Μετά από τόσες κρίσεις μέσα σε λιγότερο από τέσσερα χρόνια – απόπειρα παραβίασης των συνόρων μας, πανδημία, πόλεμος και ενεργειακή κρίση, εθνικές απειλές – η λογική υποδεικνύει ότι η πατρίδα μας χρειάζεται μια σταθερή κυβέρνηση. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ φρόντισε να επιβάλει ένα εντελώς διαλυτικό εκλογικό σύστημα που παράγει μόνο ακυβερνησία και αστάθεια.

Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα.

Το προηγούμενο εκλογικό σύστημα, όπως και αυτό που ψήφισε η κυβερνητική πλειοψηφία της Νέας Δημοκρατίας, ήταν -και θα είναι- και δίκαιο και αναλογικό. Δεν εμπόδισε να μπουν στη Βουλή μικρότερα ή μικρά κόμματα, όπως η ΔΗΜΑΡ, οι ΑΝ.ΕΛ και δυστυχώς και η Χρυσή Αυγή – αν και είναι αδιανόητο να βρίσκονται στο κοινοβούλιο ναζιστικά, εγκληματικά κόμματα. Με το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής, απλά δίδεται στο πρώτο κόμμα ένας αριθμός επιπλέον εδρών για να μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση.

Άλλωστε, από αυτό το εκλογικό σύστημα επωφελήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ – αν και είχε τον χρόνο να το αλλάξει – δύο φορές. Και χάρη σ’ αυτό ο κ. Τσίπρας βρήκε δύο φορές τον συνεταίρο του στο πρόσωπο του κ. Καμμένου, ο οποίος χάρη σ’ αυτό το σύστημα μπήκε μετά βίας στη Βουλή στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015. Μετά το γελοίο δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015 και το λουκέτο στις τράπεζες με πέντε Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου.

Η «πέτρα» του κ. Ανδρουλάκη

Η Νέα Δημοκρατία δεν τάσσεται κατά των συνεργασιών. Το έχει αποδείξει στην πράξη, με σημαντικότερη την συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ. Σήμερα, δεν υπάρχουν τέτοιες συνθήκες – αν κρίνουμε από την στάση του κ. Ανδρουλάκη που δηλώνει ότι δεν δέχεται συνεργασία με πρωθυπουργό τον αρχηγό του πρώτου κόμματος, δηλώνοντας μάλιστα πως αυτά που λέει είναι γραμμένα στην… πέτρα!

Αλλά μια συμμαχική κυβέρνηση προϋποθέτει ακριβώς ότι τίποτε δεν είναι γραμμένο στην πέτρα! Υποστηρίζει ο κ. Ανδρουλάκης ότι πρώτα θα υπάρξουν οι προγραμματικές συγκλίσεις και μετά θα βρεθεί το… πρόσωπο του πρωθυπουργού! Ισχυρίζεται δηλαδή ότι όταν τα κόμματα ολοκληρώσουν τις διαπραγματεύσεις τους και καταλήξουν σε συμφωνία, θα αναζητήσουν ένα πρόσωπο – άγνωστο μέχρι εκείνη την στιγμή – που κατά την γνώμη τους θα εφαρμόσει καλύτερα το κοινό πρόγραμμα.

Αλλά τα κόμματα θα προχωρήσουν στις διαπραγματεύσεις, θα φτάσουν σε συγκλίσεις και θα συμφωνήσουν υπό την εποπτεία των αρχηγών τους. Εκείνοι θα κατευθύνουν τις συζητήσεις, εκείνοι θα δίνουν τον τόνο για το τι μπορεί να συμφωνηθεί και τι όχι, εκείνοι θα ανάψουν το τελικό πράσινο φως. Πιστεύει κανείς πως είναι δυνατόν αμέσως μετά να τους πει κάποιος «περάστε έξω, ως εδώ ήταν, τώρα θα φέρουμε κάποιον καλύτερο»;

Προφανώς πρόκειται για εντελώς παράλογη σκέψη, που δεν εφαρμόζεται πουθενά. Επιπλέον, γιατί αυτοί που έλαβαν μέρος στην διαπραγμάτευση και πλέον γνωρίζουν καλύτερα σε όλες τις πτυχές τους το συμφωνηθέν πρόγραμμα θα ήταν χειρότεροι από οποιονδήποτε ουρανοκατέβατο; Αυτά δεν τα αγοράζουν ούτε τα μικρά παιδιά.

