ΜΟΥΣΙΚΗ #Half note jazz club #Ευρυδίκη #συνέντευξη

Ευρυδίκη: Δεν μου αρέσει να μου λένε τι μπορώ ή τι επιτρέπεται να κάνω ή να μην κάνω

Η γνωστή τραγουδίστρια μιλάει στο Newsbeast.gr, λίγο πριν τις νέες εμφανίσεις της στο Half Note Jazz Club

15·04·2024 10:15

Ανήσυχο πλάσμα που της αρέσει να πειραματίζεται μουσικά, η Ευρυδίκη παρουσίασε πριν λίγους μήνες στο κοινό ένα ολοκληρωμένο αφιέρωμα στο γαλλικό τραγούδι. Το μουσικό της εγχείρημα στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία και μετά τα αλλεπάλληλα sold out, η Ευρυδίκη επιστρέφει στη σκηνή του Half Note Jazz Club, με την ιδιαίτερη παράσταση «La Bohème», από Παρασκευή 19 μέχρι και Κυριακή 21 Απριλίου.

Πρόκειται για ένα μουσικό ταξίδι στις γειτονιές του Παρισιού με τραγούδια που όλοι αγαπήσαμε και σιγοτραγουδήσαμε. Μελωδίες που μας ταξιδεύουν σε μια άλλη εποχή, σε μια ανέμελη ζωή.
Από τον Charles Aznavour, την Edith Piaf, τον Jacques Brel και τη Dalida μέχρι τη France Gal, τον Joe Dassin και τον George Moustaki, με την Ευρυδίκη να μας αποκαλύπτει μια άλλη πλευρά του μουσικού εαυτού της: αυτή μιας chanson ερμηνεύτριας που ξεπηδά κατευθείαν από το l’Alhambra ή το Théâtre de l’ABC, θυμίζοντάς μας πως η μουσική δε γνωρίζει σύνορα.

Με αφορμή τις νέες εμφανίσεις της, μιλήσαμε στο Newsbeast.gr με την Ευρυδίκη αποκλειστικά για μουσική. Εξάλλου, η τραγουδίστρια μετρά περισσότερα από 30 χρόνια πορείας στο τραγούδι, και από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 που μας συστήθηκε καλλιτεχνικά, μέχρι και σήμερα έχει πολλά κι ενδιαφέροντα να μας πει.

– Επιστρέφετε στο Half Note μετά τις προηγούμενες sold out εμφανίσεις σας. Περιμένατε αυτή την ανταπόκριση από τον κόσμο, δεδομένου ότι παρουσιάζετε αποκλειστικά γαλλικά τραγούδια;

Η αλήθεια είναι ότι όταν το ξεκίνησα δεν ήξερα τί να περιμένω. Αποφάσισα να παρουσιάσω αυτήν την παράσταση γιατί ήταν κάτι που μου έδινε χαρά, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Έτσι όταν ήρθαν τα πρώτα sold out ειλικρινά εξεπλάγην. Όταν ακολούθησαν και τα επόμενα κατάλαβα ότι υπάρχει ένα κοινό που πραγματικά ενδιαφέρεται και ψάχνεται για διαφορετική, άλλου επιπέδου, ψυχαγωγία. Κοινό που θέλει να ακούσει διαφορετικό ρεπερτόριο που πηγάζει από κουλτούρες άλλων χωρών και που μέσα από αυτό μπορεί να ταξιδέψει, να συγκινηθεί και να μαγευτεί. Υπάρχουν βέβαια και άτομα που γνωρίζουν ήδη πολλά σε σχέση με την ιστορία του γαλλικού τραγουδιού και έρχονται για να αναπολήσουν μαζί μας την ανεμελιά της εποχής των μποέμ.

