Μέσα σε λίγες λέξεις δίνει αυθόρμητα το στίγμα του παρελθόντος, του παρόντος αλλά και του μέλλοντος της μοτοσυκλέτας.
Ο Miguel Galluzzi είναι ο άνθρωπος που δημιούργησε τη Ducati Monster, μια μοτοσυκλέτα που ξεκίνησε την καριέρα της συνθέτοντας ανταλλακτικά από τα ράφια της Ducati. Σήμερα είναι ένα από τα μοντέλα με τις μεγαλύτερες πωλήσεις την τελευταία 20ετία.
Η υπογραφή του Galluzzi βρίσκεται ακόμη στην Aprilia RSV4 και στις περισσότερες από τις Husqvarna. Σήμερα είναι επικεφαλής του τμήματος Advanced Design του Piaggio group. H εταιρεία παράγει περισσότερες από μισό εκατομμύριο μοτοσυκλέτες τον χρόνο με ένα στόλο που περιλαμβάνει τις Aprilia, Moto Guzzi και Vespa.
Γεννημένος στην Αργεντινή ο πανύψηλος (1,98 μ.) Miguel μετακόμισε στην Pasadena της Καλιφόρνια μετά από αρκετές δεκαετίες όπου μεγαλούργησε σχεδιαστικά στην Ιταλία. Επιστρέφοντας στην πάτρια ήπειρο, έδωσε συνέντευξη στο ιντερνετικό Bike EXIF την οποία και αναδημοσιεύουμε.
-Ποια ήταν η πρώτη μοτοσυκλέτα που αγόρασες με δικά σου χρήματα;
«Η πρώτη μου μοτοσυκλέτα, αυτή που πυροδότησε το διαρκές πάθος μου, ήταν ένα Kreidler 50cc του 1959. Ο παππούς μου το έδωσε στον αδελφό μου κι εμένα σαν δώρο γενεθλίων στις αρχές του 60. Ήταν τότε το ταχύτερο 50άρι στο Buenos Aires.
Όμως η πρώτη μοτοσυκλέτα που αγόρασα με δικά μου χρήματα ήταν ένα πολύ μεταχειρισμένο motocross Zanella 175 MX, το 1973. Μια έκδοση εκτός δρόμου του στάνταρ μοντέλου της αργεντίνικης εταιρείας κατασκευής, με κινητήρα Ceccatto. Ένα πραγματικό σκουπίδι, όμως μου επέτρεπε να ξεκινήσω την καριέρα μου στο motocross, ονειρευόμενος το Honda Elsinore – που ακόμη μου προκαλεί ταχυκαρδίες…»
-Ποια είναι πιστεύεις η ομορφότερη μοτοσυκλέτα παραγωγής που έχει βγει ποτέ;
«Δεν μπορεί να είναι μία. Κάθε περίοδος έχει τη δική της καλλονή. Μερικές από τις καλύτερες για εμένα:
Η Vincent Black Shadow του 1948. Ίσως και η προτιμότερη όλων;
Η Harley Davidson XLCR του 1977. Θα ήταν εύκολο να διαλέξω την Le Mans (Moto Guzzi) ή την 900 SS (Ducati) ή την SFC (Laverda).
Όμως εκείνη την εποχή ήταν μια θαρραλέα και πρωτοποριακή κίνηση από την Harley να δοκιμάσει την τύχη της με μια τέτοια μοτοσυκλέτα. Ο σχεδιασμός της κάνει την XLCR μια γνήσια καλλονή ακόμη και σήμερα.
Μετά είναι η Suzuki Katana του 1980. Θυμάμαι όταν την είδα σε φωτογραφίες για πρώτη φορά. Ήταν σαν να προσγειώθηκε διαστημόπλοιο από άλλο πλανήτη. Τα πάντα ξαφνικά έδειχναν παλιά. Απλά τρομερή.
Τελευταία, αλλά όχι και σε προτίμηση, είναι η Britten V1000 του 1991. Ο John Britten κατάφερε αυτό που όλοι οι μοτοσυκλετιστές ονειρεύονται κάποια στιγμή. Να φτιάξει τη δική του μοτοσυκλέτα από το μηδέν και το έκανε με τέτοιο τρόπο που άφησε έκθαμβους τους πάντες».
-Ποια μοτοσυκλέτα απεχθάνεσαι;
«Καμία συγκεκριμένα. Ήταν όμως μια περίοδος που οι μοτοσυκλέτες ήταν φορτωμένες πλαστικά, με αστεία γραφικά για να αποκτήσουν μοντέρνα όψη. Ήταν πολύ δημοφιλείς τη δεκαετία του 90. Αν όμως τις δεις σήμερα δεν έχεις παρά να αναρωτηθείς “τι στο καλό σκεφτόντουσαν;” Καλό παράδειγμα είναι τα GSXRs του ’90. Πήγαν από το GSXR του 1986, που έθεσε νέους κανόνες στην κατηγορία, στο παρδαλά βαμμένο του ’90».
