Βερόνικα Δαβάκη: Η μουσική είναι άθλημα ομαδικό, δεν πας πουθενά μόνος

Λίγο πριν τη μοναδική βραδιά, την Τρίτη 9 Δεκεμβρίου στην Απανεμιά, η γνωστή ερμηνεύτρια και ηθοποιός μίλησε στο Newsbeast

03·12·2025 10:00 1 σχόλια

Ένας χώρος που μοιάζει να έχει φτιαχτεί για να φιλοξενεί ιστορίες και τραγούδια, η Απανεμιά στην Πλάκα γίνεται το σημείο συνάντησης μιας μουσικής πρότασης που βασίζεται στο «μαζί».

Για μια μοναδική βραδιά, την Τρίτη 9 Δεκεμβρίου με ρεπερτόριο που διατρέχει διαφορετικές εποχές και γειτονιές της ελληνικής μουσικής και με συνοδοιπόρους αγαπημένους μουσικούς, η Βερόνικα Δαβάκη μιλά για τη συλλογική δύναμη του τραγουδιού, τις συνεργασίες που την καθορίζουν και τη βαθιά συγγένεια της μουσικής με το θέατρο.

Παράλληλα, αυτή την περίοδο βρίσκεται σε εντατικές πρόβες για τη «Λοκαντιέρα» του Γκολντόνι, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα στο Θέατρο Τέχνης, όπου θα ερμηνεύσει τον ομώνυμο ρόλο.

– Τι είναι αυτό που έκανε την Απανεμιά στην Πλάκα τον ιδανικό χώρο για αυτό το μουσικό «ραντεβού»;

Η παράδοξη κλίμακά της! Η Απανεμιά είναι ένας χώρος μικρός, που μέσα του χωράνε μόνο μεγάλα τραγούδια.

– Το πρόγραμμα βασίζεται σε τραγούδια που «τα λέμε όλοι μαζί». Πόσο σημαντική είναι για εσάς αυτή η συλλογική εμπειρία του τραγουδιού;

Μία από τις βασικές διαφορές ανάμεσα στο τραγούδι και το θέατρο βρίσκεται ακριβώς εκεί. Και στα δύο απλώνεις το χέρι στον θεατή. Μόνο στο τραγούδι, όμως, μπορεί εκείνος στ’ αλήθεια να το πιάσει και να το κρατήσει. Αυτό συμβαίνει μέσα στο «όλοι μαζί» και είναι απολύτως λυτρωτικό.

– Από το ρεμπέτικο και το λαϊκό μέχρι το νέο κύμα και τη μελοποιημένη ποίηση, το ρεπερτόριό σας κινείται σε πολλές γειτονιές της ελληνικής μουσικής. Πώς ενώνονται όλα αυτά μέσα σας καλλιτεχνικά;

Συχνά, με τον Δημήτρη τον Σίντο στις πρόβες, συζητάμε για τον «κόσμο» του κάθε τραγουδιού. Είναι ο στίχος, είναι η μελωδική γραμμή, είναι η αίσθηση, είναι η –ίσως και άθελά του– προσέγγιση που έχει το κάθε τραγούδι, ο δρόμος που επέλεξαν οι δημιουργοί για να ακουμπήσουν κάτι μέσα μας. Αυτό είναι που ενώνει τα τραγούδια. Σε αυτό το πρόγραμμα, βέβαια, ταξιδεύουμε μέσα στον χάρτη του Κώστα Φασουλά, ο οποίος το έχτισε με πολύ μεράκι.

– Έχετε συνεργαστεί δισκογραφικά με δημιουργούς όπως ο Νίκος Ξυδάκης, ο Βαγγέλης Κορακάκης και ο Δημήτρης Παπαδημητρίου. Τι κοινό νήμα ενώνει αυτές τις συνεργασίες για εσάς;

Ανήκουν και οι τρεις στη μερίδα εκείνη των δημιουργών που μάχονται με πίστη και μεγάλη πυγμή για αυτό που προτάσσει το συναίσθημά τους. Γράφουν αυτό που οι ίδιοι επιθυμούν και οραματίζονται. Είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, αλλά τους ενώνει ο τρόπος που αφοσιώνονται στη μουσική τους. Αυτή η μερίδα δημιουργών –που συνήθως είναι και απολύτως απροστάτευτη– είναι εκείνη που με συγκινεί βαθιά.

– Η παρουσία του Βασίλη Κορακάκη και του Δημήτρη Σίντου τι προσθέτει στη σκηνική και μουσική αφήγηση αυτής της βραδιάς;

Για μένα η μουσική, όμοια με το θέατρο, είναι άθλημα ομαδικό. Δεν πας πουθενά μόνος. Δεν ξέρω αν αξίζει καν τον κόπο… Είμαι πολύ τυχερή, γιατί έχω αρκετούς συνεργάτες μουσικούς για τους οποίους έχω μεγάλη αγάπη, θαυμασμό και αδυναμία και αισθάνομαι ασφαλής κι ευλογημένη δίπλα τους. Ο Βασίλης και ο Δημήτρης είναι δύο από αυτούς. Παίζουν, τραγουδούν και γράφουν μουσική και οι δύο. Τους απολαμβάνω εγώ πριν από τον κόσμο! Πολλές φορές ακούω ένα τραγούδι και σκέφτομαι να το «δούμε» με τον Δημήτρη, και άλλες ζητάω από τον Βασίλη να παίξει κάτι, γιατί μου αρέσει να ακούω τα τραγούδια από αυτόν.

– Πόσο διαφορετικά προσεγγίζετε ένα τραγούδι ως τραγουδίστρια και πόσο ως ηθοποιός;

Δύσκολη ερώτηση. Δεν είναι, ας πούμε, σαν ένα mode που μπορείς να το αλλάξεις με ένα κουμπί, όπως όταν βάζεις flying mode στο κινητό στο αεροπλάνο ή silent mode όταν πας σινεμά (!) Αυτές οι ιδιότητες είναι μέσα στο αίμα μου· είναι η ταυτότητά μου.

– Το ρεμπέτικο και το λαϊκό τραγούδι έχουν έντονο θεατρικό στοιχείο. Σας βοήθησε η υποκριτική σας διαδρομή να τα «αφηγείστε» επί σκηνής;

Η υποκριτική, βέβαια, βοηθάει στην έκθεση, ναι· και στην εξοικείωση με το συναίσθημα και στην αντίληψη του στίχου. Στο τραγούδι, όμως, η μουσική είναι ο αέρας και ο στίχος το πανί. Καθένα μόνο του δεν είναι αρκετό.

– Παράλληλα, αυτή την περίοδο κάνετε πρόβες για τη «Λοκαντιέρα» σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, που θα δούμε από τον Φεβρουάριο στο Θέατρο Τέχνης. Πώς προσεγγίζει το έργο του Γκολντόνι ο Γιάννης Κακλέας;

Θα έλεγα με τρόπο επαναστατικό! Τον παρακολουθώ αυτή την περίοδο να γυρνάει τον κόσμο ανάποδα και να μας αποκαλύπτει όλους τους θησαυρούς, τις κινητήριες δυνάμεις του έργου, τα ζωτικά του όργανα. Θεωρώ πως μόνο έτσι έχει νόημα να καταπιάνεται κανείς με αυτά τα έργα: με διεισδυτική ματιά, με θάρρος και με ευρηματικότητα. Θα είναι σίγουρα μια «Λοκαντιέρα» με χιούμορ τρελό, αλλιώτικη και ανατρεπτική.