Οι διαφωνίες, οι συζητήσεις και οι διαπραγματεύσεις σε ένα εργασιακό περιβάλλον είναι απολύτως υγιείς.

Όχι όμως και οι καυγάδες. Άλλωστε αυτοί μπορεί να αποβούν απολύτως καταστροφικοί… ειδικά αν η «αντίπαλη πλευρά» είναι το αφεντικό σας!

Από την άλλη, ένας καυγάς με κάποιο συνάδελφο θα μπορούσε να παρομοιαστεί με έναν καυγά με κάποιο φίλο ή ακόμη και αδερφό, ενώ όταν τσακωνόμαστε με ανθρώπους που βρίσκονται πιο χαμηλά στην εργασιακή ιεραρχία από εμάς και ξεφεύγουμε από τα όρια, η συμπεριφορά αυτή θα μπορούσε να πλησιάζει μέχρι και το λεγόμενο bullying (εκφοβισμός).

Φυσικά, με το που μπαίνει κανείς στην αγορά εργασίας, θα πρέπει να μάθει να αντιμετωπίζει τις ακραίες καταστάσεις με σύνεση και ψυχραιμία.

Πρώτα απ’ όλα αυτό απαιτεί να κατανοήσει κανείς τους πραγματικούς λόγους που βρίσκονται πίσω από μια «εργασιακή διαμάχη» και την υποκείμενη ψυχολογία πίσω από αυτούς, γράφει η Annie McKee στο hbr.org.

Μετά θα είναι σε θέση να αναπτύξει μεθόδους για να διατηρούνται οι πάσης φύσεως διαφωνίες σε υγιή πλαίσια, που σημαίνει ότι από αυτές μπορεί να βγει κάποιο αποτέλεσμα που θα εξυπηρετεί τους πάντες.

Τι μορφή παίρνουν οι «εργασιακές συγκρούσεις»

Οι διαφωνίες και οι συγκρούσεις σε ένα εργασιακό χώρο, μπορούν να πάρουν διάφορες μορφές.

Υπάρχουν κατ’ αρχήν εκείνοι που υποκρίνονται ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα… όταν είναι προφανές ότι υπάρχει!

Μάλιστα συνηθίζουν να λένε: «Δε βλέπω να υπάρχει κάποιο ζήτημα εδώ»! Κι όταν προσπαθήσεις να τους εξηγήσεις σε «χτυπούν» με άλλη μια φράση του τύπου: «Είσαι παράλογος». Το αποκορύφωμα δε, έρχεται όταν πουν το εξής: «Τα παίρνεις όλα πολύ προσωπικά. Είσαι πολύ συναισθηματικός».

Το να προσωποποιεί όμως κανείς μια διαφωνία, δεν είναι άλλο παρά μια… τακτική. Ανεξάρτητα από το τι κάνει κάποιος θεωρείται παράλογος, ή του βάζουν την ταμπέλα του «καβγατζή».

Σε αυτό το σενάριο αυτοί είναι οι νικητές και εσείς οι χαμένοι: πάντα!

Κάτι άλλο που συμβαίνει συχνά σε χώρους εργασίας είναι η ύπαρξη επιθετικών ανθρώπων. Είναι υπερ-ανταγωνιστικοί, ναρκισσιστές και προσπαθούν να αποδείξουν την αξία τους μέσα από την κυριαρχικότητα. Είναι πολύ επικίνδυνοι, καθώς συνήθως έχουν τους δικούς τους «οπαδούς», οι οποίοι κάνουν ό,τι τους πουν.

Τέλος, υπάρχουν κι εκείνοι που επιλέγουν την τακτική της παθητικής επιθετικότητας. Αυτοί οι άνθρωποι μοιάζουν υποστηρικτικοί, λογικοί μέχρι και πρόθυμοι να βοηθήσουν… μέχρι να πάρει κάποιος χαμπάρι το ύπουλο παιχνίδι που παίζουν.

