Καλοχτενισμένα κεφάλια και όμορφα πρόσωπα χωρίς την παραμικρή ουλή. Ειδικά εκείνος ο Λασάλτ με το baby face και τα κοτσιδάκια πραγματικά πόσο παράταιρος μοιάζει με το γενικότερο feeling που είχαμε όλοι μεγαλώνοντας με το σκληρό έως βρώμικο παιχνίδι του Αγκιλέρα, του Μοντέρο, του Αρέβαλο Ρίος. Η Ουρουγουάη στα γήπεδα της Ρωσίας δείχνει πιο έτοιμη από ποτέ να αφήσει πίσω τη φήμη που έχτισε σε όλη την ποδοσφαιρική ιστορία της. Τουλάχιστον να πάψει να είναι έστω και στο ελάχιστο… αντιαθλητική. Και όμως αυτός ο κόντρα ρόλος όχι μόνο αρέσει σε πολλούς, αλλά την έφερε και στο κορυφαίο μουντιαλικό ξεκίνημα της ιστορίας της. Οποιος έχει παρακολουθήσει την τελευταία 10ετία την ομάδα που έχει δομήσει ο Οσκαρ Ταμπάρες, δεν θα έχει ξαφνιαστεί με την παρουσία της σε αυτό το τουρνουά. Εάν θα μπορούσε να υπάρξει ένας παραλληλισμός, ώστε να εκλαϊκευτεί η αγωνιστική συμπεριφορά της, αυτός θα έφερνε στην κουβέντα την Ατλέτικο του Ντιέγο Σιμεόνε. Και μόνο τυχαίο δεν είναι ότι το δίδυμο Γκοδίν-Χιμένες στο κέντρο της άμυνας είναι μαθημένο να δαγκώνει με τις… μασέλες του Τσόλο. Η άμυνα είναι ίσως πιο solid από ποτέ χάρη κυρίως σε αυτή τη συνεργασία, αν και στην εξίσωση σίγουρα μπαίνει ο αθλητικός Κάσερες σε ρόλο στ’ αριστερά. Μόνο που σε αυτή την ομάδα οι πίσω δεν ανεβαίνουν σχεδόν ποτέ. Το ρίσκο είναι μειωμένο. Το μεγάλο κενό της Σελέστε βρίσκεται στη μεσαία γραμμή της. Οι Βεσίνο, Τορέιρα, Μπεντανκούρ, Νάντες είναι τίμιοι, αλλά έχουν ταβάνι και σίγουρα είναι λιγότερο ανταγωνιστικοί σε σχέση με την άμυνα και φυσικά το άλλο τρελό διδυμάκι των Λουίς Σουάρες-Καβάνι. Επειδή λοιπόν η μπάλα δεν γίνεται να πηγαίνει από πίσω μπροστά χωρίς τη συμμετοχή του κέντρου, τα πράγματα δυσκολεύουν εύλογα κόντρα κυρίως σε πιο αδύναμους αντιπάλους. Οταν δηλαδή η Ουρουγουάη θα πρέπει να κάνει εκείνη παιχνίδι. Κάπως έτσι ήρθαν τα πολύ ζόρικα 1-0 με Αίγυπτο και Σαουδική Αραβία. Κόντρα στη Ρωσία όμως η κατάσταση ήταν διαφορετική. Η Ουρουγουάη βρήκε τους χώρους και έκανε τη ζημιά, για να κλείσει τον όμιλο για πρώτη φορά με τρεις νίκες και μάλιστα δίχως καν να δεχτεί γκολ. Πρόκειται για εξαιρετικά σπάνιο συνδυασμό που δεν έχει επαναληφθεί από την Αργεντινή του 1998 και έχει συνέβη για μόλις τέταρτη φορά στην ιστορία. Σε αυτά τα τρία παιχνίδια ο πορτιέρο Μουσλέρα χρειάστηκε να επέμβει μονάχα σε δύο σουτ. Τόσα επέτρεψε η ομάδα να του κάνουν. Το άλλο φοβερό στατιστικό είναι οι κάρτες. Ναι, η Σελέστε έχει μόνο μία κίτρινη στον όμιλο, αλλά έχει διατηρήσει την πρωτοκαθεδρία στα τάκλιν, μετρώντας συνολικά 50. Με κάποιο τρόπο ο Ταμπάρες έχει καταφέρει να γίνονται όλα τα κοψίματα καθαρά. Αυτό είναι σίγουρα καλό για την ομάδα του, αλλά η αλήθεια είναι ότι μας χαλάει λίγο όλους εμάς που δεν βλέπουμε και καμία καλή κλωτσιά από αστράγαλο μέχρι καρωτίδα. Το θέμα όμως με αυτή τη Σελέστε είναι ότι σου αφήνει την αίσθηση πως μπορεί να παίξει πολύ πιο θεαματικά από αυτό το τόσο προσεκτικό και άτολμο σχέδιο που παρουσιάζει. Ωστόσο, τούτο δεν μοιάζει να πολυαπασχολεί το μυαλό του Ταμπάρες. Εκείνος φαίνεται να το έχει σχεδιάσει το έργο με τον ουρουγουανικό τρόπο ή έστω με αυτή την κατά προσέγγιση παραλλαγή του. Το ζήτημα για εκείνον και την Ουρουγουάη είναι πάντα η μη ήττα και το να χτίζει τη δουλειά βήμα βήμα. Και με αυτόν τον τρόπο όποιος πέσει πάνω της, θα εύχεται να μην του είχε συμβεί αυτό το… κακό συναπάντημα. Πηγή: gazzetta.gr