Δυο χώρες φλέγονται λόγω απλής αναλογικής

Όσο για τις ίδιες τις συμμαχικές κυβερνήσεις, τα νέα δεν είναι καθόλου καλά – κι’ ας μας φέρνουν διάφορα παραδείγματα οι θιασώτες τους. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, δύο χώρες φλέγονται εξαιτίας της αδιέξοδης απλής αναλογικής. Όλοι βλέπουμε τι γίνεται στην Γαλλία επειδή το κοινοβούλιο είναι κατακερματισμένο, δεν υπάρχει Δεδηλωμένη και σημαντικά νομοθετήματα περνούν χωρίς την έγκριση της Βουλής, με βάση το άρθρο 49-3. Γεγονός που εξοργίζει τον κόσμο.

Στην περίπτωση του Ισραήλ τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, διότι έχει οδηγηθεί σε ανάφλεξη όλη η Μέση Ανατολή. Οι Ισραηλινοί πήγαν πέντε φορές στις κάλπες από το 2019. Την τελευταία φορά το κόμμα του Νετανιάχου ήλθε μεν πρώτο, αλλά χωρίς πλειοψηφία. Χρειάστηκε να συνεργαστεί με τους υπερορθόδοξους ακραίους και για να συμβεί αυτό, ώστε αυτοί να ορίσουν τους υπουργούς που ήθελαν και να έχουν λόγο στα υπουργεία που ήθελαν, προχώρησαν να απίστευτες ρυθμίσεις: Άλλαξαν τους νόμους, ώστε να μπορεί να ορκιστεί υπουργός κάποιος που κρίθηκε ένοχος από την Δικαιοσύνη αλλά δεν καταδικάστηκε σε φυλάκιση ή να μπορούν να ορκιστούν δύο υπουργοί στο… ίδιο υπουργείο! Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε: Βία στα παλαιστινιακά εδάφη, ρουκέτες στο έδαφος του Ισραήλ από την Χαμάς, αίμα και στις δύο πλευρές, αθώα θύματα.

Από εκλογές σε εκλογές και από κρίση σε κρίση

Στη Βουλγαρία πραγματοποιήθηκαν τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις μετά το 2019. Πριν από την τελευταία πέμπτη εκλογική αναμέτρηση, οι κυβερνήσεις ήταν υπηρεσιακές και η χώρα βυθίστηκε στη φτώχεια. Μετά την πρόσφατη 5η κάλπη, πάλι δεν βγαίνει άκρη και θεωρείται βέβαιο ότι η χώρα θα πάει και σε έκτη εκλογική αναμέτρηση σε τέσσερα χρόνια! Η Σουηδία γνώρισε τρεις κυβερνητικές κρίσεις σε έναν χρόνο.

Στη Δανία, ένα μικρό ριζοσπαστικό κόμμα του αριστερού κυβερνητικού συνασπισμού απείλησε ότι θα αποχωρήσει από την κυβέρνηση, η χώρα πήγε σε πρόωρες εκλογές, πάλι δεν βγήκε άκρη και τελικά σχηματίστηκε μεγάλος συνασπισμός κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς. Την προηγούμενη φορά που συνέβη αυτό, κράτησε μόλις έναν χρόνο.

Η Ιταλία γνώρισε 70 κυβερνήσεις και 44 πρωθυπουργούς από το 1946. Όλες έπεσαν λόγω αποχώρησης κάποιου κυβερνητικού εταίρου. Η Γερμανία, η χώρα που έχει παράδοση σε κυβερνητικούς συνασπισμούς αποτελεί την απόδειξη πως το σύστημα δεν λειτουργεί όταν υπάρχουν μεγάλες κρίσεις, όπως η πανδημία ή ο πόλεμος. Φάνηκε στην περίοδο της πανδημίας, φαίνεται και τώρα που οι τρεις εταίροι πηγαίνουν ξανά και ξανά σε ολονύκτιες και πολύωρες διαπραγματεύσεις και τελικά δεν είναι κανείς ευχαριστημένος – οπωσδήποτε όχι ο λαός, όπως προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις.

