυτόχρονα και σε μια σειρά άλλων χωρών, όπως στην Ιταλία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ισπανία και λίγους μήνες νωρίτερα, στις ΗΠΑ που επίσης είχαν φτάσει να δανείζονται με 5,5%, στη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία κ.λπ., με την τελευταία μάλιστα να έχει βρεθεί να δανείζεται με το υψηλότερο κόστος απ’ το 2002 αντιμετωπίζοντας επιτόκια πάνω απ’ το 4,5%.
Σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, από το 2001 μέχρι το 2008 εκδόθηκαν τιτλοποιημένα ενυπόθηκα δάνεια με βαθμολογία στην κατηγορία Α αξίας περίπου 20 τρισ. δολαρίων-το ΑΕΠ της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν 16 τρισ. δολάρια το 2010 και των ΗΠΑ 14,5 τρισ. δολάρια-, όταν το συνολικό ύψος των κρατικών ομολόγων ΑΑΑ από το 1990 μέχρι το 2008 ανερχόταν σε μόλις 10 τρισ. δολάρια.
Διάσωση μέσω… κρίσης
Μια μεγα-διάσωση των τραπεζών σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, ωστόσο, θα ήταν αδύνατο να συμβεί χωρίς το ξέσπασμα της «ελληνικής κρίσης», που ακολούθησε μετά τον «πανικό Παπανδρέου». Με πρόφαση τα (παραποιημένα) επίσημα στατιστικά στοιχεία, η «διεφθαρμένη» Ελλάδα θα γινόταν η πρώτη χώρα που θα θυσιαζόταν για τη διάσωση των τραπεζών.