-Τι σημαίνει για εσένα απόλυτη ευτυχία;
«Απόλυτη ευτυχία; Δεν είναι για εμένα. Τέλειες στιγμές, ναι, αυτό γίνεται. Το να απολαμβάνω οικογενειακές στιγμές για παράδειγμα. Ή να δουλεύω πάνω σε μία Maico 440 του το 1974.5 που έχω στο γκαράζ. Να βγω να οδηγήσω στα φαράγγια ή να συναντιέμαι με φίλους. Ή απλά να σχεδιάζω και να ενεργοποιούνται τα δημιουργικά μου ένστικτα.
-Ηλεκτρικές μοτοσυκλέτες: Ναι ή όχι;
«Ναι, ναι και πάλι ναι. Από εκεί θα έρθει η αναγέννηση της μοτοσυκλέτας. Είμαστε καθ οδόν μιας γενεαλογικής αλλαγής στην πορεία της. Οι ηλεκτρικές μοτοσυκλέτες θα μας δώσουν νέα τεχνολογία και νέα σχεδιαστικά δεδομένα. Και η νέα προσέγγιση που προκύπτει, θα κάνει τις επόμενες γενεές να ‘ανακαλύψουν’ ξανά τη μοτοσυκλέτα. Φανταστείτε την ημέρα που θα βγείτε για βόλτα στο βουνό και επιστρέφοντας θα βάλετε στη πρίζα τη μοτοσυκλέτα να φορτίσει στο ηλεκτρικά αυτόνομο φωτοβολταϊκό σύστημα του σπιτιού σας. Χωρίς καν να ασχοληθείτε με το βενζινάδικο. Δωρεάν για όλους…»
-Ποια είναι η αγαπημένη σου διαδρομή;
«Για γνήσια απολαυστική βόλτα; Να οδηγώ εκτός δρόμου σε μια χαμένη ακτή της Νότιας Αμερικής. Πνευματική βόλτα; Να μπω στην πρόκληση να λύσω ένα σχεδιαστικό πρόβλημα. Η πεντάμορφη και το τέρας!»
-Ποιες από τις σημερινές μοτοσυκλέτες πιστεύεις ότι θα γίνουν οι κλασσικές του αύριο; Κάτι ανάλογοι με τις CB750 ή τη Moto Guzzi V7 Sport, αν θες;
«Κλασικές της σύγχρονης εποχής; Πιθανά η 916 (Ducati), ή εκείνη που την ενέπνευσε, η RC30. Και πάλι όμως, δεν ταιριάζουν στην έννοια της καθημερινής μοτοσυκλέτας…»
-Ποιοι είναι οι ήρωές σου της “πραγματικής ζωής”, από το χώρο της μοτοσυκλέτας;
«Ο Claudio Castiglioni, πρόεδρος της Cagiva, της MV Agusta και της Husqvarna για δεκαετίες. Ξεκίνησε το 1978, ουσιαστικά εφηύρε την ιταλική βιομηχανία μοτοσυκλέτας, όπως όλοι την ξέρουν και λατρεύουν σήμερα. Και χάρη στο ατελείωτο πάθος του για οτιδήποτε έχει δύο τροχούς, έγινε ο ιθύνων νους της δημιουργίας των πλέον ποθητών μοτοσυκλετών των τελευταίων 20 χρόνων».
-Είσαι αισιόδοξος για το μέλλον της μοτοσυκλέτας;
«Σήμερα πια, ναι. Πάει λίγος καιρός που το αισθάνομαι έτσι. Η μοτοσυκλέτα περνά μια ριζική αναμόρφωση και κάτι πολύ συναρπαστικό είναι η ζύμωση που συμβαίνει.
Ναι, η αγορά δεν πάει καλά. Ναι οι μοτοσυκλέτες είναι πολύ ακριβές. Ναι οι οδηγοί γερνάνε και βαριούνται και, ναι, υπάρχουν λιγοστοί νέοι αναβάτες.
Αυτό που είδα όμως εδώ στο Λος Άντζελες, με γεμίζει αισιοδοξία: νέοι οδηγοί παίρνουν ένα φθηνό μεταχειρισμένο μοντέλο του 1970 ή του ’80, βάζουν κάποια λίγα χρήματα, ανταλλακτικά και αγάπη και καταλήγουν να οδηγούν κάτι που όχι μόνο είναι εφικτό αλλά αποτελεί και προσωπική δήλωση. Ο προσωπικός τους τρόπος μετακίνησης».
-Σε τι φάση είσαστε τώρα;
«Σε επιτάχυνση!»