– Για εσάς τι σημαίνει το γαλλικό τραγούδι;

Για μένα το γαλλικό τραγούδι αποτελεί κομμάτι των παιδικών, εφηβικών και φοιτητικών μου χρόνων. Μιλούσε πάντα στην καρδιά μου, κατά έναν ανεξήγητο τρόπο, από τότε που ήμουνα κοριτσάκι και ανακάλυπτα τους δίσκους του πατέρα μου. Ακούγοντας Brel και Piaf ένιωθα να συγκινούμαι και από τότε ονειρευόμουνα το ταξίδι μου στο Παρίσι. Έχω συνδέσει κάποιες από τις ομορφότερες αναμνήσεις μου με τις φωνές αυτές και ανατρέχω εκεί κάθε φορά που έχω ανάγκη να νιώσω ξανά αυτό το συναίσθημα. Είναι σαν να ανοίγω το μουσικό κουτί των παιδικών μου χρόνων και η ψυχή μου να φωτίζεται από τις μελωδίες, τα τραγούδια και τις φωνές που αγάπησα. Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να συναντάς το παιδί μέσα σου και να συνειδητοποιείς ότι όλα αυτά που σου έδιναν τότε χαρά, είναι εδώ, τώρα, και μπορούν ακόμα να αλλάξουν τη ζωή σου. Αυτό είναι το γαλλικό τραγούδι λοιπόν για μένα. Μου θυμίζει τα ξέγνοιαστα χρόνια της αθωότητας και παράλληλα είναι η δύναμη μου για να μπορώ να ονειρεύομαι ακόμα.

– Στην παράσταση αυτή μας αποκαλύπτετε μια άλλη πλευρά του μουσικού εαυτού σας. Περιμένατε από καιρό να το κάνετε αυτό;

Είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζω ένα ολοκληρωμένο αφιέρωμα στο γαλλικό τραγούδι, αλλά δε θα έλεγα πως είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζω αυτή την πλευρά μου στο κοινό. Από τα πρώτα κιόλας χρόνια μου στη δισκογραφία είχα τραγουδήσει τραγούδια διαφορετικού ρεπερτορίου, γαλλόφωνα και αγγλόφωνα, στα πλαίσια συναυλιών ή παραστάσεων που έστηνα, συμπεριλαμβάνοντας τα μάλιστα και σε δίσκους από ζωντανές ηχογραφήσεις. Όπως η παράσταση «Ό,τι με αγγίζει» το 1995, το «live κι αλλιώς» το 2002 αλλά και οι παραστάσεις μου «Εγώ, η Edith κι ο Elvis…το μπλε ταξίδι» 2012-13 και «Μια μέρα ξύπνησα» το 2017. Όλα αυτά όμως ήταν γνωστά κυρίως στο κοινό που με ακολουθούσε. Πιστεύω ότι σήμερα, με την ευκαιρία που μας δίνει το διαδίκτυο, η πληροφορία φτάνει πολύ πιο εύκολα και γρήγορα στο κοινό. Υπάρχουν επίσης οι χώροι που μπορούν να υποστηρίξουν τέτοιες παραστάσεις και όταν ανοίγουν αυτές οι πόρτες, είναι σαν να δίνεται το μήνυμα ότι κάτι καλό συμβαίνει εδώ που αξίζει να το δει κανείς.

– Σας αρέσει να δοκιμάζεστε μουσικά;

Εννοείται. Είμαι ανήσυχο πλάσμα και θέλω συνεχώς να ψάχνομαι, να πειραματίζομαι, να ανακαλύπτω τις δυνατότητες μου και τα όρια μου. Να ανακαλύπτω τον εαυτό μου από την αρχή, ξανά και ξανά. Δεν μου αρέσει να μου βάζω ταμπέλες, δεν μου αρέσει να μου λένε τί μπορώ ή τί επιτρέπεται να κάνω ή να μην κάνω. Πιστεύω πως όλοι έχουν το δικαίωμα σ’ αυτά που μιλάνε στην ψυχή τους.

