Οι τρισδιάστατοι εκτυπωτές, που χρησιμοποιούνται σήμερα για την παραγωγή μικρών μοντέλων και βιομηχανικών πρωτοτύπων, θα μπορούσαν μια μέρα να αξιοποιηθούν και στην ιατρική: Οι «βιοεκτυπωτές» θα ψεκάζουν κύτταρα και θα δημιουργούν δερματικά μοσχεύματα στρώμα προς στρώμα.

Η μέθοδος ονομάζεται «ταχεία παραγωγή πρωτοτύπων», ή «3D εκτύπωση». Βασίζεται περίπου στην ίδια αρχή λειτουργίας με τους εκτυπωτές ψεκασμού, όχι όμως σε δύο διαστάσεις αλλά σε τρεις.

Οι τρισδιάστατοι εκτυπωτές ψεκάζουν σωματίδια πολυμερών υλικών και δημιουργούν στρώμα προς στρώμα μικρά αντικείμενα.

Η σχετικά νέα τεχνολογία ήδη χρησιμοποιείται πειραματικά για την «εκτύπωση» τεχνητών οστών και χόνδρων.

Στο μέλλον, όμως, αντίστοιχοι «βιοεκτυπωτές» θα μπορούσαν να δημιουργούν κατά παραγγελία συνθετικό δέρμα, για χρήση σε θύματα εγκαυμάτων και άλλων τραυμάτων.

Σε επίδειξη που πραγματοποιήθηκε στο συνέδριο της Αμερικανικής Ένωσης για την Πρόοδο της Επιστήμης, το πρωτότυπο ενός τέτοιου εκτυπωτή τύπωσε ένα πλαστικό αφτί.

«Ψεκάζει πλαστικό για να δημιουργήσει σταδιακά ένα αντικείμενο, στρώμα προς στρώμα […] Μερικές ώρες μετά παίρνεις ένα αντικείμενο που μπορείς να κρατήσεις στο χέρι» δήλωσε στο AFP o Χοντ Λίπσον, ερευνητής του Πανεπιστημίου Cornell στη Νέα Υόρκη.

Αντί για πλαστικά σωματίδια, ο εκτυπωτής θα μπορούσε να χρησιμοποιεί στο μέλλον καλλιεργημένα κύτταρα του ίδιου του ασθενή.

«Θα μπορούσες να πάρεις κύτταρα από έναν δότη, να τα καλλιεργήσεις, να τα ανακατέψεις με ένα “μελάνι” και να δημιουργήσεις ένα ζωντανό μόσχευμα» εξήγησε ο Δρ Λίπσον.

Διευκρίνισε πάντως ότι, με τη σημερινή τεχνολογία, τα ζωντανά κύτταρα δεν επιζούν στον εκτυπωτή. «Προς το παρόν, περιοριζόμαστε σε κύτταρα […] που αντέχουν να τυπώνονται» είπε.

Αντίστοιχα πειράματα πραγματοποιούνται στο Πανεπιστήμιο Wake Forest της Βόρειας Καρολίνας. Η ομάδα του Τζέιμς Γου αναπτύσσει έναν νέο σαρωτή, ο οποίος θα μετρά τις διαστάσεις του τραύματος, και στη συνέχεια να δίνει εντολή στον εκτυπωτή να παράξει ένα μόσχευμα που ταιριάζει απόλυτα στην τελική του θέση.

Το μεγάλο πρόβλημα, επισήμανε ο ερευνητής, είναι ότι ακόμα δεν υπάρχει τρόπος να συνδέονται αυτά τα μοσχεύματα με την κυκλοφορία του αίματος.