Μπορεί η γαλλική κυβέρνηση να έκανε προσωρινά πίσω όσον αφορά τα αιτήματα των απεργών, με τις κινητοποιήσεις τους να «παραλύουν» τη χώρα, όμως οι εκπρόσωποι των συνδικάτων δηλώνουν πως θα συνεχίσουν και τις επόμενες ημέρες. Άλλωστε, δεν φαίνεται να εφησυχάζουν, παρά το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός, Εντουάρ Φιλίπ, αποδέχθηκε να αποσύρει προσωρινά το όριο των 64 ετών που πρότεινε, με στόχο τη σταδιακή οικονομική εξισορρόπηση του συστήματος από το 2022 έως το 2027.

Παράλληλα, στη Γαλλία έχει ξεσπάσει ένα ιδιότυπο debate όσον αφορά ένα περιστατικό που για λίγο πέρασε σχεδόν απαρατήρητο στον διεθνή Τύπο, ωστόσο επανέρχεται στο προσκήνιο. Αφορά τον θάνατο ενός διανομέα ονόματι Σεντρίκ Σουβιά, πατέρα πέντε παιδιών, ο οποίος έχασε στα 42 του τη ζωή του από καρδιακή εμβολή και ρήξη στον λάρυγγα, που του προκάλεσε ασφυξία, κατά τη διάρκεια του ελέγχου και της σύλληψής του από αστυνομικούς στο Παρίσι.

Κατά πολλούς, η τραγική αυτή είδηση σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με το μοντέλο εργασίας και κοινωνικής ασφάλισης που έχει κινητοποιήσει συνδικάτα και εργαζόμενους, υπό τη γενικότερη αποδοχή του κόσμου στη Γαλλία. Οι αστυνομικοί σταμάτησαν τον διανομέα, γιατί μιλούσε στο τηλέφωνο. Υπό την πίεση του χρόνου και των παραγγελιών, εκείνος δεν άργησε να εκνευρισθεί, το ίδιο κι οι αστυνομικοί, με αποτέλεσμα τα πράγματα να εκτραχυνθούν.

Ακολούθησε πάλη για να ακινητοποιηθεί ο Σουβιά, με τους αστυνομικούς να τον καθηλώνουν βίαια στο έδαφος για να του περάσουν χειροπέδες. Ο άτυχος άνδρας έπαθε εμβολή και οι ίδιοι οι αστυνομικοί αναγκάστηκαν να του κάνουν τεχνητή αναπνοή για να τον επαναφέρουν. Χωρίς αποτέλεσμα, όμως… Ο πατέρας πέντε παιδιών έπεσε σε κώμα και σε ένα 48ωρο άφησε την τελευταία του πνοή.

Σύμφωνα με το Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, έως σήμερα, η Αστυνομία, ο Συνήγορος του Πολίτη και οι δικαστικές Αρχές πασχίζουν να εντοπίσουν μέσα από τα βίντεο και τις μαρτυρίες, το τι πραγματικά διαδραματίσθηκε εκείνες τις στιγμές που η καρδιά του Σουβιά υπέκυπτε υπό το κράτος της πίεσης της δουλειάς και του Βεμπεριανού «νόμιμου μονοπωλίου» της κρατικής βίας.

Τα βίντεο από τη σκηνή που έφθασαν στις Αρχές, ύστερα από έκκληση «για μαρτυρίες», δείχνουν αρχικά τον Σουβιά να προσπαθεί να καταγράψει με το τηλέφωνό του τη σύλληψή του και την επέμβαση κατόπιν των αστυνομικών. Σε ένα δεύτερο εμφανίζονται οι αστυνομικοί να εφαρμόζουν την τακτική της πίεσης με το γόνατο στο στέρνο του υπόπτου για να τον ακινητοποιήσουν και εξουδετερώσουν, ενώ άλλος αυτόπτης μάρτυρας κατέθεσε πως αστυνομικός είχε κάνει βίαιο κεφαλοκλείδωμα στον Σουβιά. Άλλωστε, η ρήξη λάρυγγα, σύμφωνα με τους δικηγόρους της οικογένειας, οφείλεται σε «στραγγαλισμό».