– Κάποια στιγμή είχατε κάνει μία σύντομη στροφή σε πιο λαϊκά ακούσματα. Γιατί δεν συνεχίσατε σε αυτό το μουσικό μονοπάτι; Θα το δοκιμάζατε ξανά;

Το έκανα κι αυτό στα πλαίσια της καλλιτεχνικής αναζήτησης και εξέλιξης, για να ανακαλύψω, πολύ γρήγορα, πως δεν ταίριαζε καθόλου ούτε στη φωνή ούτε στην ιδιοσυγκρασία μου. Είχε να κάνει βέβαια και με τους χώρους όπου εμφανιζόμουν μέχρι τότε, άρα η «στροφή» αυτή ήταν μάλλον μονόδρομος. Έχει όμως τεράστια διαφορά το να ηχογραφείς στο στούντιο κάποια τραγούδια και να περνάς καλά από το να καλείσαι να τα υποστηρίξεις στις εμφανίσεις σου. Εκεί διαπίστωσα πως δεν με γέμιζε ούτε με αντιπροσώπευε αυτός ο ήχος ούτε αυτός ο τρόπος διασκέδασης. Αυτό λοιπόν με οδήγησε στην απόφαση να απέχω από όλα μέχρι να βρω τον δικό μου δρόμο. Αυτό έγινε σχετικά σύντομα από τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι ο δικός μου δρόμος ήταν ο δρόμος της καρδιάς μου και έπρεπε να ξεκινήσω αγκαλιάζοντας τα «θέλω» μου.

– Η ποπ μουσική έχει ηλικία; Πρέπει να είναι κάποια ή κάποιος νέος για να υπηρετήσει αυτό το είδος;

Η μουσική ως κομμάτι της τέχνης είναι ένας τρόπος έκφρασης και στην έκφραση δεν χωράει ρατσισμός. Γιατί και ο ηλικιακός ρατσισμός δεν παύει να είναι ρατσισμός. Τί έχει να κάνει η ηλικία με τον ήχο και το ρυθμό με τον οποίο θέλει ένας καλλιτέχνης να εκφραστεί; Και ποιος είναι αυτός που θα καθορίσει την ιδανική ηλικία για το κάθε είδος; Συμφωνώ μόνο στο ότι όσο μεγαλώνουμε, όσα περισσότερα χρόνια είμαστε στη μουσική και αποκτούμε γνώσεις και εμπειρίες, ακολουθεί και μία ωριμότητα και εξέλιξη κατά συνέπεια και στη δουλειά μας. Αυτή η ωριμότητα εκφράζεται μέσα από τα θέματα που επιλέγουμε να τραγουδάμε τα οποία όμως μπορούν να ντυθούν με οποιονδήποτε ήχο και να ταιριάξουν σε οποιοδήποτε είδος. Κάποια από τα πιο σπουδαία τραγούδια παγκοσμίως ανήκουν στην ποπ σκηνή. Όλα τα άλμπουμ των BEATLES πχ είναι αριστουργήματα. Μας ενοχλεί που ο Paul McCartney εξακολουθεί στα 80 του να λέει τα ίδια ποπ τραγούδια; Δε νομίζω. Δεν υπάρχουν όρια στη μουσική, δεν υπάρχουν στεγανά, δεν υπάρχουν πρέπει και δεν πρέπει. Υπάρχουν μόνο οι καλλιτέχνες που μεταφέρουν μηνύματα και το κοινό που τα λαμβάνει. Από τη στιγμή που εκπέμπεις τα μηνύματα σου στο κοινό που σε ενδιαφέρει και αυτό τα λαμβάνει και τα αποδέχεται τότε σημαίνει ότι κάνεις καλά αυτό που κάνεις. Είτε χαρακτηρίζεται ποπ, λαϊκό, ροκ, έθνικ ή οτιδήποτε κι αν είναι αυτό. Σημασία έχει να είσαι αληθινός.

– Φοβηθήκατε μήπως σας κολλήσουν την ταμπέλα της ποπ τραγουδίστριας;

Δε φοβήθηκα την ταμπέλα, ανησύχησα όμως κάποια στιγμή μήπως αυτό σταθεί εμπόδιο σε όλα τα άλλα που ήθελα να κάνω. Όπως είπα και πιο πάνω, πιστεύω στην ελευθερία έκφρασης του καλλιτέχνη.

