Αν το λαϊκό τραγούδι είχε ονοματεπώνυμο, θα έφερε σίγουρα το δικό του. Ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο συνθέτης των μεγάλων και διαχρονικών επιτυχιών του ελληνικού πενταγράμμου, ήταν καλεσμένος την Τρίτη (22/2) στην εκπομπή της ΕΡΤ1 «Αυτός και ο άλλος» με τους Θοδωρή Βαμβακάρη και Τάκη Γιαννούτσο, για μια εκπομπή αληθινά συλλεκτική.

Ο άνθρωπος, του οποίου τα 2.000 τραγούδια μάς έχουν συντροφεύσει σε πολλές διαφορετικές στιγμές της ζωής μας, γέμισε το στούντιο της ΕΡΤ με νότες και ιστορίες καθηλώνοντας με την ευγένεια και τη σεμνότητά του.

«Από τότε που γεννήθηκα ένιωθα μουσικός. Στο σπίτι ακούγαμε ραδιόφωνο και juke box. Ένας ξάδερφος μου αγόρασε ακορντεόν, έμαθα να παίζω στο ακορντεόν κομμάτια, μετά ο αδερφός μου πήρε μπουζούκι και βλέπω ένα όργανο στο σπίτι κι όταν έλειπε το έπαιρνα κι άρχισα να παίζω» είπε.

Παρέα με τον αχώριστο φίλο του, το μπουζούκι του, αφηγήθηκε τη μοναχική διαδρομή του από την Αλεξάνδρεια Ημαθίας στην Αθήνα κι από εκεί στην κορυφή του ελληνικού πενταγράμμου. Θυμήθηκε τις συνεργασίες του με όλους τους «μεγάλους» της ελληνικής μουσικής και την πολυκύμαντη σχέση του με τον Στέλιο Καζαντζίδη. Ποια κοινή στιγμή τους επέλεξε να κρατήσει αναλλοίωτη στη μνήμη του;

«Μου είπαν ζητάει ο Καζαντζίδης μπουζούκι. Πέρασα από ακρόαση με άκουσε ο ίδιος και ο Γιάννης ο Παπαϊωάννου».

«Δουλέψαμε ενάμιση χρόνο μαζί. Προσπαθώ να μου μένουν οι καλές μνήμες. Ο Καζαντζίδης είχε πολύ καλούς καλούς ανθρώπους μερικές φορές παρέα του αλλά τiς περισσότερες φορές είχε κόλακες και του έβαζαν φωτιά και έγιναν όλα αυτά.

Η πιο έντονη ανάμνησή μου μαζί του είναι που ηχογράφησε τα πρώτα μου τραγούδια».

«Ο Στέλιος μου έγραφε γράμματα (όταν ήταν στην Αμερική, έχω δεκατρία γράμματά του. Μου έγραφε πολύ συγκλονιστικά πράγματα κι επειδή τον αγαπούσα τόσο, έκλαιγα πολύ με κάποια γράμματά του. Μόνο μαζί μου είχε αλληλογραφία» είπε ο Χρήστος Νικολόπουλος.

«Μου τηλεφώνησε κι ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Μου τηλεφώνησε ένας κοινός μας φίλος, που είχε την εταιρία που τραγουδούσε ο Καζαντζίδης. Ήταν σχέση μπαμπά γιου. Μετάνιωσα που δεν πήγα να τον δω. Μου τηλεφώνησε να μου μιλήσει, αλλά δεν μπορούσε ήταν σε πολύ κακή κατάσταση. Την ώρα που πήγαμε να μιλήσουμε, τον έπιασαν λυγμοί και… εντάξει δεν έχει σημασία» συμπλήρωσε ο Χρήστος Νικολόπουλος.

Σε ερώτηση για τις φήμες περί μίας παλιάς του κόντρας με τον Γιώργο Κατσαρό ανέφερε:

«Ναι ισχύει. Τότε νομίζανε κάποιοι μαέστροι ότι εμείς που παίζουμε λαϊκά δεν μπορούμε να γράψουμε πιο προχωρημένα τραγούδια και είπα “κάτσε τώρα και θα δεις” και έγραψα το «Νύχτα στάσου».

Υπήρχε μία απαξίωση των λαϊκών συνθετών από ορισμένους, μία υπεροψία. Για να καταλάβετε το καφενείο των λαϊκών μουσικών ήταν στη Σατωβριάνδου ενώ των Ευρωπαίων ήταν στην Κλαυθμώνος σε έναν αριστοκρατικό χώρο.

Από τους ανθρώπους του χώρου που συνδέθηκε με στενή φιλία είναι ο Γιώργος Νταλάρας. Ωστόσο, εξομολογήθηκε και ένα μικρό παράπονο που έχει από εκείνον.

«Ήταν και είναι πολύ αγαπημένος μου φίλος αν και θα το πω δημόσια με παίρνει πολύ σπάνια τηλέφωνο. Τον αγαπάω όπως τον αγαπούσα γιατί μου δίδαξε πολλά πράγματα» αποκάλυψε.