Και από ρεκόρ σε ρεκόρ…

Στην Ολλανδία χρειάστηκαν διαπραγματεύσεις 271 ημερών, για να σχηματιστεί η ίδια κυβέρνηση που είχε σχηματιστεί άλλες τρεις φορές και με τα ίδια κόμματα. Το Βέλγιο κατέχει το ρεκόρ διαπραγματεύσεων με 625 ημέρες διαπραγματεύσεων μεταξύ των κομμάτων.

Στη Σλοβακία, μετά την αποχώρηση ενός κόμματος, υπήρξε κυβέρνηση μειοψηφίας, η οποία έπεσε τον περασμένο Δεκέμβριο. Στο Μαυροβούνιο, η συμμαχική κυβέρνηση έπεσε μέσα σε τέσσερις μήνες. Στη Σερβία χρειάστηκαν έξι μήνες για να σχηματιστεί κυβέρνηση.

Η αλήθεια για Ισπανία και Πορτογαλία

Και επειδή κάποιοι μας έχουν ζαλίσει το κεφάλι με την Ισπανία και την Πορτογαλία: Στην Ισπανία πραγματοποιήθηκαν τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις μεταξύ 2016 και 2019. Χρονιά και… κάλπη! Τελικά σχηματίστηκε κυβέρνηση μειοψηφίας μεταξύ Σοσιαλιστών του Σάντσεθ και Podemos του Ιγκλέσιας. Για δυο χρόνια η χώρα πορευόταν χωρίς προϋπολογισμό επειδή οι Podemos – αν και στην κυβέρνηση – δεν ψήφιζαν. Για να μπορούν να σταθούν έκαναν – και συνεχίζουν – μια σειρά υποχωρήσεις πότε στους Βάσκους εθνικιστές και πότε στους Καταλανούς αποσχιστές. Μέχρι που μετέφεραν όλους τους κρατούμενους της ΕΤΑ στη Χώρα των Βάσκων για να εκτίσουν εκεί τις ποινές τους! Μέχρι που έβαλαν τα ισπανικά σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με τα καταλανικά και άλλαξαν τον Ποινικό Κώδικα για να πέσουν στα μαλακά οι αυτονομιστές!

Στην Πορτογαλία πάλι, διενεργήθηκαν τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις μεταξύ του 2015 και του 2022. Για να κυβερνηθεί – λέμε τώρα – η χώρα, το 2015 ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός Κόστα συνήψε τρεις χωριστές συμφωνίες με τους εταίρους του – το Μπλόκο της Αριστεράς, τους Κομμουνιστές και τους Πράσινους. Μετά τις εκλογές του 2019 δεν κατάφεραν ούτε τις χωριστές συμφωνίες και αποφάσισαν να βρίσκονται σε έναν… διαρκή διάλογο! Και στις δύο χώρες, για να ψηφίζονται οι νόμοι ακολουθήθηκε η οδός της αποχής πότε από το ένα κόμμα και πότε από το άλλο, συχνά και από την αντιπολίτευση!

Τον Οκτώβριο του 2021, το Μπλόκο της Αριστεράς, αδελφό κόμμα για τον ΣΥΡΙΖΑ, έριξε την κυβέρνηση του Κόστα. Η χώρα πήγε σε πρόωρες εκλογές και τον Ιανουάριο του 2022, ο πορτογαλικός λαός απηύδησε και έδωσε την λύση, προσφέροντας την αυτοδυναμία στον Κόστα!
Αυτά είναι τα «θαύματα» της απλής αναλογικής. Αυτόν τον εφιάλτη ονειρεύεται για την Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν θα δίσταζε να πρωτοστατήσει ακόμη και σε κυβέρνηση μειοψηφίας.

Μπορεί να αντέξει η Ελλάδα τέτοια πράγματα; Την απάντηση – και τη λύση – θα την δώσει ο λαός στις 21 Μαΐου!

  • Σοφία Βούλτεψη, Βουλευτής Β3 Νοτίου Τομέα Αθηνών, υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, δημοσιογράφος