– Μετράτε περισσότερα από 30 χρόνια καριέρας, μέσα σε όλη αυτή τη μακρά πορεία, υπήρξαν στιγμές που απογοητευτήκατε ή σας δυσκόλεψαν και σας έκαναν ακόμα και να σκεφτείτε να τα παρατήσετε;

Ποτέ δεν έχω σκεφτεί να τα παρατήσω. Δεν έχω plan B στη ζωή μου. Η ζωή μου ΕΙΝΑΙ η μουσική. Ακόμα κι αν ξημερώσει μία μέρα που δε θα έχω την αντοχή να ανεβώ στη σκηνή, νομίζω πως πάλι εκεί θα θέλω να είμαι.

– Έχετε κάποιο μουσικό απωθημένο; Κάποιο όνειρο που θα θέλατε να πραγματοποιηθεί;

Απωθημένο; Όχι δεν έχω. Όλα όσα ονειρεύτηκα τα έχω ζήσει. Απλά δε σταματάω να ονειρεύομαι. Θέλω να ζήσω κι άλλα, να μοιραστώ κι άλλα με το κοινό, να κάνω πολλά καινούργια πράγματα ακόμα. Αυτό με κάνει να είμαι δημιουργική και να στήνω συνεχώς νέες παραστάσεις.

– Τι θα δούμε στις νέες σας εμφανίσεις στο Half Note;

Μία παράσταση που μας ταξιδεύει στο Παρίσι. Με τη συνοδεία του Αντώνη Παλαμάρη στο πιάνο και του Γιώργου Σχοινά στο ακορντεόν, θα ερμηνεύσουμε πολλά από τα πιο αγαπημένα μας τραγούδια. Τραγούδια που έχουμε ακούσει από σπουδαίες φωνές όπως αυτή της EdithPiaf, του Charles Aznavour, της Dalida, του Jacques Brel, του Georges Moustaki, αλλά και νεότερων ερμηνευτών όπως η Patricia Kaas, η Zaz και η Barbara Pravi. Είναι συναρπαστικό το πώς μιλούν στην καρδιά μας οι φωνές που χαρακτήρισαν αυτή την εποχή που ξυπνά μέσα μας τα πιο ζεστά συναισθήματα και μας ντύνει με τα πιο όμορφα χρώματα. Είναι γλυκό να αναπολείς και νομίζω μας δίνει και μιαν ανάσα, όταν τα γεγονότα της εποχής μας κάνουν τη ζωή μας όλο και πιο δύσκολη.

– Αγαπημένο σας γαλλικό τραγούδι και αν σημαίνει κάτι για εσάς

Πολλά είναι τα αγαπημένα μου τραγούδια. Ξεχωρίζω το Quand on n’a que l’amour και το Dans le port d’ Amsterdam του Jacques Brel. Το Je ne regrette rien της Piaf που είναι κάτι που προσπαθώ να λέω πάντα στον εαυτό μου και το έκανα πράξη πολλές φορές στη ζωή μου. Να ξεκινάω από την αρχή χωρίς να μετανιώνω για τίποτα. Και το τελευταίο μου κόλλημα, μία από τις καινούργιες προσθήκες στο πρόγραμμα μας, το Voilà με το οποίο εκπροσώπησε η Barbara Pravi τη Γαλλία στο διαγωνισμό της Eurovision το 2021. Αυτό το τραγούδι εκφράζει όλα όσα ένας καλλιτέχνης αισθάνεται ανεβαίνοντας στη σκηνή. Τον τρόπο που καλείται να πετάξει την στολή και να αποκαλύψει την ψυχή του. Τον αληθινό του εαυτό. Όταν αυτό τελικά συμβαίνει υπάρχει μία μαγική χημεία με το κοινό και αυτό αναζητώ και αποζητώ σε κάθε μου εμφάνιση.