Η οικογένειά του «μεροκαματιάρη, που σηκωνόταν στις 06:00 χειμώνα καλοκαίρι για να δουλεύει όλη τη μέρα» για να ζήσει τα παιδιά του, έχει ασκήσει αγωγή κατά των αστυνομικών για υπέρμετρη, δυσανάλογη και αδικαιολόγητη βία, οι οποίοι -από την πλευρά τους- αναφέρουν πως ήταν «προκλητικός» και πως επεχείρησαν να τον συλλάβουν για «προσβολή κι επίθεση» οργάνων της τάξης.

Σαν τραγική μίμηση της ταινίας «Συγγνώμη, Μας έλειψες»

Ωστόσο, η κοινωνία της Γαλλίας παραμένει σοκαρισμένη, όχι μόνον για το γεγονός καθαυτό, αλλά και για την αδυσώπητη επιβεβαίωση της σκληρής πραγματικότητας των νέων συνθηκών εργασίας, που τείνουν να παγιωθούν στην αγορά εργασίας και εναντίον της οποίας στράφηκαν εν μέρει και οι πρόσφατες απεργίες, με αιχμή του δόρατος το συνταξιοδοτικό.

Πρόκειται για μία έμπρακτη επιβεβαίωση των συνθηκών μερικής και εποχιακής, αλλά κυρίως ανασφάλιστης απασχόλησης, κάτω από τις οποίες εργάζεται όλη αυτή η στρατιά των ανθρώπων, που η ταινία του Κεν Λόουτς «Συγγνώμη, Μας έλειψες» (Sorry We missed yοu) φέρνει τόσο εύγλωττα και αφοπλιστικά στο προσκήνιο.

Είναι οι «νέοι προλετάριοι», διανομείς και οδηγοί με μηχανάκια, αυτοκίνητα και ποδήλατα, που μεταφέρουν τα πακέτα, ή τα έτοιμα γεύματα, ή λειτουργούν ως ταξιτζήδες μέσα στο μοντέλο της «παροχής υπηρεσιών». Μια διαδικασία που οδηγεί τους ανθρώπους να εργάζονται χωρίς σαφείς σχέσεις απασχόλησης, χωρίς κοινωνική ασφάλιση και χωρίς ωράριο, γυρεύοντας να ικανοποιήσουν τις ανάγκες που ο σύγχρονος τρόπος ζωής υπαγορεύει, υπό αντίξοες συνθήκες και με τίμημα την προσωπική τους ζωή.

Άνθρωποι με δουλειά, αλλά χωρίς ζωή -που μπορεί να βγάζουν χρήματα και δεν θεωρούνται φτωχοί, αλλά που δεν έχουν χρόνο να χαρούν τίποτε. Που σε αντίθεση με τους βιομηχανικούς εργάτες δεν «πωλούν» τη σωματική τους εργασία, αλλά τον χρόνο τους. Άνθρωποι που δέχονται να εργάζονται υπό τις συνθήκες αυτές, γιατί έχουν οικογένεια, αλλά συχνά λόγω της εργασίας αυτής χάνουν την ίδια τους την οικογένεια- ή και την ίδια τους τη ζωή.

Η πάντα ευαίσθητη στα εργασιακά ζητήματα γαλλική κοινωνία έχει σοκαρισθεί βαθιά… Ποτέ δεν φανταζόταν πως η ζωή και η μυθοπλασία του κινηματογράφου θα ήσαν τόσο κοντά και πως το τίμημα, μέσα σε αυτές τις απηνείς συνθήκες εργασίας, που πρέπει να πληρώσει ένας άνθρωπος για την επιβίωσή του θα ήταν τόσο μεγάλο.