Γιατί τσακώνονται οι άνθρωποι σε ένα χώρο εργασίας

Οι διαφωνίες και οι συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες σε έναν εργασιακό χώρο. Φυσικά υπάρχουν αρκετοί λόγοι, για τους οποίους μπορεί να συμβεί αυτό: η συνεχής ροή πληροφοριών σημαίνει ότι πάντα θα υπάρχουν αλλαγές, οι οποίες πάντα συνοδεύονται από αντιδράσεις.

Σε έναν «τέλειο» κόσμο οι συγκρούσεις θα αντιμετωπίζονταν λογικά, με γνώμονα το συμφέρον όλων και στο τέλος όλοι θα προχωρούσαν παραπέρα.

Μόνο που… δε ζούμε σε έναν «τέλεια» πλασμένο κόσμο και φυσικά κανένας δεν είναι τέλειος! Ο καθένας κουβαλά τα δικά του προβλήματα στην πλάτη του.

Οι κυριότεροι λόγοι για τους οποίους ξεσπούν συγκρούσεις στους χώρους εργασίας είναι οι εξής: η προσωπική ανασφάλεια, η επιθυμία για εξουσία κι έλεγχο και η συνήθης θυματοποίηση.

Ανασφάλεια: Όλοι είμαστε ανασφαλείς για κάτι. Και όταν μας «πατήσουν» στο ευαίσθητο σημείο μας, οι περισσότεροι συμπεριφερόμαστε με τρόπους για τους οποίους δεν θα ήμασταν περήφανοι, προκειμένου να προστατέψουμε τους εαυτούς μας.

Αν όμως έχουμε συνεχώς στο μυαλό μας ότι κανείς δεν είναι τέλειος, γιατί να ξοδεύουμε χρόνο και ενέργεια για να αποδείξουμε ότι είμαστε;

Επιθυμία για εξουσία: Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να αισθάνονται ότι έχουν κάποιο έλεγχο επάνω στη ζωή και τις πράξεις τους: τόσο στη δουλειά όσο και στο σπίτι τους. Θέλουν να αισθάνονται ότι προσφέρουν σε κάτι. Αυτό είναι απολύτως φυσικό και υγιές.

Δυστυχώς όμως κάποιοι άνθρωποι φτάνουν στο άλλο άκρο: αντί να συνεργάζονται με τους άλλους, βάζουν ως στόχο το να βγουν μπροστά και πάνω από όλους.

Θυματοποίηση: Η ανασφάλεια που νιώθει κανείς θα μπορούσε να αποτελεί την κινητήριο δύναμη για να πετύχει κάτι που θέλει. Η συνήθης θυματοποίηση ωστόσο δεν έχει καμία λυτρωτική αξία. Οι άνθρωποι παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ανήμπορους να πάρουν μια απόφαση, να προχωρήσουν σε μια πράξη κ.ά.

Τι μπορεί να κάνει κανείς όταν ξεσπούν διαφωνίες σε ένα εργασιακό χώρο

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να παραδεχτούμε ότι η οποιαδήποτε σύγκρουση σε έναν εργασιακό χώρο είναι πραγματική και διάχυτη, κι εξίσου επώδυνη, όπως σε οποιονδήποτε άλλο τομέα της ζωής.

Δεύτερον, θα πρέπει να καλλιεργήσουμε την ικανότητα ενσυναίσθησης και πραγματικής συμπόνοιας για τους άλλους.

Τι είναι αυτό που τους οδηγεί σε αυτή τη συμπεριφορά; Γιατί νιώθουν ανασφαλείς; Πώς θα αισθανόμασταν εμείς στη θέση τους;

Τέλος, θα πρέπει κανείς να αντιμετωπίσει τα δικά του εσωτερικά ζητήματα, μέσω της αυτογνωσίας. Για ποιο λόγο αισθανόμαστε εμείς οι ίδιοι ανασφάλεια; Υπάρχει κάποια λογική πίσω από αυτό; Μήπως θυματοποιούμε τους εαυτούς μας; Κι αν ναι γιατί; Σε τι μας εξυπηρετεί αυτό; Σε ποιο άλλο τομέα της ζωής μας συμπεριφερόμαστε κατ’ αυτόν τον τρόπο;